Χίλια ονόματα μια χάρη…

Βιολέτα, Φιστίνα, Νάρκισσος, Ζουμπούλι, Ζαμπάκι, Μανουσάκι, Βούτσινο, Ίτσο … χίλια ονόματα μια χάρη. Εκείνο που παραμένει ίδιο είναι το μεθυστικό τους άρωμα.

Ως Νάρκισσο (Narcissus) της τάξης των Αμαρυλλιδωδών, το γένος του οποίου περιλαμβάνει περί τα 35 είδη που απαντώνται στην Ευρώπη, την βορειοδυτική Ασία και την βόρειο Αφρική περιγράφει το φυτό αυτό ο Π.Γ. Γεννάδιος («Λεξικόν Φυτολογικόν», Αθήνα, 1914). Είναι φυτά ποώδη, πολυετή, βολβόριζα, «τινά μυρεψικά, τα πλείστα κοσμητικά, θεραπευόμενα πολλαχού δια τα ωραία και συνήθως εύοσμα άνθη των».

Το συγκεκριμένο είναι το είδος Νάρκισσος ο κυπελλοφόρος ή ταζέττιος (Narcissus tazetta), o κατ΄ εξοχήν νάρκισσος των αρχαίων «εφ΄ ου άνθος λευκόν εν μέσω δε κοίλον έχον κροκοειδές» (Διοσκουρίδης). Είναι το πιο συνηθισμένο είδος στον ελληνικό χώρο που απαντάται με πολλές ονομασίες. Ένα άλλο είδος που απαντάται στα μέρη μας είναι ο Νάρκισσος ο παπυρώδης (Narcissus papyraceus)

Από τα άνθη του Νάρκισσου του κυπελλοφόρου λαμβάνεται «δι΄ απορροφήσεως μυρεψικόν αιθέριον έλαιον. Τα άνθη του εχρησιμοποιούντο το πάλαι προς παρασκευήν του ναρκισσίνου μύρου που παρεσκευάζετο ιδίως εν Χαιρωνία». (Παυσανίας 9, 41, 3).

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία «ο Νάρκισσος εβλάστησε παρά πηγήν του Ελικώνος ονομαζομένην του Ναρκίσσου, διότι ο υιός του Κηφισσού και της νύμφης Λειριόπης, νέος ωραιότατος ονομαζόμενος Νάρκισσος εξέπνευσεν εκεί προσβληθείς υπό μαρασμού κατά τινα μεν εκδοχήν εκ θλίψεως δια την απώλειαν της αδελφής του, ην υπερηγάπα, κατ΄ άλλην δε εξ έρωτος της ιδίας εαυτού μορφής, ην κύπτων έβλεπεν αντικατοπτριζομένην εις τα κρυστάλλινα ύδατα της πηγής».