«Πυροτεχνήματα την Τετάρτη» του Ασγκάρ Φαραντί από την Λέσχη του «Ορφέα»

ΜΟΥΣΙΚΟΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ ΟΡΦΕΥΣ 1937
Κινηματογραφική Λέσχη – 45Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ «ΑΠΟΛΛΩΝ»
ΩΡΕΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ: 19.00 και 21.30

«Πυροτεχνήματα την Τετάρτη»

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου στο Σικάγο.

Ιρανική ταινία σε σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαραντί – Παίζουν: Ταρανέ Αλιντουστί, Χεντιέ Τεχρανί, Χαμίντ Φαροκνεζάντ.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η νεαρή Ρουχί πηγαίνει να δουλέψει ως οικιακή βοηθός για ένα ζευγάρι, μπλέκει όμως στα οικογενειακά τους προβλήματα.

Εύθραυστη και εξαιρετική, η τρίτη – χρονολογικά – ταινία μεγάλου μήκους του Ιρανού σκηνοθέτη Ασγκάρ Φαραντί με τίτλο «ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ» από το 2006. Η ταινία με εύκαμπτες κινήσεις προσπαθεί να βρει το «σωστό» τόνο παλαντζάροντας ανάμεσα στην οπτική του σκετς και εκείνη της θεατρικής επίδρασης. Τον 38χρονο Φαραντί πρωτογνωρίσαμε μέσα από την ταινία του «ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΕΛΛΗ» (2009) και ξανασυναντήσαμε πέρσι, με την τελευταία του, αριστουργηματική παραγωγή «ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ». Πρόγονος και προπομπός αυτής της τελευταίας θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί η ταινία που σήμερα κάνει πρεμιέρα στο ελλαδικό κοινό.

Σενάριο που πατάει σε στέρεη κατασκευή, δηκτικοί και λειτουργικοί διάλογοι που σκάνε σαν κροτίδες και μικρά πυροτεχνήματα, ηθοποιοί σωστοί και μετρημένοι στο χτίσιμο συγκρουσιακών καταστάσεων, ρυθμός νευρικός, με ένταση… αλλά, κυρίως, αξιοθαύμαστα διεξοδική και κομψή «σκηνοθεσία της κάθε σκηνής μπροστά από την κάμερα» (mise en scene δηλαδή). Σε αυτά τα δομικά στοιχεία βασίζεται η γραμμική ιστορία, μια πρωτότυπη αντανάκλαση της σύγχρονης ιρανικής κοινωνίας που, με ή χωρίς τσαντόρ, ουδόλως διαφέρει από τις υπόλοιπες κοινωνίες, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το αιώνιο πρόβλημα της «συζυγικής» απιστίας.

Εξυπνη και δροσερή η ιδέα της ιστορίας που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια μιας και μόνης μέρας, της τελευταίας Τετάρτης πριν την έλευση του καινούριου χρόνου, που γιορτάζεται, σύμφωνα με την παράδοση, με πυροτεχνήματα, φωτιές, χορό στους δρόμους και τραγούδι μέχρι τα βάθη της νύχτας. Αυτήν τη μέρα, μια κοπελίτσα που σύντομα θα παντρευτεί και μαζεύει λεφτά για τα τελευταία έξοδα του γάμου, πάει να δουλέψει καθαρίστρια σ΄ ένα διαμέρισμα στην Τεχεράνη στο οποίο την έστειλε το γραφείο εργασίας. Ετσι βρίσκεται από σπόντα στη δίνη της κρίσης ενός ερωτικού τριγώνου και μετατρέπεται σε όργανο του παιχνιδιού, μέσα από το οποίο η κάθε πλευρά του τριγώνου αποσκοπεί να εκμαιεύσει την αλήθεια… Ταυτόχρονα ανακαλύπτει άγνωστες, στην ίδια, πλευρές στις σχέσεις των ανθρώπων και της ζωής…

Αρτια άσκηση στους σχεδόν χιτσκοκικούς σκηνοθετικούς χειρισμούς που αρχικά σωρεύουν και σταδιακά αποκλιμακώνουν το μυστήριο ενός «ελαφρού» θέματος, δομημένου πάνω σε δραματουργικά ευρήματα με τέτοιον τρόπο που θα μπορούσε κάλλιστα να υιοθετηθεί από έναν Φεϊντό, σε θεατρικό μπουλβάρ. Σε ένα χαλασμένο κουδούνι εστιάζεται το βασικό αίτιο της παρεξήγησης, για να ανοίξει – με το που φαινομενικά καλμάρουν τα πνεύματα – ένας βαθύτερος κύκλος μυστηρίου που αναζητά λύση που ο σκηνοθέτης δίνει στους θεατές μέσα από μια ένδειξη (άρωμα) και μια απόδειξη (αναπτήρας). Εκεί που ο Φεϊντό θα έβγαζε κωμωδία, ο Φαραντί υπόκωφα βγάζει μια μικρή, παθιασμένη τραγωδία της καθημερινότητας. Πολύ καλή δουλειά, σχεδόν υποδειγματική για το είδος της, μην τη χάσετε! (rizospastis.gr).