«Βάζω το χέρι μου αντήλιο, και κυτάω…»

«Η Μεγάλη κ΄ Επίσημη Μέρα των αγαναχτησμένων όλου του κόσμου έρχεται…

Βάζω το χέρι μου αντήλιο, και κυτάω…

Κάτω εκεί στο φλογισμένο ορίζοντα, ένας κόσμος άμορφος κινείται ολοένα – ένας όγκος αφάνταστα τεράστιος από ανθρώπινες υπάρξεις…

Ένα τείχος που τίποτα δεν μπορεί να το διασπάση, τίποτα δεν μπορεί να το γκρεμίσει, ένα τείχος αρραγές, που το σχηματίζουν τα εκατομμύρια των πληβείων όλου του κόσμου, που ξεκινούν για τα Μεγάλα Πεπρωμένα…

Το τείχος που αποτελούν οι Προλετάριοι όλης της Γης. Μαύροι, κίτρινοι, άσπροι… Όλα τα Έθνη.

Ένας παγκόσμιος συναγερμός – απ΄ όλες τις γωνιές και απ΄ όλα τα πλάτη της υδρογείου.

Οι εργάτες των πρασίνων κάμπων και των σκονισμένων πόλεων, με τα λιοκαμένα μούτρα και τ΄ ατσαλένια μπράτσα…

Οι καταφρονεμένοι με τα ξεσκισμένα πουκάμισα, τ΄ ανεμισμένα μαλιά, και τα δασά στήθια.

Τα εκατομμύρια ανέργων.

Οι αρίθμητες στρατιές των σκλάβων που ξύπνησαν κι΄ εγείρονται, μ΄ οδηγητές τους σύγχρονους Σπαρτάκους.

Οι φαντάροι, οι ναύτες, οι πόρνες, οι πεταμένοι μέσα σ΄ υγρά κι΄ ανήλιαγα μουντρούμια, οι κλεισμένοι πίσω από σιδερόφραχτα παράθυρα άδικα κι΄ άνομα, οι αλήτες, οι χλωμές και κίτρινες απ΄ τους πυρετούς γυναίκες, τα φιλάσθενα παιδάκια των κολασμένων – οι δούλοι…

Ένας κόσμος ολάκαιρος.

Οι ταπεινοί κι΄ οι αδικημένοι της Γης. Αυτοί που ως χτες έσκυβαν το κεφάλι. Αυτοί που τους πατούσαν ως πριν από λίγο με την απαίσια μιλιταριστική τους μπότα, οι εκμεταλλευτές. Αυτοί που υπόμεναν χωρίς να ξεχνούν και τώρα έρχονται!..

Μια μάζα γιομάτη ζωή με τα πάθη ερεθισμένα και με οδηγόν αλάθυτο το άσβεστο Μίσος…

Μια θάλασσα είναι απέραντη πλατειά κι΄ ατέρμονη. Ένας ωκεανός που φουσκώνη κι΄ αγριεύει, έτοιμος να πνίξει μέσα στην απύθμενη και κρύα του αγκαλιά, όλους εκείνους που έπραξαν το Κακό.

Είναι οι τρομαχτικοί Νιαγάρες που αφρίζουν αενάως και πέφτουν αφηνιασμένα…

Οι τρελλοί χείμαρροι είναι, που ξεχείλισαν πια κι΄ απλώνονται ορμητικά στους κάμπους που τους πλημμυρίζουν…

Είναι οι εκμεταλλευόμενοι όλου του κόσμου που σηκώνοντας τα εργαλεία της Ειρήνης που κρατούν στα ροζιασμένα χέρια τους, φτυάρια, σφυριά, αξίνες, τα μετατρέπουν σ΄ επικίνδυνα όπλα που σείουν απειλητικά στον πύρινο ορίζοντα…

Οι τρομερές των σιλουέτες διαγράφονται κιόλας καθαρά – ακόμα κι΄ ο θόρυβος, ένας θόρυβος εκκωφαντικός, μια βουή συγκεχυμένη ακούγεται…

Κάποιες κραυγές άναρθρες, κάποιοι αλλαλαγμοί χαράς πρωτόγονης κ΄ άγριας εκδίκησης.

Έρχονται. Και στοχάζομαι το σύντομο φτάξιμό τους. Θάναι θηριώδες το βαρύ πέλμα των κολασμένων της Γης που θα πατήσει πάνω σε πτώματα…

Και το αίμα των γαλαζοαιμάτων θα χυθεί και μέσα σ΄ αυτό θα βαφτούν τα όπλα των εκδικητών – τα σφυριά και τα δρέπανα. Παντού, σ΄ όλα τα σημεία του κόσμου, τη Μεγάλη κι΄ Άγια αυτή Μέρα οι είλωτες θα γκρεμίζουν.

Τίποτα δε θ΄ αφήσουν! Τίποτα δε θα σεβασθούν! Τίποτα…

Μέσ΄ απ΄ τα ερείπια που θα συμβολίζουν την Αδικία θα ξεπεταχτεί η Πολιτεία της παγκόσμιας Ισότητας προς την οποία βαδίζει γοργά, το ηρωϊκό διεθνές προλεταριάτο. Το Αύριο δε θα μοιάζει καθόλου το βδελυρό Χτες – το μεγάλο Αύριο που μας ανήκει αφού είναι έργο μας! Έργο της εργατοαγροτιάς ολάκερου του κόσμου που θα συμβολίζει τον αναγεννόμενο αληθινό πολιτισμό.

Τ.Κ.»

Δημοσιεύτηκε το 1934 με τίτλο «Αύριο» και τα αρχικά Τ.Κ. σε τοπική εφημερίδα. Η φωτογραφία είναι από την ταινία «1900» (Novecento) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.