Το παλιό λάτινο (ανώνυμου ποιητή)

Υγρό και σκότεινο το υπόγειο σιμά στην Ιόνια ακτή.
Οξειδωμένα συμπράγκαλα ζωή στράφι
και το λάτινο με τα λειψά τρυπάνια στο βαθύ
τουρκουάζ του Μαρόκου οξειδωμένο κι αυτό,
στα αζήτητα.
Καιρός για ανακύκλωση, είπες.

Μα σα να ‘ταν το χρώμα
σαν να ‘ταν τα χρήσιμα λειψά τρυπάνια
σαν ν’ άκουσα να λέει,
πάρε με από δω!

Το σήκωσα απ’ το σωρό,
έσυρα με το χέρι μακριά τη πρώτη σκόνη
λιγοστό το παλιό εμαγιέ
μ’ ακόμα στιλπνό μες την οξείδωση.
Κάτω απ’ τα χαμένα χρόνια
η ακριβή ποιότητα στο λίγο φως
έμοιαζε απ’ άλλη χώρα,
απ’ άλλη εποχή.

Ίδια πρόκληση ν’ αναστηθεί,
να βγει στον ήλιο, να γίνει και πάλι όμορφο
να πάρει θέση στα χρήσιμα,
βέβαιος οτ’ είχε ακόμα ζωή.

Μέρες πάσχισα να ματσακονίσω τη σκουριά
απ’ τις κλειστές γωνίες, απ’ τις ρωγμές.
Ώρες πολλές και τερτίπια πολλά
να προβάλλει στην επιφάνεια μέταλλο γυμνό.

Κι όσο σύρματα κι οξέα ιχνηλατούσαν το σίδερο
έβλεπα από κάτω
τον καθρέφτη του χρόνου σου.
Στη διαβρωμένη βαθιά σιδερένια επιφάνειά σου
επουλωμένες πληγές και χέουσες,
τα ίχνη του καιρού.

Παλιά χρώματα και οξείδια γενήκαν σκόνη αγάλι
κι η λάτα η ετοιμόρροπη πήρε το πρώτο θάμπος
κι ύστερα πιότερο έλαμψε.
Μέρες μετά το σμιλεμένο μέταλλο γυμνό,
τα φανερά ίχνη του χρόνου
έλαμψαν κι αυτά στου ήλιου το φως
όξω εκεί αγνάντι.

Ανακούφιση,
είχα δίκιο δεν ήταν χαμένος κόπος.

Μίνιο για ν’ αντέξεις την αψάδα τ’ αλατιού
κι απέ δυο χέρια στιλπνό σφυρήλατο μπλού με πέρλες
και πορφυρό ίδιο αίμα εντός.
Και ματάγινες όμορφο
κι ας έχεις ακόμα φανερά στίγματα στο καπάκι τα πολύτιμα ίχνη του χρόνου,
τα πολύτιμα ίχνη της ζωής σου.

(Ποίηση ανωνύμου)