Το πεζόβολο του μπάρμπα Ζώη του Μάγκα

Γνώριμη φιγούρα κάθε τέτοια εποχή για πολλά χρόνια τώρα.

Ο μπάρμπα Ζώης ο Μάγκας ο Τσουκαλαδιώτης με το πεζόβολό του.

Παρέα με τον γιό του ή κάποιο φίλο ξεκινούσαν από τα Καμίνια, το Κρυονέρι και έφταναν μέχρι το Κάστρο.

Ο Σύρτης έσερνε με ένα καλάμι δεμένα από τα χείλια με χοντρό σπάγκο μία μπάφα και ένα στράδι (αρσενικό και θηλυκό κέφαλο) περιμένοντας να προσελκύσουν άλλα ψάρια και δίπλα του ο Πεζοβολιστής έτοιμος να ρίξει το δίχτυ του.

Πριν πολλά χρόνια που τα ψάρια ήταν πολλά. Θυμάμαι κάθε καλοκαίρι εκεί στο Κρυονέρι κάτω από το κτήμα Σταύρου μια πελώρια λακκούβα μέσα στη άμμο με θάλασσόνερο και μέσα πολλά στράδια ζωντανά.

Ήταν η ψαριά της μέρας.

Η αρχή γινόντανε γύρω στον Αύγουστο με την αγορά από το ιβάρι μιας καλής μπάφας και ενός στραδιού που θα έπαιζαν τον ρόλο του ζευγαριού για να τραβήξουν τ’ άλλα ψάρια.

Μια τέχνη παλιά που μεταδόθηκε από πατέρα σε γιό, μια τέχνη κουραστική αλλά όμορφη που σε μαγνητίζει.

Να περπατάς χιλιόμετρα ξυπόλητος πάνω στην καυτή άμμο, με τα μπιενάρια του παντελονιού σηκωμένα μέχρι το γόνατο, μ’ ένα ψάθινο καπέλο για τον ήλιο και το μάτι άγρυπνο να περιμένει να δει το ψάρι ή τα ψάρια που θ’ ακολουθήσουν τα συρτάρια.

Και τότε με ήρεμες αλλά και αστραπιαίες κινήσεις ο μπάρμπα Ζώης σκυφτός και σβέλτος θα φτάσει μέχρι την άκρη της αμμουδιάς και θα πετάξει με μαεστρία και μαγκιά το πεζόβολό του για να πιάσει ζωντανό το ψάρι.

Κάποιοι χρησιμοποιούν αντί για πεζόβολο καμάκι και καμακίζουν το στράδι, ο μπάρμπα Ζώης ο Μάγκας ποτέ!

Θέλει να πιάνει το ψάρι ζωντανό να χαίρεται στην αφή του το σπαρτάρισμα, να το βλέπει να γλιστρά ζωντανό μέσα στο σακούλι του.

Τώρα τα ψάρια έχουν λιγοστέψει και μαζί τους μίκρυνε και το δρομολόγιο στην αμμουδιά.

Ο μπάρμπα Ζώης παρόλα τα χρόνια του δεν το βάζει κάτω, δεν παρατάει την τέχνη του.

Σιωπηλός αλλά και ακούραστος κάποιες φορές αναλογίζεται πόσα ψάρια έχουν περάσει από το πεζόβολό του όλα αυτά τα χρόνια και συγχρόνως στενοχωριέται που βλέπει τη μόλυνση της θάλασσας που κάθε χρόνο μεγαλώνει.

Κάποιες φορές στήνει μια ομπρέλα στην άμμο, αφήνει τα συρτάρια του στη θάλασσα να ξεκουραστούν και περιμένει, περιμένει με υπομονή ώρες ατέλειωτες.

Δεν τον γνοιάζει τίποτε άλλο παρά ν’αγναντεύει τη θάλασσα, να παρατηρεί το ζευγάρι τους κέφαλους να κουνάνε τις ουρές τους, να σαλεύουν στο κύμα της ακρογιαλιάς και να περιμένει τη κατάλληλη στιγμή!