«Λαϊκή Συσπείρωση» Ιονίων Νήσων: Η Περιφερειάρχης καταδικάζει στα λόγια τον φασισμό, στην πράξη όχι

Την υποκρισία της Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων καταγγέλλει η «Λαϊκή Συσπείρωση» Ιονίων Νήσων που ενόψει της επετείου της 28ης Οκτώβρη δήλωνε ότι «το ελληνικό «ΟΧΙ» του 1940 στο ναζισμό, τα δεινά της κατοχής, ο ηρωικός αγώνας του ελληνικού λαού απέναντι στην βία και τον φασισμό, μας πλημμυρίζουν με δέος και υπερηφάνεια… », αλλά μόλις 5 μέρες νωρίτερα στην συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου έδωσε μάχη για να μη συζητηθεί καν ψήφισμα που έφερε η «Λαϊκή Συσπείρωση» για καταδίκη των φασιστοειδών με αφορμή τα γεγονότα στη Σταυρούπολη.

Στο ψήφισμα που κατέθεσε η «Λαϊκή Συσπείρωση», ζητούσε να καταδικαστούν απερίφραστα οι δολοφονικές επιθέσεις φασιστικών ομάδων ενάντια σε μαθητές του 1ου και 2ου ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, φοιτητές, εκπαιδευτικούς, γονείς και εργαζόμενους/

«Η συζήτηση του ψηφίσματος αυτού, απαγορεύθηκε μετά βδελυγμίας από τις παρατάξεις της πλειοψηφίας με το απαράδεκτο επιχείρημα του συμψηφισμού των μαθητικών κινητοποιήσεων με τις επιθέσεις των φασιστοειδών… Βέβαια το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας (18 κατά της συζήτησης – 17 υπέρ) έδειξε πως κάποιοι περιφερειακοί σύμβουλοι από τις παρατάξεις της πλειοψηφίας, προς τιμή τους, δεν υπάκουσαν στις εντολές Κράτσα – Σπύρου και υπερψήφισαν την πρόταση της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Έδειξε ακόμη ότι για να περάσουν την άποψη τους χρειάστηκαν την επικουρία της παράταξης της Χρυσής Αυγής, κάτι που άλλωστε συμβαίνει συχνά το τελευταίο καιρό στο Περιφερειακό Συμβούλιο Ιονίων Νήσων και που ασμένως αποδέχονται οι παρατάξεις της πλειοψηφίας», τονίζει η «Λαϊκή Συσπείρωση».

Και συμπληρώνει ότι: «Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως τα διδάγματα από την 28η Οκτωβρίου του 1940 και την κατοπινή ηρωική πάλη του ελληνικού λαού, μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, εμπνέουν τους αγώνες σήμερα ενάντια στο σύστημα που γεννά το φασισμό, τις κρίσεις, τους πολέμους.

Αδιαμφισβήτητο γεγονός επίσης είναι πως τα διδάγματα αυτά σηματοδοτούν την αναγκαία ενότητα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ψευδεπίγραφη «εθνική ομοψυχία», πίσω από την οποία κρύβεται η εξαπάτηση του λαού και ο εγκλωβισμός του στους κάθε φορά «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου. Άλλωστε, η εξέλιξη του λαϊκού αγώνα καθ’ όλη τη δεκαετία του ‘40 σφραγίστηκε από την ασυμφιλίωτη αντίθεση που αντικειμενικά υπάρχει ανάμεσα στη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία από τη μία και την εκμεταλλεύτρια αστική τάξη από την άλλη».