Έφυγε κι η θειά-Ντίνα, γυναίκα του μπάρμπα Σπύρου Σταματέλου (Τσουρεκά-Μελισσοκόμου)

Όλοι παίρνουμε την αράδα μας…

Έφυγε κι η θειά-Ντίνα, γυναίκα του μπάρμπα Σπύρου Σταματέλου (Τσουρεκά-Μελισσοκόμου).

Σήμερα Πέμπτη 04-09-25 την αποχαιρετήσαμε στην εκκλησά της Παναγίας στους Τσουκαλάδες.

Άχαρος φαντάζει ο ρόλος της νεκρολογίας μα οι μνήμες και η τιμή του νεκρού το επιβάλλουν σ’αυτούς που μένουν πίσω.

Για όλους έχουμε κάτι να πούμε. Είθισται όμως να γράφεται κάτι, αν και όταν σου’χει αφήσει ως παρακαταθήκη στην ψυχή σου κατιτίς περσότερο κι αξιομνημόνευτο ο αποδημών.

Η θειά-Ντίνα, έφυγε στα ογδόντα οχτώ της χρόνια πλήρης ημερών. Είδε παιδιά, αγγόνια και δισέγγονα.

Έζησε ήσυχα, ταπεινά κι απόμακρη από σούσουρα και συνάξεις.

Στην άκρη του χωριού, έστησε με τον μπάρμπα Σπύρο ένα χαμηλό σπιτάκι κι εκεί έφκιασε το νοικοκυριό της με χίλιες δύο στερήσεις και μεγάλο αγώνα και τα κατάφερε.

Τον ερωτεύτηκε τον μπάρμπα Σπύρο νωρίς στη ζωή της κι αυτός έδωσε το δικό του αγώνα στο πλάι της.

Κάμανε δύο καλά παιδιά και τα μεγάλωσαν σε δύσκολα χρόνια.

Ψηλόθωρη αντρογύναικα, δουλευταρού και πάντα χαμογελαστή.

Ανήσυχη, ακριβοδίκαιη και πλέρια ασυμβίβαστη στην αδικιά.

Προοδευτική γυναίκα και πάντα λιγομίλητη.

Στην αυλή της λίγες φορές βρέθηκα μα δεν τις ξέχασα.

Εκεί, σ’ένα τραπεζάκι με δυο-τρείς ψάθινες καρέκλες είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον μεγάλο σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο και την επική μουσικό δημιουργό Ελένη Καραΐνδρου.

Θυμάμαι που με τι ευχαρίστηση μοιράζονταν ο Μπάρμπα Σπύρος κι η θειά Ντίνα με τους σημαντικούς αυτούς φίλους τους, κρασί, λίγες ελιές και μεζεδάκια της στιγμής απ’την ευρυματικότητα της θεια Ντίνας παρά τη φτώχεια του σπιτικού τους.

Κοντά τους όλο και κάτι γευόμουν κι εγώ, ενώ, όπως πάντα το συνήθιζα από μικρό παιδί άκουγα και γιόμοζα το μυαλό και τη ψυχή μου απ’τους μεγαλύτερους.

Στο έβγα τ’Αυγούστου του 1977, ο Θόδωρος αναζητούσε ένα μικρό παιδί για τις ανάγκες της ταινίας του «οι κυνηγοί» και μεταξύ των άλλων απευθύνεται και στο φίλο του Σπύρο Σταματέλο ο οποίος στα καλά του καθουμένου με φωνάζει μια μέρα στο σπίτι του και με ρωτά αν θα’θελα το ρόλο αυτό. Δεν ήξερα ή για ν’ακριβολογήσω δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που μου πρότεινε. Όμως, δεν ήμουν αρνητικός.

Θυμάμαι τη θειά-Ντίνα όμως, που με όμορφο λόγο επέμενε λέγοντάς μου «άει καμάρ’μου μπας και βγείς απ’τη φτώχεια σας».

Ενημερώθηκε ο πατέρας μου που δεν στάθηκε εμπόδιο εφόσον εγώ δεν είχα αντίρρηση κι έτρεξα στη Χώρα να βγάλω μια ολόσωμη έγχρωμη φωτογραφία η οποία θα στέλνονταν στον Αγγελόπουλο.

Βγήκε η φωτογραφία κι έφτασε στον προορισμό της. Εν τω μεταξύ, άρχισε η λογομαχία της μάνας μου με τον πατέρα, «που στέλνεις χ’μωνιάτι’κα το παιδί μεσ’ στα κρύα», μιάς κι επρεπε να μετακομήσω για τις ανάγκες της ταινίας κάπου στην Ήπειρο ή στο Καρπενήσι και να πάω εκεί σχολειό κείνη τη χρονιά.

Τελικά, «κέρδισε» η επιμονή της μάνας γιατί ήμουν αδύνατος και προφανώς επιρρεπής στο κρύο και στα χιόνια.

Χρόνια μετά όταν ξανασυνάντησα τον Αγγελόπουλο σε μια συναυλία της Καραΐνδρου στην Αθήνα και μιλώντας για λίγο ανακαλώντας στη μνήμη μας το συμβάν αυτό, κράτησα τη φράση του «κρίμα, και σου πήγαινε».

Τα χρόνια πέρασαν, σκορπίσαμε, μα οι μνήμες έμειναν εκεί φωλιασμένες στα φυλλοκάρδια μας.

Η μοίρα του καθενός, γνωρίζει καλύτερα την αρχή και το τέλος του.

Έκανα αυτή τη κατάθεση προσπαθώντας ν’ανακαλέσω στη μνήμη μου τα λίγα που θυμόμουν απ’τη θειά-Ντίνα κι όφειλα να τα καταθέσω εις μνήμην…

Καλό ταξίδι λεβέντισσα θεια-Ντίνα και να δώσεις χαιρετίσματα στην αντίπερα όχθη σ’όσους ανταμώσεις.

Αιώνια σου η μνήμη !

Κώστας Γεω. Σταματέλος

Λογοτέχνης