Και η χελιδονοφωλιά κορώνα στο κεφάλι της μορφονιάς στο κάδρο…

Σε μερικούς τόπους λες και έχει μείνει στάσιμος ο χρόνος ή μοιάζει να κυλάει αλλιώς, αργά, πολύ αργά…

Αυτό αποκομίσαμε για μια ακόμη φορά χτες που περάσαμε πάλι από εκεί. Σπάνια συμβαίνει αυτό, μακρινές οι αποστάσεις, αλλά όποτε τυχαίνει -άνοιξη τώρα, φθινόπωρο την προηγούμενη φορά, πριν κάποια χρόνια- αυτό που έχει χαραχτεί στο μυαλό μας είναι η ξυλόσομπα να καίει μόνιμα και μια κατσαρόλα για μαγείρεμα πάνω στο μάτι.

Και η χελιδονοφωλιά κορώνα στο κεφάλι της μορφονιάς στο κάδρο του τοίχου απέναντι – μια σύνθεση απ” αυτές που μόνο η φύση μπορεί να δημιουργήσει. Τόσο απλοϊκή αλλά και τόσο όμορφη που πάντα την αποζητάμε περνώντας από εκεί. Φοβόμαστε να πω την αλήθεια μήπως έχει καταστραφεί…

Αλλά όσο ζει η κυρά Λαμπρινή -τις ευχόμαστε να τα εκατοστήσει- που έχει το μικρό καφενεδάκι στα Χορτάτα Λευκάδας, έχουσιν γνώσιν οι φύλακες. Σας διαβεβαιώνουμε ότι, μετά από τόσο καιρό που είχαμε να την δούμε, διατηρεί, όπως πάντα, αμείωτες τις ευαισθησίες της, ατόφια την σπιρτάδα και την καπατσοσύνη της…