Έγινε χθες η μάζωξη των αποδήμων Κολυβιατών στον Αη-Νικόλα

Με πρωτοβουλία του συγχωριανού μας Ζώη Π. Βρεττού που ζει στη Γερμανία, οι απόδημοι Κολυβιάτες, οι κάτοικοι δηλαδή του ορεινού οικισμού Κολυβάτα του Δ. Δ. Αλεξάνδρου του Δήμου Λευκάδας, συναντήθηκαν και φέτος, όπως σχεδόν κάθε χρόνο την περίοδο συνήθως του καλοκαιριού, στην εκκλησιά τ” Αη-Νικόλα. Η εκκλησία αποτελεί σημείο αναφοράς και ταύτισης των απανταχού Κολυβιατών. Εκεί βαπτίστηκαν και παντρεύτηκαν οι περισσότεροι. Εκεί επίσης είναι θαμμένοι, όσο το χωριό ήταν ακόμη ζωντανό, πολλοί από τους προγόνους τους. Ψάλθηκε εσπερινός και ακολούθως οι παρευρισκόμενοι μαζεύτηκαν στον προαύλιο χώρο όπου τους δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούν και να τα πουν από κοντά.

Λίγα λόγια για την εκκλησία που ήταν κάποτε ομολογουμένως η ωραιότερη στο Δ. Δ. Αλεξάνδρου, και όχι μόνο. Βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το χωριό Κολυβάτα, στο ψηλότερο σημείο του, μέσα σε ένα καταπράσινο περίγυρο. Θα την βρει κανείς στα αριστερά του μονοπατιού -παμπάλαια στράτα κτηνοτρόφων- που οδηγεί από το χωριό στο μοναστήρι τ” Αη-Γιώργη και ακολούθως στο δάσος των Σκάρων. Χτίστηκε σύμφωνα με επιγραφή που βρίσκεται πάνω από την κεντρική πόρτα στις 8 Αυγούστου 1840, στη θέση μιας παλιάς εκκλησούλας -τα θεμέλια της σώζονται μέχρι και σήμερα- που βρισκόταν εκεί και ήταν αφιερωμένη στον Ταξιάρχη. Έκτοτε θα πρέπει να ανακαινίστηκε αρκετές φορές. Στη βόρεια πλευρά του ναού υπάρχει εγχάρακτη επιγραφή στο πέτρινο ανώφλι της πόρτας που αναφέρεται σε μια τέτοια ανακαίνιση δια χειρός «Μιχαήλ Βερυκίου». Η παράδοση λέει ότι το εκκλησάκι του Ταξιάρχη ανήκε στους Κολυβαίους, τους κατοίκους δηλαδή του χωριού με το επίθετο Κολυβάς. Αργότερα αυτοί έφτιαξαν μαζί με τους Βρεττέους -οι κάτοικοι που έφεραν το επίθετο Βρεττός- άλλη εκκλησία που την αφιέρωσαν στον Αη-Νικόλα. Η εικόνα του Ταξιάρχη τοποθετήθηκε στη νέα εκκλησία που ήταν το στολίδι του χωριού και της ευρύτερης περιοχής.

Η εκκλησία κάηκε δυστυχώς στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ή κατ” άλλους την έκλεψαν και ακολούθως την έκαψαν και δεν σώθηκε τίποτε από τις παλιές εικόνες της και το περίτεχνο ξύλινο τέμπλο της. Μόνο κάποια απομεινάρια από τις τοιχογραφίες της, που μόλις διακρίνονται από την φωτιά και την φθορά του χρόνου, έχουν απομείνει. Στην εκκλησία μπαίνει κανείς περνώντας το πορτόνι που βρίσκεται κάτω από το πέτρινο καμπαναριό, ένα από τα καλύτερα πετρόκτιστα που απαντώνται ακόμη στο νησί της Λευκάδας. Ο προαύλιος χώρος της εκκλησίας είναι περιτοιχισμένος με μαντρότοιχο το λεγόμενο «κουλούρι». Είναι επίσης γεμάτος στις άκρες του με αιωνόβια κυπαρίσσια και ένα πανύψηλο ρουπάκι -είδος αυτοφυούς βελανιδιάς- δεσπόζει στο βορειοδυτικό μέρος της εκκλησίας. Στο πίσω μέρος και γύρω από την εκκλησία βρίσκεται και το νεκροταφείο του χωριού.

Σύμφωνα με τα όσα είπε ο ιερέας, στο σύντομο χαιρετισμό του, μετά το πέρας του εσπερινού, η εκκλησία είναι σήμερα παρεκκλήσι της ενορίας του Αγίου Σπυρίδωνα, που βρίσκεται στο διπλανό χωριό του Δ. Δ. Αλεξάνδρου, τα Μαυρογιαννάτα.

Δεν είναι νομίζω της ώρας και δεν ταιριάζει να αναφερθούμε στο άρθρο αυτό στα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο ναό τ” Αη-Νικόλα με την αυτοαναγορευμένη «εκκλησιαστική επίτροπο», την κακή σχέση της με τον ιερέα της ενορίας και τον έλεγχο στην οικονομική διαχείριση του ναού, είτε τα χρήματα προέρχονται από το παγκάρι είτε από δωρεές πιστών. Θα πρέπει τέλος πάντων να καταλάβουν κάποιοι ότι ο ναός του Αη-Νικόλα, δεν είναι τσιφλίκι τους και ούτε τον κληρονόμησαν από τον πατέρα τους, αλλά ότι ανήκει σε όλο τον κόσμο και προ παντός σε όλους τους Κολυβιάτες.