«Απεχθές», ποίημα του Κώστα Γ. Σταματέλου

Απεχθές

Νεότατος (ήταν δεν ήταν δεκαοχτώ Μαΐων), μα… τον πήρε η κάτω βόλτα, νέο παιδί στα καλά του.
Και τι δεν του καταμαρτυρούσε ο περίγυρος…
Τόσα κι άλλα τόσα η κοινωνία έλεγε μπρος και πίσω
(κυρίως δυστυχώς πίσω του).

Γι’ασωτείες λέγαν, ξενύχτια, σκληρά ποτά κι άλλες κακές ουσίες που τη ψυχή και το σώμα ασθενούν,
ταξιδεύοντάς την δίχως τιμόνι σε γκρεμούς.

Κι άλλα πολλά.. στην αγορά ακούστηκαν και σε συναθροίσεις συνομιλήκων.
Ακόμη και πίσ’απ’τον άμβωνα μετά τη λειτουργία της Κυριακής τέτοια άκουγες απ’τους προεστούς της γειτονιάς.

…..και τα’μαθε ο πατέρας (τάφος η μάνα κι άλαλη, βουβή)
κι ήρθαν όλα αυτά κι οι εικόνες στ’αυτιά του νέου που παράδερνε μονάχο του το έρμο και βουβό απ’το πάθος και της μέγγενης την άλυσο και τα αισχρά καμώματα και πράξεις κάποιων
και με το αδύναμο πια νου του, μια μέρα (Σάββατο πρωί ήταν θαρρώ), κατεβηκ’απ’το χωριό στη Χώρα
και τράβηξ’ ίσα αλλοίμονο στην αγορά μοναχός,
μα δεν αγόρασε τιποτ’άλλο πάρεξ τρία μέτρα αλογόσχοινο…κι ευθύς, στο σπίτι αμίλητος γύρισε.

Πότισε το σχοινί νερό για τα καλά.
Πότισε και τα λουλούδια της αυλής του που τ’αγάπαγε κι έπειτα; τη καρδερίνα που’χε από καιρό χάσει τη λαλιά της χάιδεψε για λίγο
και πήρε ευθύς μολύβι και χαρτί για ένα στερνό μήνυμα…
Έκατσε για λίγο στην ταράτσα αντίκρυ στη θάλασσα.
Πάντα αρέσκονταν (όταν ήταν στα καλά του) να κάθετ’ εκει και να κοιτά τη θάλασσα στους Μύλους και προς τ’Άι-Γιάννη το κοντρί).

Γρήγορα όλα τ’άφηκε έτσι (τι θα οφελούσαν τα λόγια πια και οι λέξεις στο χαρτί;) -θα σκέφτηκε-.
Έκαμε κόμπο διπλό το σχοινί κι απέ το’δεσε ψηλά στη γωνιά της καρίνας εντός του σπιτιού (να μην φαίνεται) και κρεμάστηκε.

Τον βρήκαν άψυχο το δειλινό σα γύρισαν στο κονάκι οι γονείς και μαράθηκαν μέχρι να του βγάλουν απ’το λαιμό το βρεμένο σχοινί κι έκλαψαν.
Έκλαψαν πολύ.

Στην έκθεση ο ιατροδικαστής, έγραψε -πνιγμός-,
κι ο Αστυνομικός Διευθυντής λακωνίζων,
– Απεχθές. Να κληθούν οι εγγύτεροί του συγγενείς, και στρίβοντας το μουστάκι του στον πλησιέστερο καφενέ τράβηξε για της Εσπερινής συνήθειας το καφεδάκι

Κώστας Γ. Σταματέλος