Στη Λευκάδα

Εκεί γνώρισα το κορίτσι με το ποδήλατο, την Ολγα. Είχε υπέροχα ονειρικά μάτια, γαλάζια στην απορία τους και σκούρα γκρι στη συλλογή τους. Οι ατελείωτες βόλτες στην ακρογιαλιά μαζί της μ΄ έκαναν να νιώσω πόσο ζεστή είναι η άμμος, πόσο γαλάζια η θάλασσα. Εμαθα να μαζεύω κοχύλια, βότσαλα σε σχήματα και χρώματα παράξενα.

Η Ολγα μ΄ έμαθε να βλέπω τ΄ αστέρια τις νύχτες, να μην τρομάζω τα μολυντήρια που περπατούσαν στους τοίχους του σπιτιού πίσω απ΄ τις γλάστρες. Μου έκανε εντύπωση που ήξερε να τραβάει κουπί, που κολύμπαγε σαν δελφίνι, που γευότανε την αλμύρα, που βούταγε στ΄ άπατα νερά και πάντα κάτι κουβάλαγε μέσα από το βυθό. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον τρόπο που έκλεινε τον εαυτό της μέσα στη μαγεία του δειλινού και γινότανε άλλος άνθρωπος κοιτώντας ίσια το ηλιοβασίλεμα της Γύρας.

Σε κάθε τελείωμα της μέρας, έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Δεν κατάλαβα ποτέ αν χαιρετούσε τον ήλιο ή έφευγε μαζί του. «Θα ήθελα να σταμάταγα τον ήλιο», μου είπε κάποτε. «Μα δεν γίνεται, όσο πάει και χάνεται. Είναι σαν να πεθαίνει κάποιος ή κάτι. Κι είναι σαν ολάκερη εγώ ν΄ ακολουθώ την πορεία του ήλιου. Ολα δύουν κι όμως εγώ προσπαθώ να μη φύγω, ενώ όλα φεύγουν. Πάντα όμως μένει μέσα μας μια φωτογραφία απ΄ τον ήλιο που βασίλεψε. Ισως αύριο δεν φύγει τόσο γρήγορα».

Θαρρώ πως θα τη δω πάλι, αντίκρυ στη θάλασσα καρφωμένη στην ακρογιαλιά, να προσπαθεί να πιάσει με τη ματιά της να φυλακίσει τον ήλιο, μ΄ ανοιχτά τα χέρια αντικριστά στον ορίζοντα. Ισως ο ήλιος να μην κρατήθηκε ποτέ απ΄ τα γυμνά της χέρια, όμως σίγουρα χρύσιζε μέσα στα μάτια της που είχανε πάντα καθρεφτισμένο ένα όνειρο.

ΝΑΝΝΙΝΑ ΣΑΚΚΑ – ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πηγή: www.enet.gr – Φώτο: Ντίνα Βιτζηλαίου (dinavitzileou.blogspot.gr)