«Ο στολισμός», ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη

Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ

Το στόλισα, το λάμπρυνα και φέτος το δεντράκι
ξεκίνησα απ’τα χαμηλά για να το ντύσω μπάλες
χρυσές και κόκκινες μαζί το είδος τους κραυγάζουν
οι πρώτες την εξέλιξη, το φως και την ελπίδα,
οι δεύτερες την ένταση, το πάθος, τον αγώνα

Στη βάση φουντωτά κλαδιά, μακραίνουν σαν το χρόνο
σαν όνειρα που γλίστρησαν απ’του παιδιού τον ύπνο
αναζητώντας παντοχή στο ξύπνιο του ενηλίκου
κι όσο τις άκρες τους θωρώ γεμάτες με λαμπιόνια
ν’ανέβω γρήγορα ζητώ να φτάσω στην κορφή του…

στροφές και γύρους η ζωή ίδιες σωστές γιρλάντες
που έχουν για προορισμό το τελικό αστέρι
αυτό που στέκει θαρρετά κοιτώντας με καμάρι
ή με συμπόνια ή αυστηρά τα δρώμενα του βίου
καθώς ανοίγονται εναλλάξ σα δώρα Χριστουγέννων

«Φτάσε εκεί ανόθευτα καρδιά μου»ψιθυρίζω
και μη βογκάς που ξόδεψες το πλούσιο υλικό σου
δεν είναι άλλη η διαδρομή αν θέλεις να κερδίσεις…

Κ.Κ.

13/12/25