Κώστας Φωτεινός – Ένας ασύστολος ονειροπόλος
Γράφει ο Αιθεροβάμων
Κώστας Φωτεινός
Ένας ασύστολος ονειροπόλος
Μέσα στη καταχνιά της απελπισίας, «στην αθλιότητα των καιρών» στα χρόνια της αγανάκτησης, όταν «ανελέητοι ιδεολόγοι παζαρεύουν την ευτυχία», είναι κανείς τυχερός να έχει στα χέρια του μια ποιητική συλλογή που το βασικό της χαρακτηριστικό είναι η ευαισθησία και η αγάπη για τον Τόπο μας.
Τότε το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι ότι δεν πέθαναν, δεν χάθηκαν όλα…
Γιατί όπως έχει πει η Κική Δημουλά η Ποίηση «είναι ένα είδος ευθανασίας των πραγμάτων που υποφέρουν μέσα μας, είτε ως ανικανοποίητα είτε ως προδομένα.»
«Πίσω από την ομίχλη» όταν ένας ολόκληρος κόσμος περιφέρεται κακόκεφα στα «Κακά στενά» της Χώρας του, «Ανεβαίνοντας τη σκάλα» δε φαντάζονταν ποτέ τη σημερινή τραγική κατάληξη των πραγμάτων:
«Πως λεηλατηθήκαμε τόσο μέσα στις φωνές των ανθρώπων!».
Αυτή τη δύσκολη ώρα έρχεται ο Ποιητής με συστολή να σου χτυπήσει την πόρτα μέσα στη Μικρή μας Πόλη, την Μικρή μας Πατρίδα, σε μιαν Ελλάδα που σήμερα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα καθώς οι «ορνιθόρυγχοι, λεηλατώντας τα πριν τα ζήσει ή τα που έζησε σε περιόδους κρίσεων».
Αυτές τις δύσκολες ώρες ο στίχος του βάλσαμο και παρηγοριά!
Η μικρή μας Πατρίδα «αδέσποτη τριγυρνά στη μνήμη» μέσα σε καιρούς σκεπτικούς και μια μελαγχολία διαπερνά τις θύμησες μας «που δεν λέει να σβήσει»:
| «… Πολιτεία των πικρών μου χρόνων που δεν λες να σβήσεις τώρα που οι καιροί ανεμίζουν παράξενες λέξεις κι ακατανόητες…» |
Λέξεις αλλόκοτες, ασυνήθιστες, όπως Μνημόνια, Δανειακές Συμβάσεις, Ασφάλιστρα κινδύνου, Τρόϊκες, Μέρκελ κ.λ.π.
Η Μικρή μας Χώρα τώρα που ξεγυμνώθηκε από τα τεχνητά φκιασίδια που χρόνια τώρα την έντυναν οι τσαρλατάνοι του κακόγουστου τσίρκου, βρίσκεται σήμερα ολοκληρωτικά στο έλεος «χάλκινων μεταπρατών» και μασκαρεμένων σαλτιμπάγκων:
| «… Πώς σ’ απωθούν κι από τη μνήμη ακόμα οι χάλκινοι μεταπράτες των καιρών καθώς πωλούν τις σάρκες σου σε μια τιμή ευκαιρίας πάντα. Πάνω σε παλκοσένικα οι σαλτιμπάγκοι λοιδωρούν τη φτώχεια σου, ρακένδυτη, λέει, ταξιδεύεις και το χνώτο σου βρομιά μέσα στη λάσπη…» |
Σήμερα πια, πέρασε ανεπιστρεπτί εκείνη η εποχή της Αθωότητας, τα κάλυψε όλα μια νέα κυνική Βαρβαρότητα:
| «… γιατί το Άλφα οι άλλοι καιροί το Βήτα οι νέοι βάρβαροι που πούλησαν τη σάρκα σου σε μια τιμή ευκαιρίας πάντα…» |
Τώρα που η ζωή μας «ακροζυγιάζεται στο νέο αλφαβητάρι» ο άνθρωπος έχει ανάγκη για παρηγοριά και κουράγιο τους παλιούς του φίλους:
| «Ύστερα ήλθαν οι σκιές των συντρόφων σε ύπνους φθινοπωρινούς, μέσα στην αχλύ μιας μνήμης άρρωστης» |
| «… Ελάτε καλοί μου φίλοι, φορτώστε στη μνήμη σας με όσα οι καιροί δε λεηλάτησαν, πάρτε τις λέξεις απ’ τη λάσπη της αλάνας μας κι απλώστε τες στον ήλιο του μεσημεριού! ξανά να ματώσουν τα πόδια απ’ το πάνινο τόπι με τη φλόγα να καίει τους κρυφούς λογισμούς μας ….» |
Πολλοί από τους φίλους έχουν χαθεί, άλλοι βολεύτηκαν, άλλοι έχουν φύγει από καιρό και σήμερα μέσα στη πυρπολημένη Χώρα, που βουλιάζει σε πολυπρόσωπη κρίση, βλέπουμε τους νέους ν” ακολουθούν κι’ αυτοί το δρόμο της φυγής, μιας νέας σύγχρονης ξενιτειάς, αναζητώντας την ελπίδα και «θυμάμαι»:
| «Θυμάμαι πια τις πικραμένες αγκαλιές |
| το πλοίο της γραμμής που φάνταζε να παίρνει τις ψυχές και να σαλπάρει με τα βραχνά σφυρίγματα. Και τα μαντίλια που’ γνεφαν το τελευταίο αντίο κι ήταν η ομίχλη του μεσημεριού, η αλισάχνη κι αποσταμένος ο καημός που πάλευε ν’ αλλάξει τις ρότες ίσως, τους προορισμούς, το μακρινό ταξίδι» |
Σήμερα παλεύει ο καθένας μας μέσα «σ’ αδιέξοδα σε μαίανδρους σατανικούς», με «μόνο όπλο την υπομονή» ίσως ….. για μια καινούργια μέρα.
| «Με κλείσανε μέσα σε αδιέξοδα σε μαίανδρους σατανικούς χωρίς αρχή και τέλος. Να πάω μπρός με φοβίζουν φαντάσματα και πίσω οι λαχτάρες για όσα ποτέ δε δοκίμασα. Και μόνο μου όπλο η υπομονή ακόμα και στη ταπείνωσή μου όταν ήλθαν αλλοεθνείς να μετρήσουν τη δίψα μου.» |
| «Τώρα άλλοι γράφουν την ιστορία μου, τα λάθη μου λένε έφταιξαν που πάτησα σε ανεμόσκαλα να στεριώσω λένε στο πυθμένα ενός απύθμενου ουρανού.» |
Μέσα σ’ αυτή τη χώρα «που βουλιάζει και γέρνει άρρωστη» η νοσταλγία κάποιων μικρών ευτυχισμένων στιγμών είναι παρηγοριά και κουράγιο για τη επώδυνη συνέχεια:
| «Νοσταλγώ… τη θαλπωρή της στιάς το χειμώνα που ποτέ δεν ένοιωσα και το έαρ το παντοτινό που περίμενα στην καρδιά μου. Νοσταλγώ τη ζωή που ήταν να’ ρθει κι όμως δεν ήρθε γιατί φοβισμένη χάθηκε σε σταυροδρόμια που ποτέ δε φαντάστηκα. |
| Νοσταλγώ μια ζωή που την έζησα στη περήφανη φτώχεια μου» |
Ο ασύστολος ονειροπόλος όταν έρχεται θύελλα κι’ αγριοκαίρια, βρίσκει παρηγοριά στη γαλήνη της μνήμης του, ακουμπάει στην αιωνιότητα, «προσμένει πάντα λειψές ελπίδες»:
| «Χρόνια των σοκακιών, των σκοτεινών δρόμων, πάνω απ’ τα τενάγη που τα σάπισε η αέναη προσμονή των λειψών ελπίδων, η λύπη του απόβραδου και η λεηλασία της νύχτας» |
Εκεί μέσα στη εφιαλτική νύχτα, σαν όνειρο προβάλλει η Αριάδνη με μια υπόμνηση και μια αέναη ελπίδα:
| Όμως εγώ αδέσποτος θα’ μαι κι αυτοί που γεωμετρούν ερήμην μου δεν θα με πιάνουν στις συνισταμένες τους. Η τιμωρία τους θα’ ναι η μεγάλη μου απόδραση το ανυπόταχτο όνειρο που θεριεύει στις πληγές των ανθρώπων και λάβαρο γίνεται των ηττημένων» …………………….. |
| «Πικρό το ψωμί μου μα θα το γλυκαίνει η αγρύπνια τώρα που βυσσοδομούν οι δαίμονες και λικνίζονται ψεύτικες υποσχέσεις. ………………….. |
| Δίσεχτοι χρόνοι κι ανελέητοι μα θα’ ρτει ο καιρός της ευκαρπίας των δέντρων και η ευκρασία θα’ ρτει των ανέμων» |
Σημείωμα:
Ο Κ.Θ. Φωτεινός γεννήθηκε στη Λευκάδα. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Υπηρέτησε στη Μέση Εκπαίδευση. Ασχολήθηκε με την πεζογραφία και την ποίηση.
Έργα του «Το Πορτόνι-Τα κακά Στενά» 1983, «Πίσω απ’ την ομίχλη» 1985, «Ανεβαίνοντας τη σκάλα» 1989, «Ο ρακοσυλλέκτης» 2004, «Ανεμοδείκτης στη νηνεμία» 2005, «Οι δρόμοι της Αριάδνης» 2007.
Είναι παντρεμένος με τη Ρουμπίνα, φιλόλογο. Μένει μόνιμα στη Λευκάδα και το τηλέφωνό του είναι 6936796529.
Από τις εκδόσεις ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ κυκλοφόρησε η τελευταία ποιητική συλλογή του Κ. Φωτεινού με τίτλο: «ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΜΑΣ ΠΟΛΗΣ» 2011.
| Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε όλες τις αναρτήσεις του Αιθεροβάμωνα. |
Να είσαι καλά δάσκαλε, που με την μαστορική ευαισθησία σου μας σμιλεύεις παρήγορες μνήμες…