«Όλοι στο Σύνταγμα» – Χιλιάδες διαδηλωτές έχουν κατακλύσει το χώρο γύρω από τη Βουλή
Ψηλά τις σημαίες. Ενώνουμε τις φωνές μας οι εργαζόμενοι οι φοιτητές. «Κάτω τα χέρια από το 8ωρο δεν είναι για παζάρια και για διάλογο. Τέρμα πια στη σύγχρονη σκλαβιά, σταθερή δουλειά ζητάει η εργατιά», ακούγεται από τα μεγάφωνα του μεγάλου συλλαλητηρίου των συνδικάτων έξω από την Βουλή.
Χιλιάδες διαδηλωτές στέλνουν μήνυμα ότι το νομοσχέδιο – έκτρωμα της κυβέρνησης είναι ήδη καταδικασμένο στις συνειδήσεις τους. Ο κόσμος συνεχίζει να φτάνει στο Σύνταγμα.
Οι τάσεις όπως διαμορφώθηκαν την εποχή τούτη, είναι πρός την κατεύθυνση της επαναδιαπραγμάτευσης με αρνητική διάθεση, για τα όσα ώς εργασιακότητες δρομολογήθηκαν μεταπολιτευτικά. Για την επαναδιαπραγμάτευση αυτή ώς τάση ,αρνητικής κατεύθυνσης σχετικά με τα όσα οργανικά δομήθηκαν για την εργασία στα χρόνια, βασική συμμετοχή έχουν και οι πολίτες ( ακόμη και υπό την έννοια λαός ), διότι με πράξεις και με παραλείψεις δημιούργησαν τις συνθήκες της αναδιαπραγμάτευσης.
Και λογικό είναι οι καιροφυλακτούντες να θέλουν να αποσπάσουν από το εργασιακό συμβάν , κάποια απ όσα κερδήθηκαν απ τους εργαζομένους. Και για γίνεται σαφές και μετρήσιμο το φαινόμενο , η παράμετρος είναι ότι πρέπει να αποσπασθούν πόροι απ το κύκλωμα (κλάδο ) της εργασίας πρός άλλες κατευθύνσεις. Απόρροια τούτου συνολικά είναι και να επέρχεται μείωση των πόρων που απ το κύκλωμα της εργααίας λογικά κατευθύνεται πρός τον κοινωνικό ασφαλισμό και τις εκδοχές του.
Το φαινόμενο της ανεργίας αν μελετηθεί απ την μικροτεχνική πλευρά του , θα γίνουν αναφορές για διάφορες μορφές δήθεν ανεργίας ( εποχική,διαρθρωτική, τριβής, τεχνολογική ), αλλά αν ειδωθεί στην μακροχρονιότερη ( μακρά ) εκδοχή του ερμηνεύει και εξηγεί παραμέτρους πολιτικής και κοινωνικής αναδοχής και διαχείρησης που ουσιαστικά καταλήγουν στην ερμηνευτική της συνολικής αφαίρεσης με κάθε τρόπο πόρων απ το εργασιακό κύκλωμα ( κλάδο) πρός άλλες κατευθύνσεις. Και οι παράμετροι αυτές της μακροοικονομικότητας συνιστούν την πολιτική για την εργασία- ανεργία.
Τα σημεία αυτοκύρωσης μιας κοινωνικής λειτουργικής κατά εποχές είναι διαφορετικά , και στην ιστορική διαδρομή τα σημεία αυτά ανιχνεύονται και σε κάθε εποχή. Το τι επιδιωκουν οι κοινωνίες εκάστοτε για να αυτοκυρώνονται , και να προχωρούν στα επόμενα.
Η Ελληνική κοινωνία εδώ και πολλά χρόνια ώς πολιτικό συμβάν , δεν ζητούσε ούτε ζήτησε ούτε ζητάει να κυρωθεί ώς μέσω της εργασίας. Για τούτο και οι μετρήσεις της ανεργίας , εφ όσον περίπου με αυτή συμφωνεί και η Ελληνική κοινωνία. Που αν δεν συμφωνούσε ασφαλώς θα υπήρχαν άλλες προτεραιότητες και εκδηλώσεις που θα έφερναν στην επιφάνεια την διαφωνία της κοινωνίας για την κάθε – έστω και μεταφυσικά ενσκύπτουσα κάθε φορά κατάστασ- και αυτή η διαφωνία θα παρήγαγε τους όρους και θα εκδηλωνόνταν ώς μια διαρκή σύγκρουση μέσα στην κοινωνία, υπό μορφή διεκδικητισμού για εκείνο που δεν θα μπορούσε να αναδεχτεί ούτε να συμφωνήσει.
Αυτές οι εκδηλώσεις του διεκδικητισμού απουσιάζουν χρόνια απ την συγκρότηση της Ελληνικής καθημερινότητας μαζικά . και μέσα απ αυτή την απουσία δομούνται και παραγάγονται και οργανώνονται και άλλα μετερίζια, τα οποία επιθυμούν να είναι παρόντα στην υποδοχείς των πόρων που αποσπώνται απ το εργασιακό κύκλωμα.
Δεν μπορεί χρόνια το πολιτικό στοιχείο στην Ελλάδα να εκλαμβάνεται ώς αισθητικό φολκλορικό γεγονός ώς αλήθεια ( η κάθε αλήθεια έχει και τους τρόπους της που την κάνουν αλήθεια) κα ταυτόχρονα να υποστηρίζεται ότι μπορεί η εργασία να ειδωθεί έστω και η ίδια πολιτικό γεγονός ( όπως είναι ουσιαστικά).
Η εργασία ώς πολιτική , ή ακόμη ώς βασική παράμετρος του πολιτικού συμβάντος , δεν απασχολεί εδώ και χρόνια την Ελληνική κοινωνία ώς ολότητα. Για τούτο και αναφύονται οι διάφορες παραμετροποιήσεις και μορφές της εργασίας ,οι υποπολλαπλασιασμοί της ώς απασχόληση, τα προβλήματα ωραρίων, υποαμοιβής, αμοιβών, υπερωριών , και τελευταία και η ηλεκτρονικοποιησή της. Για τούτο η εμφάνιση του όρου ανεργία, ώς ολότητα, και μετρησιμότητα.
Για την Ελληνική πραγματικότητα και την Ελληνική κοινωνία, το μεταπολιτευτικό στάδιο της δημοκρατικής διεύρυνσης υπό το καθεστώς της αναβίβασης της αναγκαιότητας του πολιτικού στοιχείου ( μέσα στο οποίο ήταν και η εργασία και η θεσμικοτητά της ), απεδείχθει στάδιο εξόχως ετερρονομημένο σχετικά με την συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας ( του λαού) στην διαμορφωσή του ώς τέτοιο. Και για τούτο με τις πρώτες δυσκολίες διαφόρων επί μέρους παραμέτρων του πολιτικού στοιχείου μ ( οικονομικές δυσκολίες) , έγινε εμφανής και η μέχρι τότε ετερρονομημένη συγκρότηση του πολιτικού. Που αν αυτή η πολιτική συγκρότηση ήταν λιγότερο ετερρονμικά προσδιορισένη θα κινητοποιούσε τον ίδιο τον λαό ( ώς Ελληνική κοινωνία).
Η κινητοποίηση και μόνο για την προστασία της εργασίας ( δηλαδή την προστασία του πολιτικού), τουλάχιστον θα απέτρεπε στον χρόνο την εμφάνιση ρυθμίσεων που θέλει να εισαγάγει- ώς κουλτούρα νομοθετήματος- το τρέχον νομοσχέδιο.
Οι πόροι πλέον απ το εργασιακό κύκλωμα ( κλάδο) θα μειωθούν μέσω διαφυγών ( αυτό συνιστά η απασχολησιμότητα, η απασχόληση, οι περιστασικές και εποχιακές τα μέγιστα εργασίες, και άλλα φαινόμενα των ημερών μας) πρός άλλους κλάδους συγκρότησης του οικονομικού. Συνέπεια της διαφυγής των πόρων αυτών, θα είναι και η αλλοίωση των παραμ΄τρων του ασφαλισμού συνολικά, δομικότητα υγείας και συντάξεων). Και μέσω της διαφοροποίησης των τεχνικών παραμέτρων της εργασίας, συλλογικές κλαδικές συβάσεις, ωράρια, πιθαναγκαστικές υπερωρίες ( χρόνια ισχύουν απλήρωτες ) , υποαμοιβές , κλπ, θα επέλθει και παραπέρα κερματισμός της εργασίας ώς πολιτική. Για να εμφανίζεται η ιδιωτικότητα της απασχόλησης, και που και που η εξατομίκευση της εργασίας. Οι προσωπικοί εργασιακοί στόχοι , η ειδική για κάθε εργαζόμενο ατομική – εξατομικευμένη αμοιβή ( για τους αποασχολούμενους θα υπάρχει η κατώτατος ή πέριξ αυτού μισθός).
Για τους υπάρχοντες εργαζόμενους θα υπάρχει η σύνδεση αμοιβής με την επίτευξη στόχων. Για τους απασχολούμενους θα υπάρχει η βασική- κατώτατη ανά περίπτωση – μισθοδοσία.
Η Ελληνική κοινωνία ( ο λαός) δεν θέλησε να διεκδικήσει εδώ και χρόνια το πολιτικό στοιχείο. Λογικό ήταν να ενσκείψει το οικονομικό.