«Αθώα παιδάκια» (του Κώστα Γ. Σταματέλου)

Αθώα παιδάκια

Τι όμορφα παιδάκια!
πόσο γλυκά τα προσωπάκια τους.

Ω! και τι μικρά χεράκια παιδικά που σ’ακουμπούν χωρίς σκοπό, αθώα, ήσυχα κι απλά.
Κι ως σε κοιτούν….
ο κόσμος όλος μεσ’τα δύο πεντακάθαρα γλυκά ματάκια τους
(πότε να προκάμουν να γιομόσουν πίκρες και κακία τόση
που ψυχή και νου τ’ ανθρώπου τυραγνούν και αρρωσταίνουν;), που χωρίς δεύτερες σκέψεις, έγνοια και περίσσιες βαρυγκόμιες,
σε χαιρετούν
σαν σε δουν ευθύς!

Πως θα’θελα ανάμεσα σε παιδάκια σαν κι αυτά να ζω
αντί για το μεγάλο τσίρκο με τ’άγρια θηρία
που τη ζωή μου έφαγε αργά-αργά
κι ανύποπτα;
Να…δες πως σε χαιρετούν

τόσο γλυκά παιδάκια, κουνώντας τρυφερά τα δαχτυλάκια τους, ενώ εσύ…
σαν το κεράκι λειώνεις, που ξέρεις πόσο μακριά
είναι το δικό σου παρελθόν που…δυστυχώς,
γνωρίζεις ναι..πως γυρισμό δεν έχει.
πια για σε.

20/08/24

Κ.Γ.Σ