Γιορτάζει σήμερα το εκκλησάκι τ΄ Αη Λιά στην Εγκλουβή Λευκάδας

«Το πρώτο εκκλησάκι ήταν πολύ μικρό,
Με πέτρες σκεπασμένο όπως οι βόλτοι χαμηλά.
Η κάθε μια καταστροφή του ΄δινε άλλη όψη.
Η πιο αληθινή χρονολογία κατασκευής του
Το χίλια εφτακόσια εξήντα εννιά.
Αδημονείς να φτάσετε κανείς στο εκκλησάκι.

Λαχομανώντας κάποτε φτάνετε.
Στα χίλια δεκαπέντε μέτρα ύψος, το θέαμα γράφει κύκλο απέραντο.
Ατενίζεις από εκεί το κενό και τον αγέρα,
Το τέρμα των σκοτεινών βαράθρων.
Προσκύνημα. Ξεκούραση στο σώμα. Το μάτι, ο νους σ΄ εγρήγορση.
Μεσ΄ από τη σκέψη αναπηδάει ο λαϊκός στίχος:

Σ΄ ένα ψηλό ξερόβουνο, κλησάκ΄ είναι χτισμένο.
Τις πέτρες του πετρόβουνου λειχήνες τις στολίζουν,
Λίγα χορτάρια που και που γιατί λειψό το χώμα.
Το πήρανε νεροποντές το ρίξαν στα λαγκάδια.
Που ΄ναι εκείνη η εποχή με το δασύ το ντύμα,
Με το χοντρό αγιάγκαθο και το ψηλό πουρνάρι!
Το εκκλησάκι τ΄ Αϊ Λιά στην κορυφή χτισμένο,
Το λούζει ο ήλιος, το βαρεί και το πολυθερμαίνει.
Αγέρηδες το δέρνουνε, τα χιόνια το χτυπάνε,
Ο κεραυνός κάπου και που πέφτει και το γκρεμίζει.
Έρχεται η πίστη βοηθός, το ξανακτίζει πάλι.
Στο πανηγύρι οι πιστοί παίρνουν στρωτόνε δρόμο.
Απ΄ τ΄ Αη Δονάτου την πλευρά ψηλά αργά ανεβαίνει
Αφήσανε οι προσκυνητές το πετρομονοπάτι.
Τον Άγιο τον άφαντο βλογάς και χάνεσαι μαζί του.
Φαίνεται η θάλασσα από εκεί στρωσίδι απλωμένο,
Καράβια αρμενίζουνε με την ευχή τ΄ Αγίου.

Μέσα στον κόρφο του Νυδριού νησιά είναι φτεμένα.
Ψηλάθε μοιάζουν άχρηστα άχαρα χελώνες κοιμισμένες.
Κοιτάς τριγύρω τα βουνά μοιάζουνε μικροπαίδια.
Οι απλωσές οι νιόκαφτες με της σποράς το χρώμα,
Στρωσίδια ολοκέντητα στον αργαλειό υφασμένα.
Βλέπεις εκείθενε ψηλά από το κορφοβούνι,
Την Εγκλουβή, μεσ΄ στο κλουβίσιο γόνα να προσπέφτει,
Τον Άγιο να παρακαλεί να δίνει προστασία.»