Τέλος εποχής – Αφιέρωμα στον Μπαρμπά-Άγγελο

Του Αποστόλη Βεργίνη

Πριν λίγες μέρες σε ηλικία 93 ετών έφυγε από κοντά μας ο «Άγγελος Τυπάλδος» (Θειακός). Το χειμώνα μάζεψε τις ελιές του και ετοίμαζε το αμπελάκι του να το κλαδέψει και να το σκάψει όπως πάντα με τον παραδοσιακό τρόπο κάνοντας το χώμα “κουλούμπια”. Όμως ένα βαρύ εγκεφαλικό στη αρχή του χρόνου γκρέμισε το ανυπότακτο «θηρίο» και, παρά τις προσπάθειες των παιδιών του όλους αυτούς τους μήνες, δεν μπόρεσε να ξανασηκωθεί. Ήταν από τους τελευταίους Τσουκαλαδιώτες (ένας – δύο ζουν ακόμα) που ημέρεψαν αυτό τον τόπο. Μια γενιά Τσουκαλαδιωτών αγροτών που με περισσή αγάπη και προπαντός πολλή δουλειά ξελόγγωσαν ολόκληρες εκτάσεις γης, μάζεψαν το λιγοστό χώμα που υπήρχε και τις έκαναν καλλιεργήσιμες.

“Οι κασμάδες, οι λοστοί, οι βαριές ανάβουν στα χέρια των ξωμάχων αγροτών. Πυρακτώνονται από το συνεχές χτύπημα της λογγωμένης και πετρώδους γης. Ξεριζώνουν τους άγριους θάμνους, χτυπούν με τις βαριές τις σκληρές πέτρες να τις σπάσουν ….. συνήθως το έδαφος είναι επικλινές και για αυτό έπρεπε να γίνουν αναβαθμίδες, σκάλες, μικρές ή μεγάλες σκάλες στο πλάτος, ανάλογα με την κλίση του εδάφους…..και αρχίζουν να φτιάχνουν λιθιές. Ισιώνουν το χώμα και κατόπιν έβαζαν τη φυτειά……. Η φυτειά έπιανε και τα κλήματα βλάσταιναν. Την τρίτη χρονιά θα καρποφορούσε. Τις αγριλίδες τις μπόλιαζαν και μετά από χρόνια το αμπέλι γινόταν ελαιώνας.” Χρίστου Γ. Ροντογιάννη Λαογραφικά στοιχεία των Τσουκαλάδων.

Κοινωνικότατος, με προσφορά μεγάλη στη ζωή του χωριού. Αγαπούσε και πάλευε για το συνεταιρισμό και το ελαιουργείο που μόνοι τους έχτισαν και λειτουργούσαν. Όλοι τον αναζητούσαμε στο καφενείο να κουβεντιάσουμε μαζί του, να μας συμβουλέψει για τα αμπέλια, για τις ελιές και να ακούσουμε τις υπέροχες ιστορίες που διηγούνταν με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Ήξερες πως πάντα σου έλεγε την αλήθεια. Σε κοίταζε βαθιά στα μάτια και σε αξιολογούσε.

Όταν ήμουν πρόεδρος στο χωριό ήταν πάντα δίπλα μου. Ήταν το αληθινό μου στήριγμα πάντα με το καλό του λόγο να με συμβουλεύει και να με κρίνει. Άνθρωπος που δοκιμάστηκε στη ζωή του και πόνεσε πολλές φορές. Στον πόλεμο “έχασε τον αδελφό του. Νωρίς έχασε τη σύντροφο της ζωής του, Πόπη, που τόσο αγαπούσε. Η Πόπη του χάρισε 4 υπέροχα παιδιά, την Αγγελική, την Ακριβούλα, τη Βάσω και το Σπύρο. Και αυτά του χάρισαν υπέροχα εγγόνια που για τον καθένα πάντα είχε ένα καλό λόγο.

“Γέμισε η αυλή μου” έλεγε όταν τα καλοκαίρια έρχονταν όλα να τον δουν. Ύστερα έχασε και τη Βάσω. Δε λύγισε και δε φανέρωνε το πόνο του. Με τη σκληρή δουλειά, αχάραγα με το υφαντό σακούλι στον ώμο έφευγε για τα χωράφια του και γύρναγε αργά το βράδυ. Προσπαθούσε έτσι να ξεγελάσει το χρόνο και τον πόνο του. Ήταν θεριό ο Άγγελος. Σου έσφιγγε το χέρι και στο έλιωνε. Πάλευε μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Ήδη μας λείπει πολύ. Μας λείπει στο πρόσωπό του η γενιά που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα των Τσουκαλάδιωτών. Όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στην καθαρότητα του βλέμματος, στην κοινωνική προσφορά και αγωνιστικότητα.

Καλό σου ταξίδι  ΑΓΓΕΛΕ…. και από κει που είσαι -αν μας βλέπεις- εμείς θα αναζητούμε νοερά την καθαρή ματιά σου και το χαμόγελό σου.

Αποστόλης Βεργίνης