Μοιρολόϊ για τον χαμένο αντάρτη της Βαυκερής

Κατάρτι, γιέ μου, του σπιτιού, λεβέντη μου Αντάρτη,
Σ’ αρπάξανε, παιδάκι μου, του σπιτικού μου ξάρτι.
Μέρα γιορτής σε πήρανε, μέρα τσ’ Άγια Μαρίνας.
Ν’ ανέβεις, γιέ μου, στο βουνό μόλις εσύ ξεκίνας.
Στο σπίτι μας βάλαν φωτιά, το έχει μας αρπάξαν,
Κεφαλοχώρι η Βαυκερή, τη ρήμαξαν τη κάψαν.
Δε σ’ είδα άλλο γιόκα μου, να σ’ εύρω δε μ’ αφήσαν,
Όσο κι αν παρακάλεσα, τα μάτια κι αν δακρύσαν.
Το μνήμα σου ειν’ αδειανό, μόνο σταυρός φυτρώνει,
Και ρίζα δενδρολίβανο ανθίζει και φουντώνει.
Δε σ’ έθαψαν τα χέρια μου, σε θάψαν ζωντανόνε
Στη Τρύπα εκεί στο Τρίκορφο τον τάφο των πολλώνε.
Βογγάνε, γιέ μου, τα βουνά, δακρύζουν οι ραχούλες,
Οι κοπελιές σ’ αναζητούν, κλαίνε οι μαύρες ούλες.
Πίσω σας φέραν κόκαλα, σαν πέρασε η μπόρα,
Επήρα τρίμμα η δύστυχη και το κρατώ ως τώρα.
Το πλένω δάκρυ την αυγή, μοιρολογάου το βράδυ,
Το πάω τ’ απολείτουργο και το αλείφω λάδι.
Παρακαλώ τη Παναγιά κουράγιο να μου δίνει,
Σ’ είχα και γω μοναχογιό, παιδί μου σαν εκείνη.
Οι βάρβαροι ήτανε δικοί, δεν ήταν, γιε μου ξένοι,
Ήτανε κοντογείτονες, τούτος ο πόνος μένει.