«Πατέρας & Γιος» του Hirokazu Koreeda από την Κινηματογραφική Λέσχη του «Ορφέα»

Κινηματογραφική Λέσχη – 45Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ «ΑΠΟΛΛΩΝ»
ΩΡΕΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ: 19.00 και 21.30

«Πατέρας & Γιος»
«Like father like son»
Η νέα ταινία του ΚΟΡΕΕΝΤΑ ΧΙΡΟΚΑΖΟΥ

Βραβείο επιτροπής Καννών 2013.

Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής – Ειδική Μνεία – Φεστιβάλ Καννών 2013

Ο Ρυότα έχει εργαστεί σκληρά όλη του την ζωή και πιστεύει ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει.

Μέχρι που μία μέρα η γυναίκα του δέχεται ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα από το νοσοκομείο. Ο 6χρονος γιός τους, Κίτα, δεν είναι δικός τους.

Το νοσοκομείο τους έδωσε λάθος μωρό. Ο Ρυότα πρέπει να πάρει μία απόφαση ζωής, αν θα επιλέξει το παιδί που μεγάλωσε ή το φυσικό του παιδί. Όταν θα έρθει σε επαφή με την οικογένεια που μεγάλωσε το βιολογικό του παιδί, θα αρχίσει να αμφισβητεί και το ρόλο του ως πατέρα….

Ο πολυβραβευμένος Ιάπωνας σκηνοθέτης Hirokazu Koreeda, συνεχίζει την πορεία του και με άλλες υψηλές βραβεύσεις – αυτή την φορά στις Κάννες, με δυο ισχυρά βραβεία (Βραβείο Επιτροπής και Βραβείο Οικουμενικής επιτροπής – Ειδική Μνεία, καθώς και προτεινόμενο για τον Χρυσό Φοίνικα) για την νέα του ταινία με τον τίτλο «Πατέρας και γιος», ένα οικογενειακό δράμα χαμηλών τόνων που πουλάει στα βραβεία και στο ημισινεφίλ κοινό, αλλά δεν αποτελεί το έργο εκείνο που μπορεί να κάνει τον πολύ κόσμο να τρέξει στα σινεμά για να αιχμαλωτιστεί στις θέσεις και την αφήγησή του.

Με ένα ζήτημα που έχουμε δει συχνά στο κινηματογράφο, που πολλές φορές παίρνει και διαστάσεις φιλοσοφικού ενδιαφέροντος στην πραγματική ζωή, το ζήτημα του βιολογικού ή μη γονιού, ο δημιουργός – σε σενάριο και σκηνοθεσία δικιά του – προσπαθεί να δώσει την δική του απάντηση, πολύ καθαρή, είναι αλήθεια, από την αρχή της ταινίας, μιας και με την μεγάλη του σαφήνεια και τις προφανείς αντιθέσεις, δείχνει την θέση του, που ρέπει προς το δικαίωμα αυτού που μεγαλώνει, διαπαιδαγωγεί και βρίσκεται δίπλα στο παιδί από τα πρώτα βήματα.

Οι αντιθέσεις βρίσκονται στο κάδρο της κάμερας από την πρώτα λεπτά. Λαϊκή οικογένεια από την μια, υψηλόμισθη – αν όχι αστικών νοοτροπιών – από την άλλη. Πιάνο, πειθαρχία και ανεμελιά – παιδικότητα, παιχνίδι του γονιού με το παιδί, και από την άλλη δασκάλεμα για να μοιάσει σε όλα τα χαρακτηριστικά το παιδί με τον πατέρα, θέλοντας να δει την δική του εικόνα του στο πρόσωπο του παιδιού, αδιαφορώντας για την πραγματική ευτυχία του. Ο φτωχός έχει τρία ήδη παιδιά και ένα μόνιμο χαμόγελο, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, ο πλούσιος μονάχα ένα και μονίμως σκυθρωπός, άνθρωπος ολοκληρωτικά δοσμένος στην εργασία και την ανέλιξη, παρά στην γυναίκα, παρά στον παιδί.

Με όχημα, ένα ατύχημα, ή καλύτερα μια συνειδητή πράξη απόγνωσης και εκδίκησης, τα δυο παιδιά ανταλλάσσονται τελικά σαν πράγματα , σαν πείραμα για να δούνε τι είναι το σωστότερο για αυτά. Οι μάνες αν και μοιάζουν μονίμως στο περιθώριο, έντεχνα ο δημιουργός, τις δίνει την ιδιότητα των μανάδων όλων των παιδιών, είτε είναι δικά τους είτε όχι. Δίνει δηλαδή, ένα σημαίνοντα ρόλο, στην μητρική διαίσθηση και αγάπη που δεν έχει όρια αίματος.

Παρόλ’ αυτά η ταινία δεν κερδίζει, για λόγους και καθαρά κινηματογραφικούς αλλά και αφήγησης. Με μια μόνιμη απόσταση της κάμερας από τους χαρακτήρες, δεν δίνει τον απαραίτητο χρόνο να εισβάλουμε στα δραματικά συναισθήματα των χαρακτήρων και του θέματος, δεν συγκινεί, μοιάζοντας σαν μια ακαδημαϊκή προσέγγιση του θέματος, παρά μια ανθρώπινη, σπαραχτική ίσως, διαχείριση του ψυχολογικού αποτελέσματος, που θα μπορούσε να εξαχθεί μέσω δυνατών εικόνων. Ο φόβος της απώλειας, η απόγνωση, οι σκέψεις των χαρακτήρων μοιάζουν πολύ μακριά ώστε να αγγίξουν τις ευαισθησίες του κοινού, ώστε να παίξουν ρόλο θέσης ισχυρής, που θα μας έκανε να συζητάμε εκτός της αίθουσας. Έτσι καταλήγει ένα ελαφρύ, ευαίσθητο οικογενειακό δράμα καλών προθέσεων αλλά και ανολοκλήρωτων, μια χλιαρή αντιμετώπιση ενός ζητήματος που αφορά, στην τελική, την ευτυχία των παιδιών. (Χρήστος Σκυλλάκος, kinoeye-gr.blogspot.gr)