Οδοιπορικό στην Αθωνική Πολιτεία – Στη Μονή Μεγίστης Λαύρας

Η θάλασσα που αγκαλιάζει την χερσόνησο του Άθω είναι πολλές φορές άγρια. Ο Ηρόδοτος την χαρακτηρίζει «θηριωδεστάτη». Το 492 π.Χ. εδώ καταποντίστηκε όλος ο περσικός στόλος.

Φτάνουμε σ’ ένα στενό κολπίσκο που με δυσκολία μπαίνει το ταχύπλοο «Μικρά Αγία Άννα» και κατεβαίνουμε στο μικρό λιμανάκι απ’ όπου θα τραβήξουμε για την Μονή Μεγίστης Λάυρας. Είμαστε συνολικά πέντε- έξη άτομα.

Ένα πολυτελές τζίπ 4Χ4 έρχεται να παραλάβει κάποιους μοναχούς. Θέλουν να πάρουν μαζί τους και τον ιερέα της παρέας μας αλλά αυτός αρνείται και περιμένουμε όλοι στην παραλία.

Οι πρώτοι ερημίτες εγκαταστάθηκαν στο Όρος γύρω στο 800.

Πιο γνωστοί ο ασκητής Πέτρος ο Αθωνίτης και ο άγιος Ευθύμιος ο νέος. Τότε αποσύρονταν κυρίως ερημίτες και ασκητές που ζούσαν ολομόναχοι ή σε μικρές ομάδες και προέρχονταν κυρίως από τις γειτονικές περιοχές, από την Θεσσαλονίκη μέχρι την Καβάλα. Η ζωή τους χαρακτηρίζονταν από εξαντλητική νηστεία, κακουχίες στη ζέστη και στο κρύο, και συνεχή προσευχή. Μ’ αυτή τη σκληρή άσκηση αντιστέκονταν στους πειρασμούς του σώματος.

Ζούσαν σε απόλυτη ησυχία, κοντά στη φύση με ελάχιστες παρεμβάσεις και ελάχιστες απαιτήσεις.

Σάπια πορτόνια, σκουριασμένες άγκυρες, ερειπωμένα απομεινάρια μιας άλλης εποχής είναι η πρώτη μας εικόνα καθώς πατάμε τα χώματα του Αγίου Όρους.

Μετά από μερικά λεπτά έρχεται ένα λεωφορειάκι και μας παίρνει από την παραλία για την Μονή. Ζητάμε να πληρώσουμε τη διαδρομή αλλά ο οδηγός αρνείται επίμονα.

Μας οδηγεί στο Αρχονταρίκι και μας προσφέρει ένα δίσκο με ρακί, λουκούμια και δροσερό νερό.

Επάνω στο τραπέζι στο βιβλίο της Μονής πρέπει να συμπληρώσουμε τα προσωπικά μας στοιχεία όπως αναφέρονται στο Διαμονητήριο. Ο οδηγός, μας αναφέρει τους κανόνες της Μονής που οφείλουμε να τηρούμε απαρέγκλητα.

Απαγορεύεται η βιντεοσκόπηση, οι φωτογραφίες σε μοναχούς και μέσα στο ναό, ενώ το πρόγραμμα εκκλησιασμού είναι καθημερινά στις 5 το απόγευμα και 5 το πρωί.

Το Αρχονταρίκι είναι μια όμορφη αίθουσα στολισμένη με εικόνες και φωτογραφίες των Βασιλιάδων Τσάρου Νικόλαου, Παύλου, Κωνσταντίνου κ.λ.π. Δεν βλέπω φωτογραφία της Φρειδερίκης, μάλλον λόγω φύλου!

Ο Γάλλος ιστορικός Ζακ Ζομπέρ γράφει: «Η γοητεία του Αγίου Όρους οφείλεται στο ότι σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, στο 13ο ή στον 14ο αιώνα».

Σε μια μεριά της αίθουσας αναμνηστικά σταυρουδάκια, κομποσχοίνια, λιβάνια, εικονίτσες κ.λ.π. για πώληση στους επισκέπτες.

Μας οδηγούν σ’ ένα τετράκλινο δωμάτιο, ενώ για στον ιερέα μας, δίνουν άλλο ξεχωριστό δωμάτιο.

Η καθαριότητα υποδειγματική στα σεντόνια, πετσέτες, κ.λ.π. ενώ κάτω από κάθε κρεββάτι υπάρχει ένα ζευγάρι σαγιονάρες. Οι τουαλλέτες αστράφτουν από καθαριότητα.

Δεν σκεφτόμαστε να ξεκουραστούμε, αλλά να περιεργαστούμε και να εξερευνήσουμε τον χώρο της Μονής.

Στη πρώτη μας συνάντηση ένα χελιδόνι μας κοιτάζει με κατανόηση.

Λίγο πιο πέρα συναντάμε ένα ηλικιωμένο μοναχό που μας καλωσορίζει με ιδιαίτερη πραότητα κατανόηση και καλή διάθεση. «Φωτογραφίζε ότι σε ενδιαφέρει» τον ακούω έκπληκτος να μου λέει!

Μέσα στους χώρους της Μονής υπάρχουν συνεργεία που ασχολούνται με την αποκατάσταση και συντήρηση των κτιρίων. Είναι έργα από κοινοτικά προγράμματα. Τα περισότερα κτίρια είναι συντηρημένα και βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση.

Στο προάυλιο βλέπουμε να εκτίθενται πολλά παλιά εργαλεία αγροτικών ασχολιών. Εδώ μπορεί να γίνει ένα όμορφο μουσείο λαϊκής και αγροτικής τέχνης.

Η Μονή Μεγίστης Λαύρας είναι η μεγαλύτερη και η πρώτη στην ιεραρχία Μονή του Αγίου Όρους.

Κτίστηκε το 963 από τον Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη με χρήματα που προσέφεραν οι αυτοκράτορες Νικηφόρος Φωκάς και Ιωάννης Τσιμισκής. Ο Νίκος Σβορώνος σημειώνει ότι οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου ευνόησαν την δημιουργία αυτής της μοναστικής κοινότητας για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στα Βαλκάνια.

Η ατμόσφαιρα εδώ μυρίζει Βυζάντιο. Η μνήμη είναι ριζωμένη στην περίοδο ανάμεσα στο σχίσμα των Εκκλησιών και την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Παντού κυματίζουν βυζαντινές σημαίες!

Από δέκα περίπου αιώνες η Μονή Μεγίστης Λάυρας διατηρεί την πρώτη θέση μεταξύ των Μονών του Αγίου Όρους, λόγω του πλούτου και των κειμηλίων που έχει στην κατοχή της (χειρόγραφα, ιστορικά έγγραφα, χρυσόβουλα, φορητές εικόνες κ.λπ.).

Έξω από τη μονή βρίσκεται ο κήπος, το κοιμητήριο, τα βοηθητικά κτίσματα και ο αρσανάς.

Εδώ υπάρχει ένας μεγάλος αμπελώνας και ένα υπερσύχρονο οινοποιείο δημιούργημα του μοναχού Νεκτάριου.

Δεν συναντάμε πολλούς μοναχούς γιατί όλοι εργάζονται σε διάφορες ασχολίες.

Το περιβάλλον μέσα στη Μονή είναι γαλήνιο.

Σε κάποιες άκρες μόνο βλέπεις ερειπωμένα κτίρια.

Στη μέση του προάυλιου ένα γέρικο κυπαρίσσι στέκει σιωπηλό αιώνες τώρα!

Το εξωτερικό του ναού στολισμένο με υπέροχες αγιογραφίες.

Μεσημέρι και αφού όλα είναι κλειστά αποφασίζουμε να οδοιπορίσουμε για χαρούμε λίγο την ομορφιά της Αθωνική Φύσης!

Συνεχίζεται

Διαβάστε ακόμη: