Οι Χρυσομάνες των παιδικών μας χρόνων

Οι φωτογραφίες είναι πρόσφατες -τέλη Ιουνίου- από την ορεινή Λευκάδα.

Χρυσομάνες λέγαμε παλιά στο χωριό μου, τα Κολυβάτα Αλεξάνδρου, τα ζουζούνια αυτά που ελλείψει εναλλακτικών τα είχαμε εντάξει στα παιδικά μας παιγνίδια. Το ίδιο θα πρέπει να είχαν κάνει πριν από μας οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Μάλλον δεν είχε εφεύρει η γενιά η δικιά μου το παιγνίδι αυτό, που ίσως να υπήρχε και σε άλλα χωριά του νησιού της Λευκάδας. Μια μαγική κλωστή εξάλλου η παράδοση που ένωνε ακόμη το χθες με το σήμερα.

Τις δέναμε με μια κλωστή από το κεφάλι και τις στριφογυρίζαμε στον αέρα μέχρι να πετάξουν. Τις περισσότερες φορές τις απελευθερώναμε στη συνέχεια για να ξεκινήσουμε την άλλη ή σε λίγες μέρες πάλι από την αρχή.

Υπήρχαν απ΄ όσο θυμάμαι δύο ειδών χρυσομάνες. Αυτές που συνωστίζονταν το καλοκαίρι πάνω στους σπλόνους και τα γαϊδουράγκαθα που αφθονούσαν στην ορεινή Λευκάδα και οι άλλες, δυσεύρετες εκείνες με ακόμη πιο έντονο το χρυσοπράσινο χρώμα τους, που τις βρίσκαμε στην κοπριά από τα μαντριά των γιδιών που επίσης υπήρχαν αρκετά στο χωριό μου. Ακόμη και σήμερα αναρωτιέμαι καμιά φορά χωρίς να μπορώ να το λύσω πως βρισκόταν στα μέρη αυτά!

Η επιστημονική ονομασία του εντόμου αυτού είναι Cetonia aurata και κοινώς λέγεται Χρυσοκάνθαρος ή Χρυσομπάμπουρας ή Βασιλομπάμπουρας.