Κατασκηνώσεις Πασά: Η καταστροφή συνεχίζεται…

Τις πρώην κατασκηνώσεις «στου Πασά», στη Νικιάνα Λευκάδας -κατ΄ άλλους αλλά και επίσημα στο Περιγιάλι-, τις επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά πριν ένα χρόνο περίπου (δες την εδώ ανάρτηση). Έκτοτε συλλέγαμε στοιχεία για το ιστορικό τους, ρωτώντας εδώ κι εκεί. Δεν βρήκαμε ομολογουμένως αρκετά πράγματα, αλλά δεν το ψάξαμε κιόλας όσο θα έπρεπε.

Τα πέντε παλιά πέτρινα κτίσματα του συγκροτήματος είναι αμφιθεατρικά και συμμετρικά στημένα σε μια προνομιακή περιοχή με καταπληκτική θέα προς τα Ακαρνανικά βουνά, τη θάλασσα και τη νησίδα Σπάρτη των Τηλεβοεϊδών νήσων. Μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον, δίπλα από την πανάρχαια ομώνυμη πηγή «στου Πασά». Με δυο πανέμορφες αμμουδερές παραλίες, από τις καλύτερες στην ανατολική ακτογραμμή του νησιού μας, στα πόδια τους. Πρόκειται για παραλληλόγραμμα στενόμακρα κτίρια απλής λαϊκής αρχιτεκτονικής με δίρριχτη κεραμοσκεπή και μεγάλα φωτεινά παράθυρα. Στη μέση του κάθε κτιρίου βρίσκεται η είσοδος, που το χωρίζει σε δυο σχετικά μεγάλους θαλάμους διαστάσεων 8Χ5 μ. περίπου ο καθένας. Υπάρχουν ακόμη κάποια άλλα μικρότερα, επίσης πέτρινα, κτίρια που λειτουργούσαν ως βοηθητικοί χώροι, μπάνια, τουαλέτες, μαγειρεία κ.λπ., ενώ ελάχιστες φαίνεται να είναι οι μεταγενέστερες προσθήκες σε κάνα δυο κτίσματα.

Η όλη περιοχή έχει πάρει το όνομά της από κάποιον Τούρκο πασά που είχε εκεί επί Τουρκοκρατίας το αγρόκτημά του. Μετά τον εκδιωγμό των Τούρκων από τη Λευκάδα το αγρόκτημα έγινε μετόχι του μοναστηριού της Κόκκινης Εκκλησιάς και αργότερα με την απαλλοτρίωση της μοναστηριακής περιουσίας (κάπου εκεί γύρω στο 1930) το αγρόκτημα του Πασά πέρασε στο Υπουργείο Γεωργίας, όπως μας πληροφορεί ο Αλέκος Φίλιππας στο βιβλίο του «Λευκάδα, η Ομηρική Ιθάκη» (Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1995). Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Γερμανός αρχαιολόγος Νταίρπφελντ ταυτίζει την περιοχή αυτή με το αγρόκτημα του Λαέρτη, πατέρα του Οδυσσέα, στη γνωστή θεωρία του για την Ομηρική Ιθάκη.

Το συγκρότημα αυτό θα πρέπει να κατασκευάστηκε προς τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 και λειτούργησε αρχικά ως Γεωργική Σχολή. Δεν γνωρίζουμε πότε σταμάτησε η λειτουργία της Σχολής. Αργότερα έγινε Παιδούπολη (παιδικές κατασκηνώσεις), χωρίς να γνωρίζουμε ποιος ήταν ο φορέας που είχε την εποπτεία της – υποθέτουμε το υπουργείο Παιδείας. Θυμάμαι ότι τα χρόνια που πηγαίναμε στο Δημοτικό ακόμη, στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, αρκετά ήταν τα παιδιά που φιλοξενούνταν τα καλοκαίρια στις κατασκηνώσεις.

Τελευταία και μάλλον μέχρι το 2003, τη χρονιά που ο τελευταίος μεγάλος σεισμός έπληξε το νησί μας, λειτούργησαν εκεί οι «Παιδικές Κατασκηνώσεις Πασά», της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Υπουργείου Εσωτερικών (Π.Ο.Σ.Υ.Ε.).

Κάποια καλοκαίρια φιλοξενήθηκαν επίσης στις κατασκηνώσεις συγκροτήματα, ρωσικά τις περισσότερες φορές, που έπαιρναν μέρος στο Φολκλορικό Φεστιβάλ Λευκάδας. Στον ίδιο χώρο πραγματοποιήθηκε για τελευταία φορά, στο διάστημα από τις από 21-30 Ιουλίου 2006, το 13ο κάμπινγκ της ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ – YRE, με τη συμμετοχή 380 ατόμων από 14 πόλεις πανελλαδικά, καθώς και από την Κύπρο τη Γερμανία, Αυστρία, Βρετανία και Ρωσία. Έτσι εξηγούνται κάποια απομεινάρια αφισών και κάποια αυτοκόλλητα, που φαίνονται στις πιο κάτω φωτογραφίες, ενάντια στη Χρυσή Αυγή, «αυτής της συμμορίας της φασιστικής». Δεν γνωρίζουμε το σημερινό ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ένα μικρό μέρος χρησιμοποιείται ως συνεργείο και αποθηκευτικός χώρος της Δημοτικής Ενότητας Ελλομένου.

Έκτοτε το όλο συγκρότημα έχει αφεθεί στη μοίρα του και στην καταστροφή του αδηφάγου χρόνου. Συγκρίνοντας την τωρινή μας επίσκεψη με αυτή πριν ένα χρόνο, η διάβρωση έχει προχωρήσει ήδη αρκετά, ιδιαίτερα στα σίδερα του οπλισμού της οροφής των κτιρίων. Όλος ο εσωτερικός χώρος είναι γεμάτος από πεσμένους σοβάδες.

Καθόμαστε τώρα και σκεφτόμαστε γιατί αλήθεια αυτή η γενικότερη απαξίωση -συνειδητή κατά τα άλλα τις περισσότερες φορές-, σε αντίθεση με άλλες χώρες, ως προς το κάθε τι δημόσιο! Όλα αυτά τα χρόνια τόσοι κοινοτάρχες, βουλευτάδες, νομάρχηδες κ.ο.κ περάσανε απ΄ αυτό τον τόπο, σε εποχές που τα λεφτά υπήρχαν, σε βαθμό μάλιστα που καμιά φορά δεν ήξεραν τι να τα κάνουν και γέμιζαν τον τόπο με ένα σωρό άχρηστα έργα – που κάποια από αυτά δεν λειτούργησαν ποτέ. Και μη μας πει κάποιος για το περίπλοκο ιδιοκτησιακό καθεστώς, ότι δεν είχαμε αρμοδιότητα κ.λπ., γιατί «όποιος δε θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει»…

Και ένα βιντεάκι που μόλις τώρα βρήκαμε στο διαδίκτυο με «Στιγμιότυπα από την κατασκήνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Υπουργείου Εσωτερικών στο Περιγιάλι Λευκάδας» (Μια παρέα παιδιών που είχαν περάσει από τις κατασκηνώσεις επισκέπτονται μετά από αρκετά χρόνια το χώρο).