Αφιέρωμα στον π. Σπυρίδωνα Φέτση (του Χρ. Γιάννη Φουρλάνου)

Βουρνικάς, δεκαετία 1960!

Μια δύσκολη εποχή για τη λευκαδίτικη αγροτική κοινωνία.

Φτώχια οικονομική και φτώχια πνευματική τα χαρακτηριστικά της.

Σε κάθε δύσκολη εποχή ζητείται ελπίδα. Εμείς μέσα σε όλες τις δυσκολίες της εποχής είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε έναν εξαίρετο κληρικό και άνθρωπο. Τον π. Σπυραντώνη Φέτση.

Ήταν άνθρωπος χαμογελαστός και πάντα σου μετέδιδε την αισιοδοξία. Το πρόσωπο του έλαμπε, πράγμα σπάνιο για την εποχή εκείνη, διότι τα βάσανα του κόσμου ήταν πολλά.

Σε μια εποχή που δεν υπήρχε κανενός είδους διασκέδαση, για εμάς τα παιδιά υπήρχε ο παπά – Σπύρος.

Μας μάζευε στο κατηχητικό, ακούγαμε το λόγο του Ευαγγελίου στη γλώσσα που καταλαβαίναμε, μας μάθαινε τραγούδια και τροπάρια. Έτσι γεμίζαμε το χρόνο μας και την ψυχή μας.

Τον θυμάμαι τόσο στην Εκκλησία, όσο και στο κατηχητικό, όπου η φωνή του δονούσε όλο το χώρο. Ωραία φωνή, καθαρή. Οι λειτουργίες του π. Σπύρου μαζί με τον πατέρα μου (Βαγγέλης Φουρλάνος) δε νομίζω ότι θα σβήσουν από τη θύμησή μου.

Έρχομαι τώρα στο κατηχητικό. Έδινε όλο του το είναι για να μας μάθει κάτι σωστό. Να μας κάνει ανθρώπους. Θυμάμαι πόσο φρόντιζε να πάμε εκεί. Θυμάμαι την ιστορία, το δίδαγμα, το ρητό και πιο πολύ τα τραγούδια που μας μάθαινε.

Ένα σπουδαίο κεφάλαιο στη διακονία του ήταν ο Άγιος Ιωάννης στο Ροδάκι. Ό Άγιος είχε την προσωνυμία «Σερνικάρης» στις λαϊκές μάζες. Η παρουσία του π. Σπύρου είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο και είχε αναβαθμίσει το μοναστήρι. Άνθρωποι από πολλά μέρη της Ελλάδας ερχόταν εκεί για ευχές, για βαπτίσεις, για λειτουργίες, για προσκύνημα. Θυμάμαι μια γυναίκα από την Άρτα που ήρθε γονατιστή 1 χμ. στο μοναστήρι για να ευχαριστήσει τον Άγιο και να βαφτίσει το αρσενικό παιδί που απέκτησε, ύστερα από την προσευχή της.

Ο π. Σπύρος είχε την κατάρτιση και το χάρισμα του όμορφου λόγου για να κερδίσει το συνάνθρωπό του. Ήταν σημείο αναφοράς στη μικρή κοινωνία του Βουρνικά. Είχε κατ’ αρχήν μια οικογένεια υπόδειγμα. Η πρεσβυτέρα του ήταν το άλλο μισό Εγώ του, το οποίο τον στήριζε. Κοντά τους και οι κόρες του (η Σταυρούλα, η Λόπη και η Θεοδώρα αργότερα) που η πορεία της ζωής του ήταν εξαιρετική. Σπουδαία η κοινωνική τους προσφορά.

Επανέρχομαι στον πάτερ. Πέραν της οικογένειας, της Εκκλησίας και του κατηχητικού, υπήρχε και η κοινωνική του πλευρά. Πάντα προσιτός σε όλους και πάντα με μια καλή κουβέντα. Ο κόσμος του ανταπέδιδε την αγάπη του απλόχερα.

Πέραν του Βουρνικά ήταν εφημέριος και στο Άλατρο.

Δύσκολες τότε οι συνθήκες. Ο π. Σπύρος όμως πάντα αγόγγυστος. Μιάμιση ώρα πορεία να ανέβει, να γίνει όλη η ακολουθία, χωρίς εκπτώσεις και μετά άλλη μιάμιση ώρα πορεία για την επιστροφή. Πάντα με το τραγούδι. Έχω ανέβει πολλές φορές στο Άλατρο μαζί τους. Όλη η διαδρομή με ωραία τροπάρια και όμορφα δημοτικά
τραγούδια.

Το πιο όμορφο ήταν η Ανάσταση που γινόταν εκεί. Ανάσταση Παπαδιαμαντική. Ό,τι γράφει ο Παπαδιαμάντης τα έζησα με τον π. Σπύρο και με τον ψάλτη του (Βαγγέλη Φουρλάνο).

Τα χρόνια πέρασαν όμορφα στο Βουρνικά με τον παπά μας. Όταν ήρθε η ώρα της μετάθεσής του στη Βασιλική θυμάμαι με πόση θλίψη αντιμετωπίσαμε το γεγονός. Κανείς μας δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει.

Έφυγε, ήρθε στη Βασιλική, αλλά ευτυχώς δεν ήταν πολύ μακριά μας. Μπορούσαμε να έχουμε επαφή μαζί του. Ερχόταν στο χωριό μας για εξομολόγηση, στο πανηγύρι μας σε χαρές και λύπες.

Στην Βασιλική όταν τον συναντούσα ένιωθα ότι ο χρόνος δεν περνά από πάνω του. Τα χρόνια ναι μεν περνούσαν, όμως η ψυχή του δεν γερνούσε. Πάντα προσιτός να μιλήσουμε να πιούμε καφέ να θυμηθούμε παλιές ιστορίες.

Τα τελευταία χρόνια είχα την τύχη να λειτουργήσουμε μαζί, στιγμές τις οποίες κρατώ ως παρακαταθήκη, όπως όλη τη Λευκάδα που έχω μέσα μου. Στις ακολουθίες που κάναμε θαύμασα την τάξη, την προσήλωση στη λατρεία τη νοικοκυροσύνη που υπήρχε.

Η τύχη ήταν γενναιόδωρη μαζί του, διότι πέραν από την οικογένειά του έφερε στο δρόμο του τον αγαπητό μας και άξιο νέο Γιώργο Κροκίδη ο οποίος στάθηκε δίπλα του με πραγματική αγάπη και αφοσίωση. Τον φρόντισε τόσο πολύ, ώστε η πλούσια γλώσσα μας να είναι φτωχή για να τα εκφράσει.

Πλησιάζουν σαράντα μέρες από την κοίμησή του. Ο Θεός ας τον κατατάξει δεξιά Του!

Χρ. Γιάννης Φουρλάνος
Δάσκαλος – Θεολόγος.