«Αν όχι τώρα… πότε;» (Ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη)

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ…ΠΟΤΕ;

Όσο κι αν νοστάλγησες ικμάδες παρελθόντος
το τώρα σου το ζωτικό να τ’απολαύσεις θέλει
δικαιολογίες μη σκεφτείς γι’αναβολές καινούριες
σάμπως απεριόριστος της βιωτής ο χρόνος;
κι αν είπες άστο αργότερα, θα γίνει, θα προλάβω
τι πίστεψες πως πέτυχες;
την αναμέτρηση σου

Αυτήν την αναπόφευκτη του εαυτού σου οδύνη
που άγεται και φέρεται στο κουρασμένο σώμα
ζητώντας ανακούφιση σε ζηλευτή φροντίδα
κείνη που καθυστέρησες για τις υποχρεώσεις
αφήνοντας την στη γωνιά ως δεύτερη και τρίτη
άνυδρη και ατάιστη, παρείσακτη και ξένη.

Μα όσο τούτη η έλλειψη σωρεύεται, θεριεύει
και σου χτυπά εμβρόντητη για να τη δεις πελώρια
το μήνυμά της λαχταρά να σε ταρακουνήσει
πως δεν είναι άλλη πιο γλυκιά, πιο ωραία και μεγάλη
από την αποκάλυψη της δυνατότητάς σου να θρέψεις κάθε κύτταρο της άοκνης ψυχής σου
μ’αγάπη και με σεβασμό, μέριμνα κι ενδιαφέρον
στο τώρα που ‘χεις βέβαιο κι απλώνεται εμπρός σου…

Κ.Κ.

25/7/25