«Η μαϊμού», ποίημα του Κώστα Γ. Σταματέλου

Η μαϊμού

Απόψε, φυσάει ένας αλλιώτικος αγέρας.
Οι ψυχές αναπαύονται στ’απέναντι κοιμητήριο
και μόνο μια γάτα ξεχάστηκε κάτω απ’τα κυπαρίσσια.
Γυρνά από μνήμα σε μνήμα η άτιμη και νιαουρίζει σαν κάτι να γυρεύει.

Στέκει μονάχα μπροστά στα πολυκαιρισμένα άσημα μνήματα, κοιτώντας σκόρπιες ξεθωριασμένες φωτογραφίες, καρφώνοντας συνήθως τ’αστραφτερά της μάτια σ’ αμούστακα παιδιά και σε νιοπάρθενα χείλη που ταξίδεψαν αναίτια για την αθανασία.

Απόψε φυσάει ο αγέρας κι είναι ο αχός του μια διαμαρτυρία πάνω στα βαθύσκιωτα κυπαρίσσια και στις φουντωμένες πικροδάφνες.

Σιγή παντού.

Η γάτα, παίζει με τη μοίρα μας κι ο αγέρας με τα γιομάτα πίκρα φυλλοκάρδια μας.

Απόψε οι λεπτοδείχτες σταμάτησαν και δεν λέει να ξημερώσει.

Απόψε η νύχτα, σταμάτησε πάνω στις ράγες του τραίνου στο σταθμό δίχως όνομα κι ας σκεπάζει στα σπλάχνα του πενήντα επτά αδικοσκοτωμένες ψυχές.

Απόψε η νύχτα, φοβάται να σπρώξει στον ανήφορο τους τσαλαπατημένους συρμούς των Τεμπών, γιατί οι νεκροί πιάσαν το σταυροπόδι πάνω στις σπασμένες ράγες για ν’αναπαυτούν χωρίς παπούτσια και περιδέραια, χωρίς τρομπέτες, χωρίς σταθμάρχη, καταθέτοντας απνευστί ένα στίχο ο καθένας απ’τον νέο Επιτάφιο που γεννήθηκε κείνο το μοιραίο βράδυ.

-Ποιος έφταιξε Αναστασία;

-Τι είδες Κυπριανέ; -Που’ναι οι φίλοι μας Χρύσα;

-Τι ώρα ξημερώνει Θωμαΐς;

-Είδες τη λάμψη Παναγιώτη;

-Ο κερατάς… ναί, αποκοιμήθηκε απά στο σύστημα ελέγχου Φραντσέσκα.

-Μα…αυτή η μαϊμού; γιατί τρώει την ουρά της απ’ το φόβο της μεγάλης αλήθειας Ιορδάνη;

Απόψε φυσάει, μα οι στάχτες και τ’αποκαΐδια απ’το μοιραίο τραίνο των Τεμπών κόλλησαν στους κροτάφους μας και δεν λένε να φύγουν, όσο κι αν πλένεις το πρόσωπό σου το χάραμα.

Η γάτα, από ώρα ξάπλωσε στη μέση του δρόμου, μα η μαϊμού ακόμη χαριεντίζεται, στέλνοντας αντιπροσώπους στο δικαστήριο και «πειστήρια» τυλιγμένα σε χασαπόχαρτα που μυρίζουν αλμυροσαρδέλα, χώμα και καμένα κόκκαλα.

Κώστας Γ. Σταματέλος