Ένας Λευκαδίτης στο Καστελλόριζο – Μέρος 1ο
| Γράφει ο αιθεροβάμων | στο φίλο Δημήτρη Δ. |
| «Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ’ ό,τι να ‘ναι: το σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν Οδηγό, τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν, και περισσεύει το άδικο.»1 |
Καστελλόριζο ή Μεγίστη ή Μέις στα τούρκικα ή Μαγιάς στα αραβικά, ένας βράχος μέσα στη θάλασσα, που από πάνω του πέρασε η δόξα και η καταστροφή.
Και μια μικρή ομάδα ανθρώπων που για αιώνες τώρα κρατάνε Θερμοπύλες!
| «Ζητούσα να ψαύσω την ύλη των αισθημάτων. Ν΄ αποκαταστήσω, από τις νύξεις που έβρισκα διάσπαρτες μέσα στον κόσμο αυτόν, μιαν αθωότητα τόσο ισχυρή που να ξεπλένει τα αίματα -το άδικο- και να εξαναγκάζει τους ανθρώπους να μου αρέσουν. Δύσκολο – αλλά πώς να γίνει;»1 |
Σε τούτη εδώ τη «βραχονησίδα» μια απόκοσμη γαλήνη συνυπάρχει με μια έντονη συγκίνηση καθώς αντικρίζεις από μακριά το περίγραμμα ενός τόπου που είναι το ανατολικότερο σημείο της Ελλάδας , εκεί που τελειώνει η Ευρώπη και αρχίζει η Ασία.
| «ΣΤΙΣ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγαλείο, που έφτασαν ως τις μέρες μας άθιχτα. Η πατούσα μας, που ανασκαλεύει την ίδια άμμο, το νοιώθει. Περπατάμε χιλιάδες χρόνια, ο άνεμος λυγίζει τις καλαμιές κι ολοένα εμείς υψώνουμε το πρόσωπο. Καταπού; Ως πότε; Ποιοι κυβερνάνε;»1 |
Η θάλασσα στο Καστελλόριζο διάφανη σα κρύσταλλο και διάσπαρτη από δεκάδες νησόπουλα με μια αδιόρατη γραμμή να τα χωρίζει από την γειτονική χώρα, μια γραμμή που μόνο τα ψάρια γνωρίζουν, μια γραμμή που αρκετές φορές είναι αιτία προστριβών με τους ψαράδες του νησιού.
| «Όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών και τις περπατήσουμε σε βάθος θα βγούμε σ’ ένα άλλου είδους ξέφωτο που είναι η Ποίηση. Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι και ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.
Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.»1 |
Το μικρό κοιμητήρι δίπλα στη θάλασσα μοιάζει αραγμένο σαπιοκάραβο που κουβαλάει μέσα του τις ψυχές των ναυτικών των αιώνιων εραστών του βασιλείου του Ποσειδώνα.
| «Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δε μένει στο τέλος παρά η αλήθεια»1 |
Τα αποκαΐδια που άφησε ο τελευταίος πόλεμος αποπνέουν μια απέραντη ερημιά λες και Θεός και άνθρωποι λησμόνησαν αυτόν τον τόπο.
Και μόνο μέσα στις θαλασσινές σπηλιές μπορείς ακόμη ν’ ακούσεις τις βροντερές φωνές των πειρατών που μετά το κοντραμπάντο έρχονται να φυλάξουν τη λεία τους.
| «Θάλασσα που να τα πω τα ελληνικά της πίκρας»1 |
| «Σου ετοίμασα μες στις αποσκευές ασβέστη και υδροχρώματα |
| Το εικόνισμα μικρό με τους χρυσούς Ιούλιο και Αύγουστο»1 |
Εδώ όλες σχεδόν οι εκκλησιές είναι αφιερωμένες στον τροπαιοφόρο στρατηλάτη Άγιο Γεώργιο μια και οι Οθωμανοί αυτόν τον Άγιο πάντα τιμούσαν και κανένα άλλον.
| «Η πλώρη χτυπώντας με το σκαμπανέβασμα πάνω στα κύματα. Κάθε φορά, κι η αφρόσκονη καταπρόσωπο …. Δώμα με κυματοσιές. Αρμοσμένο το γυμνό σώμα σαν από τότε, θα λεγες, που γεννήθηκες μες στη λειψανοθήκη του ήλιου.»1 |
Το άπλετο ελληνικό φως σε θαμπώνει μέσα στο αιγαιοπελαγίτικο πέλαγος!
| «Όταν σκύβουμε, όπως σκύβουμε καμιά φορά πάνω στα νερά του νησιού μας, θα βρίσκουμε τους ίδιους καστανούς λόφους, όρμους και κάβους, τους ίδιους ανεμόμυλους και τις ίδιες ερημοκλησιές, τα σπιτάκια που ακουμπάνε το’να στ’ άλλο….»1 |
…συνεχίζεται
______________________________________________
1 Οδυσσέα Ελύτη. Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ (Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ)
