Μανιτάρια του τόπου μας (III)…

Τώρα, μπερδευτήκαμε κι εμείς για τα καλά, να λέμε την αλήθεια, κι όσο το ψάχνουμε τόσο πιο πολύ μπερδευόμαστε. Θα πρέπει να ρωτήσουμε κανέναν παλιότερο, να μας πει. Ξέρουν αυτοί, δεν έχει κοπεί το νήμα. Το ψάχναμε πάντως από καιρό το συγκεκριμένο είδος -αν πράγματι είναι αυτό- μύκητα (μανιτάρι ή μαντριγούρα). Μόλις χτες πέσαμε πάνω του, δεν ξέρουμε όμως να σας πούμε με σιγουριά αν πράγματι είναι αυτό το «αρνάκι».

Θυμάμαι όμως πιτσιρικάς ένα μανιτάρι -το τρώγαμε τότε- που έβγαινε πάνω στις βελανιδιές -ρουπάκια- του δάσους των Σκάρων. Ήταν μια πεντανόστιμη λιχουδιά στο τηγάνι. «Αρνάκι» το λέγαμε, το είδος αυτό του μύκητα. Τώρα, τα λίγα που διαβάσαμε στο διαδίκτυο σε σχέση με το χρώμα του -ποικίλλει από το κρεμ έως το ανοιχτό καφέ- καθώς και το μέγεθός του -τεράστιο πράγματι- δένουν. Θα επανέλθουμε όμως, όταν θα έχουμε περισσότερα στοιχεία.

Να υπενθυμίσουμε ακόμη κάτι που γράφουμε πάντα σ΄ αυτές τις περιπτώσεις – όχι μόνο προς «αποποίηση ευθύνης»: Προσοχή, τα μανιτάρια δεν τρώγονται, αν δε τα ξέρετε καλά, κι όσοι απ’ αυτούς στα μέρη μας μπορεί κάποτε να τα γνώριζαν τα βλέπουν τώρα ανάποδα. Κάποια είδη είναι δηλητηριώδη. Οπότε καλό είναι να θυμάστε την παροιμία που λέει: «όλα τα μανιτάρια τρώγονται μερικά όμως μόνο μια φορά».

Αυτά, σε σχέση με το συγκεκριμένο, υπό διευκρίνηση ακόμη, είδος μύκητα. Φωτογραφίες, όσες μας επέτρεψε μια σερσελοφωλιά στην κουφάλα της γέρικης βελανιδιάς, μαζί με αυτές κάποιων άλλων μανιταριών, που απαντήσαμε στον χτεσινό μας περίπατο, μπορείτε να δείτε πιο κάτω.