Η επικαταλλαγή και το νόμισμα

Για τα οικονομικώς γνωστικά το νόμισμα ταυτίζεται με την οικονομία στις μέρες μας, της οποίας η ολότητα των συνειρμών εμπεριέχει ως ένα τμήμα το νόμισμα και όχι μάλιστα ως μείζον. Κάθε εποχή φέρνει και δικές της ρεκλάμες και μόδες και αυτό είναι εντελώς προφανές και στον μέχρι τούδε ιστορικό χρόνο των ηλικιών μας. Τις δεκαετίες 1960.. ΄970, ΄980,… 1990.. κανείς δεν είχε ανακαλύψει το νόμισμα -ούτε το ξέρανε καν- και τούτο γιατί ήταν δεδομένο μετά το 1944-1954 (νομισματικαί ανακατατάξεις). Απουσία ζώσης εμπειρίας νύν, αλλά όχι ανιστορικότητας όμως για όποιον θέλει να γνωρίζει¹ και όχι για τους αλαφιασμένους νομισματολόγους!! της αρχής το εικοστού πρώτου αιώνα.

Το απάντημα ενυ-υπάρχει μέσα στο ερώτημα. Γιατί επί νομίσματος!!!! ευρώ δυστυχεί -κυριολογικά- ο εργαζόμενος;;; άρα δεν είναι εργαζόμενος. Έτσι εξηγείται η λέξη …απασχολούμενος, έφεδρος, υποαπασχολούμενος, υπό εφεδρεία, σε εθελουσία σύνταξη και λοιπά πανεπιστημιακά ανάλογα – αρκεί να μην εμπεριέχουν τον όρο εργασία!!!!!

Τό νόμισμα εμπεριέχει την σχέση επικαταλλαγής του ως τέτοιο αν είναι νόμισμα. Αν απαιτεί να εκφραστεί σε σχέση ισοδυναμίας με άλλη μονάδα αναφοράς ,……ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑ.

Εξ ορισμού (ex ante) (ντε γιούρε) εφόσον η μπελεγρέτσια² που ονομάστηκε Ευρώ απαιτούσε να εκφραστεί σε ποσότητα ισοτιμίας ιστορικού Ελληνικού νομίσματος (δραχμής) ή άλλων νομισμάτων (γαλλικό φράγκο, DM, και λοιπά) νομιμοποιούσε την ταύτιση του νομίσματος με την χρήση του νομίσματος.

Η σύγχυση πλέον είναι απόλυτη. Και η σύγχυση τόσο πιο συγχυσμένη γίνεται για όσο πιο λογική εκλαμβάνεται.
____________________
1. Για όποιον δε θέλει να γνωρίζει, καλύτερα να μην γνωρίζει.
2. «Μπελεγρέτσια» λαϊκά = Ιταλικό κατοχικό χαρτί χωρίς αξία, δίκην νομίσματος στα Επτάνησα (Αλλέως Ιονική «κατοχική» δραχμή 1941-1943).