Αλεξανδρίτες στο Port Alger κάποτε……
Στο Port Alger κάποτε… και συγκεκριμένα στις 8 Μάρτη του 1975. Διακρίνονται από δεξιά: ο αείμνηστος Φώντας Σούνδιας (είχε διατελέσει πρόεδρος της Κοινότητας Αλεξάνδρου), η Ασπασία Σούνδια και ο Πραξιτέλης Σούνδιας… με μηχανικό ρολόι SEIKO πεντάρι -τα θυμάστε;- στο αριστερό του χέρι.
Εμ, τι μας περάσετε, Αλεξανδρίτες γαρ, καίτοι ορεινοί κάποτε, φάγαμε τη θάλασσα με το κουτάλι!
Πηγή: Προσωπικό αρχείο Α.Σ.
Προσέξτε παρακαλώ στιλιστική άποψη δεκαετίας ΄70:
Η Ασπασία με μάξι φόρεμα, οι άνδρες με πλούσια κώμη και καμπάνα παντελόνι!
Τους αφιερώνω ένα τραγούδι…απ’ τ’ Αλγέρι. Είναι του Αποστόλου Καλδάρα και τραγουδά η Βίκυ Μοσχολιού.
Και με την ευκαιρία μια διαδικτυακή υπενθύμιση στον Πραξιτέλη…
Την Ασπασία δεν την θυμάμαι! Με τον Φώντα τον Σούνδια τον συχωρεμένο, όχι μόνο είμαστε συμμαθητές, όχι μόνο είμαστε φίλοι, όχι μόνο κουβεντιάζαμε πολύ συχνά για διάφορα θέματα, όταν υπηρετούσα στη Λευκάδα, αλλά είχαμε μια ατόφια αγάπη και δέσιμο και σεβασμό ο ένας στον άλλο. Με τον Πραξιτέλη ότι και να γράψω θάναι λίγα. Τον γνώρισα σαν Πρόεδρο της Νικιάνας, σαν παρακλάδι της μεγάλης Οκογένειας Γαζή (από μάνα) και σαν φίλο καρδιακό. Ένα παιδί μάλαμα, γλυκό, καλοκάγαθο, που ξέρει να δίνει και να δίνεται, μια λίρα Αγγλίας Χρυσή. Γιός μιας υπέροχης Οικογένειας κι έχοντας ο ίδιος μια πολύ καλή Οικογένεια με τη Ρούλα σύντροφο και τα δύο υπέροχα παιδιά τους! Ο πρόωρος χαμός του Φώντα πάντως ήταν μεγάλο