«Τελειώνω πατέρα -γιατί σε σένα αναφέρομαι- με την υπόσχεση: του χρόνου θα ξανάρθω μαζί με τα παιδιά μου!»
Μετά από 9 ώρες στοιβαγμένος στο αμπάρι ενός καϊκιού με ένα αντίσκηνο στην πλάτη, μια μέρα του Δεκέμβρη 1947 σε πέταξαν στον 3ο Όρμο με την εντολή να σπάσεις εσύ και οι υπόλοιποι τα βράχια και να χτίσετε με τα χέρια τις φυλακές σας, για να επιβιώσετε. Έπρεπε να τα καταφέρεις. Έπρεπε να επιβιώσεις από την κτηνωδία, την φρίκη, τα βασανιστήρια, την πείνα, τη δίψα και τελικά από το ίδιο το «θανατονήσι», τη Γυάρο.
Όλα αυτά τα χρόνια με δυσκολία σου αποσπούσα περιγραφές, τοπωνύμια, γεγονότα απ΄ την εξορία σου στη Γυάρο. Είχα μια εμμονή ειδικά για την ζωή στη Γυάρο. Λες και δεν πέρασες και από τις Φυλακές της Λευκάδας, της Πρέβεζας και της Κέρκυρας. Εννιάμισι χρόνια εξορίας ήταν αυτά. Η Γυάρος όμως μου κέντριζε το ενδιαφέρον.
Κάπου κάπου λυνόταν η γλώσσα σου και άρχιζες -με την Λευκαδίτικη στωικότητά σου- να θυμάσαι και να αφηγείσαι τόσο καλά. Πως να μην τα θυμάσαι; Λίγο ήταν να ακούς καθημερινά «Θα φτάνει η καρδιά σας παλμούς 3 και τότε θα σας στέλνουμε στη Σύρο, για να πεθάνετε στο δρόμο». Λίγο ήταν να ακούς για «το κρέμασμα στη συκιά, στη συκιά του θανάτου»; Πώς να αντέξει κανείς το μαρτύριο του τσουβαλιού με τις γάτες;
Πώς να αντέξει κανείς στα Γιούρα χωρίς νερό, χωρίς πράσινο, σε ένα απότομο βράχο στη μέση της θάλασσας.
Όμως άντεξες. Άντεξες και έμεινες όρθιος με την ιατρική αρωγή και βοήθεια του συγκρατούμενού σου Λευκαδίτη γιατρού Ξενοφώντα Γρηγόρη και του παπά Λιβιτσάνου (Μπακατσούλα).
Έμεινες όρθιος δίνοντας αργότερα σε εμάς, μαθήματα καθημερινού αγώνα, υπομονής, αλληλεγγύης, καλοσύνης και ανθρωπιάς.
Σήμερα αξιώθηκα στα 60 χρόνια της ζωής μου να πατήσω στα «Γιούρα» όπως συνήθιζες να τα λες, όταν σε στρίμωχνα να μου μιλήσεις για εκείνα τα χρόνια.
Αξιώθηκα στη ζωή μου να ταξιδέψω αρκετά. Τούτο το ταξίδι όμως, ειδικότερα σε τούτες τις εποχές ζόφου, φόβου και της μιζέριας, ήταν το συγκλονιστικότερο.
Στάθηκα στα κτίρια των φυλακών, μπήκα στα κελιά μα, όταν έφτασα στον 3ο Όρμο και σκέφτηκα ότι εδώ «έλιωσες» μα δεν λύγισες, γέμισα περηφάνια.
Τελειώνω πατέρα -γιατί σε σένα αναφέρομαι- με την υπόσχεση: του χρόνου θα ξανάρθω μαζί με τα παιδιά μου!
Γιάννης Σκληρός – 11 Οκτωβρίου 2025
Υ.Γ Μόλις εξέφρασα την επιθυμία μου για επίσκεψη στο «θανατονήσι», ο Αλεξανδρος Ταφλαμπάς και ο Νώντας Μαυροκέφαλος μερίμνησαν άμεσα και τους ευχαριστώ πολύ γι΄ αυτό.
