Οι Ανοιξιάτικοι Ερωδιοί αποζητούν τον αδικοχαμένο Ποιητή!
Γράφει ο Αιθεροβάμων…
Οι Ανοιξιάτικοι Ερωδιοί αποζητούν τον αδικοχαμένο Ποιητή!
Στη μνήμη του Κ. Μαμαλούκα
Κάθε τέτοια εποχή θυμάμαι τον Κώστα τον αδικοχαμένο Ποιητή.
Τώρα που η θάλασσα αρχίζει να γαληνεύει και να τη χαϊδεύει στοργικά ο Μαΐστρος, περνώντας μπροστά από το πατρικό του, έρχεται στη σκέψη μου και με καλημερίζει ο Κώστας, ένας γνήσιος Λευκαδολάτρης.
Τον βλέπω καθημερινά, μοναχικό, ονειροπόλο, να παίρνει το καρυδότσουφλό του και να τραβά για τις γνώριμες σ’ αυτόν απέραντες υποθαλάσσιες κοιλάδες του Άη Νικόλα στα Δέματα.
Λάτρευε τη φύση, ήταν βαθιά ερωτευμένος με το μπλε της θάλασσας, τις σκοτεινές σπηλιές της, τα θαλάμια των χταποδιών, τις κατάσπαρτες με φύκια πεδιάδες, εκεί που τα συρματοπλέγματα των ιδιοκτησιών δεν έχουν θέση.
Χάιδευε με το βλέμμα του τον αφρό της θάλασσας του Ιονίου, τον νανούριζε ο φλοίσβος των κυμάτων, μιλούσε με τον άνεμο, ερωτοτροπούσε με τα γλαρόνια και τη σκέψη του πολιορκούσαν συχνά οι Ανοιξιάτικοι Ερωδιοί, που με περίσσια ευαισθησία υμνούσε.
|
Ανοιξιάτικοι Ερωδιοί1 Η Άνοιξη είναι η γενέτειρα της ζωής. |
|
Η εποχή που εισβάλλει ορμητικά. Η εποχή που η φύση επαναστατεί. Αλλά συγχρόνως πιο πολύ από τις άλλες εποχές, αποτελεί μια διαχρονική σύνδεση παρόντος και απωτάτου παρελθόντος. Ενώ τα αρχαία μνημεία σαν απολιθωμένα υφίστανται τις διεισδύσεις της, οι μακρινές γραμμές των βουνών, οι θαλασσινοί άνεμοι, η πολυχρωμία των ανθέων είναι και τώρα ίδια όπως πριν από αιώνες. |
|
Το παρελθόν, όσο μακρινό κι αν είναι, έχει μέχρι το οποιοδήποτε παρόν κάποιες προεκτάσεις. |
|
Μέσα στην Άνοιξη, ενώ δίπλα μας μια παπαρούνα αντιστέκεται στον άνεμο, βλέποντας τις ίδιες λευκές ακτές που’ βλεπε κι ο αρχαίος μας πρόγονος, οι φωνές του παρελθόντος γίνονται ευκολότερα αντιληπτές. Όταν η Άνοιξη εκρήγνυται σιωπηλά |
|
Οι ερωδιοί είναι ήδη κυρίαρχοι των βάλτων Νεανικές αποχρώσεις πράσινου σκαρφαλώνουν στα δένδρα Τρυφερές αποχρώσεις πράσινου αγκαλιάζουν τους θάμνους |
|
Οφιόμορφα βλαστάρια κυρτώνουν τους λαιμούς των Στον ήλιο. Όταν η Άνοιξη εκρήγνυται σιωπηλά Και η τελευταία ρίζα υπακούει |
|
Δεν υπάρχει απόχρωση που να μην αφυπνίζεται |
|
Η παπαρούνα κατακτά ακόμη και την άμμο. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Όταν η Άνοιξη εκρήγνυται σιωπηλά Ακτή ομίχλης βασανίζει τους ορίζοντες Αιώνες πριν |
|
Την ίδια ακτή αναζητούσε πλοίον του μύθου Αιώνες πριν Το ίδιο πάντα νησί περίμενε τον Οδυσσέα. |
Ο ποιητής Κώστας Μαμαλούκας σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα στις 21 Δεκεμβρίου 2006 σε ηλικία 52 ετών.
Σημειώσεις:
1. Κ. Μαμαλούκα. Υπαινιγμοί. ΑΠΟΠΕΙΡΑ 2009
2. Οι φωτογραφίες ανήκουν στον υπογράφοντα.
Αιθεροβάμων
Η ποιητική ευαισθησία του Μαμαλούκα συναντάει εκείνη του Αιθεροβάμονα και με γιρλάντα τις υπέροχες φωτογραφίες του , δημιουργούν στιγμές μοναδικές και ανεπανάληπτες στο χώρο του Διαδίκτυου.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ !
Επίτρεψέ μου να προσθέσω, αγαπητέ αιθεροβάμονα, ότι πέρα από Λευκαδολάτρης και Φυσιολάτρης ο αδικοχαμένος ποιητής ήταν πάνω απ΄όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Μικρό δείγμα της ανωτερότητάς του το παρακάτω ποίημά από τους ΔΙΑΧΡΟΝΙΣΜΟΥΣ του (1982).
Άνθρωποι δώσανε στην κακία
Το αγγελικό της προσωπείο
Από κάποια αυταπάτη υπεροχής
Για να εξαπατούν την καλωσύνη με την αχαριστία.
Άνθρωποι κλέψαν από τα πρόσωπα
Την αυθόρμητη λάμψη
Ενάντια στο πλάτος των αισθημάτων
Γιατί είναι επικίνδυνο να κυττάς
Τον Ήλιο κατάματα
Γιατί είναι δύσκολο να κρατιέσαι ψηλά.
Άνθρωποι λόγχισαν την Αγάπη
Άνθρωποι απαλλοτριώνουν καθημερινά
Τα ευγενικά αισθήματα
Άνθρωποι χτίζουν αδιάκοπα
Τους μύθους της Παρακμής…
Κρατώ τα πρακτικά των ανθρώπινων υπαινιγμών
Μα όταν μου ζητηθούν θα δηλώσω άγνοια
Αυτή την άγνοια που δείχνουν
Σ΄όλη τη ζωή τους οι άνθρωποι.
Αγαπητέ ΤΑΚΙ ευχαριστώ για το υπέροχο σχόλιο και το ποίημα του Κ.Μ.
Πιστεύω πως από τα πολλά σχόλια που δημοσιεύονται κατά περίπτωση λίγα είναι εκείνα που έχουν την ίδια ή και καλύτερη αξία από την κύρια ανάρτηση.
Στη κατηγορία αυτή θεωρώ ότι ανήκουν και τα δικά σου .
ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ
Είναι αλήθεια πως ο Κώστας λείπει σε πολύ κόσμο, και στιγμές η απούσια γίνεται πολύ αισθητή στη Λευκάδα που αντιστέκεται στο χρόνο, στη Λευκάδα που της αξίζει η ποίηση κι η ευαισθησία του ποιητή.
Αγαπητέ αιθεροβάμονα, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια αλλά τα θεωρώ υπερβολικά και δεν τα διακαιούμαι.