Στον ερειπωμένο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Πέραμα η νύχτα του Σαββάτου 9 Αυγούστου 2025 ένωσε δύο λειτουργίες: την ιερή και την καλλιτεχνική

Της Χριστίνας Μιχαλά

Στον ερειπωμένο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Πέραμα Καλλιγωνίου, εκεί όπου οι πέτρες κουβαλούν αιώνες προσευχών, σεισμών, καταστροφών και αναστηλώσεων, και ξανά καταστροφών.. η νύχτα του Σαββάτου 9 Αυγούστου 2025 ένωσε δύο λειτουργίες: την ιερή και την καλλιτεχνική. Ο εσπερινός, τελεσμένος από τον π. Ιωαννίκιο Ζαμπέλη και τον διάκονο Παναγιώτη, έντυσε τον χώρο με την ευωδία της πίστης…. κι αμέσως μετά, η παράσταση “Το θαύμα της Ζωής”, σκηνική μεταφορά του διηγήματος “Το κλήμα Λάζαρος” του βραβευμένου λογοτέχνη Δημήτρη Ε. Σολδάτου, ένα ντόπιο αφήγημα που συμπυκνώνει αξίες οικουμενικές, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Δημήτρη Βερύκιου, γέμισε τον ίδιο χώρο με την ευωδία του λόγου.

Υπό το φως της πανσελήνου, με το βλέμμα να περιπλανιέται στα κελύφη των χαλασμάτων…, με το νου να ταξιδεύει σε εποχές που ο ναός έσφυζε από ζωή…. οι ήχοι της μουσικής και των τραγουδιών της Θέλμας Καραγιάννη και της Αρετής Κοκκίνου ενώθηκαν με την συγκλονιστική αφήγηση του Δημήτρη Βερύκιου, κατέβηκαν στο βάθος μιας ιστορίας, ακούμπησαν τις ρίζες της…. έδωσαν φωνή στο άρρητο δημιούργησαν μια εμπειρία βαθιάς συγκίνησης, ανάτασης της ψυχής, τροφοδότησης της με ελπίδα, με δύναμη μπροστά στις δύσκολες-ασήκωτες μέρες της ζωής και πίστη στο αδύνατο.

Εκεί που άλλοτε καίγονταν μολυσμένα αντικείμενα και φυλάσσονταν τρόφιμα σωτηρίας, τώρα ποτίστηκαν οι ρίζες μιας ιστορίας που μιλά για την πίστη, την υπομονή και την αναγέννηση. Και σίγουρα σε πολλούς ενεργοποιήθηκαν οι μνήμες…

Η συγκίνηση συλλογική. Κάτω από το ίδιο φως του φεγγαριού, κοινό και συντελεστές ενώνονται σε μια κοινή εμπειρία. Όταν η Ζωή του Σολδάτου ψιθυρίζει με ελπίδα στο ξερό κλήμα της, ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΛΗΜΑΤΑΚΙ είναι σαν να ψιθυρίζουμε όλοι σε ό,τι αγαπήσαμε και χάσαμε, με την πίστη πως μπορεί να ξαναζωντανέψει. Κι όταν ο Λάζαρος-κλήμα ανασταίνεται, μια αθέατη ανατριχίλα διαπερνά τους παριστάμενους …. είναι η επίγνωση ότι παρακολουθούμε το θαύμα της ζωής όχι μόνο στη σκηνή αλλά και γύρω μας: στις ανθρώπινες σχέσεις, στη φύση, στην ίδια την παράδοση που αναβιώνει.

Η παράσταση θαρρώ λειτουργεί σαν καταλύτης. Όχι μόνο αφηγείται μια ιστορία, αλλά ξυπνά την κοιμισμένη μνήμη του τόπου και ενισχύει τους δεσμούς της κοινότητας. Με το τέλος της, οι φθαρμένοι τοίχοι του Αγίου Γεωργίου δεν μοιάζουν πια τόσο σιωπηλοί – αντηχούν από τα πατήματα και τις φωνές όσων συγκεντρώθηκαν εκεί, έχουν φιλοξενήσει ένα νέο βίωμα που θα προστεθεί στην μακραίωνη ιστορία τους. Και το νησί θα έχει νιώσει τη “Ζωή” να επιστρέφει…

Η Λευκάδα, με τη γλώσσα και τις παραδόσεις της, δεν ήταν εδώ απλώς φόντο… ήταν η ίδια η ηρωίδα, καθώς μια λευκαδίτικη ιστορία συναντούσε έναν λευκαδίτη δημιουργό και έναν λευκαδίτη ερμηνευτή. Ο Δημήτρης Βερύκιος δεν σκηνοθετεί απλώς τον Δημήτρη Σολδάτο. Είναι μια καταγωγική ταύτιση από τόπο και αίμα… είναι μια πράξη μυστικής αναγνώρισης, ψυχικής συγγένειας, της κοινής ρίζας σαν να κοιτά ο ένας τον άλλον μέσα από το αλάτι της θάλασσας και το φως του νησιού.

Κι έτσι, η Λευκάδα… ανασαίνει μέσα από τις λέξεις, στέκει όρθια μέσα στα ερείπια, ποτίζει το ξερό κλήμα της ψυχής με εκείνη τη φράση που μόνο όσοι έχουν αγαπήσει τον τόπο τους βαθιά μπορούν να αρθρώσουν: «Καλημέρα, Ζωή».

Κι ίσως, φεύγοντας από τον Άγιο Γεώργιο, ο καθένας να κρατά μέσα του ένα δικό του ξερό κλήμα — ένα κομμάτι ζωής που έμοιαζε χαμένο, μια μνήμη που σκονίστηκε, ένα όνειρο που έμεινε στη μέση, μια αγάπη που σώπασε. Κι η «Καλημέρα» παύει να ανήκει μόνο στην ηρωίδα….γίνεται προσωπική, μυστική ευχή, σαν υπόσχεση προς το αδύνατο …ότι θα το περιμένουμε να αναστηθεί.

Γιατί το θαύμα δεν είναι η αναβλάστηση του κλήματος — είναι το θάρρος να του μιλάς όσο είναι ακόμη ξερό, να το βλέπεις πράσινο πριν ακόμη βγάλει φύλλα, να του απευθύνεσαι σαν να σου απαντά.

Αν η τέχνη μπορεί να τολμά τέτοια καλημέρα, τότε κι εμείς μπορούμε. Και τότε, το θαύμα της ζωής δεν τελειώνει με το κλείσιμο των φώτων… συνεχίζει να κυλά μέσα μας, σαν ρίζα που βρίσκει ξανά νερό.