Το ιστορικό νόμισμα και ο εκσυγχρονισμός

Για την νομισματική ξένωση και την κοινωνική αποσυσσωμάτωση

Του Θεόδωρου Αραβανή

Αν πρέπει και θέλει να θυμηθεί κανείς θα παρατηρήσει ότι την 31/12/2001 ένας καφές Ελληνικός κόστιζε 50 έως 150 δραχμές και την 01/01/2002 κόστιζε ευρώ 1,00-1,50, δηλαδή ίσαμε 340 έως 510, και εις την χρονική συνέχεια έφτασε να κοστίζει μέχρι ευρώ 3,5 έως 4,00, δηλαδή μια τεράστια ποσότητα νομίσματος σε δραχμές!!!

Ακόμη ένα κουτί χαρτομάντηλα την 31/12/2001 κόστιζε το πολύ 70 δραχμές και την 01/01/2002 κόστιζε ευρώ 0,5 δηλαδή 170 δραχμές της προηγούμενης μέρας. Το ίδιο συνέβη (εντελώς τυχαία!!!!) και με όλα τα καθημερινά και διαρκή καταναλωτικά προϊόντα και αγαθά και τις χρειώδεις αναγκαίες υπηρεσίες. Και αυτή η περίεργη και τεράστια αύξηση των τιμών (εντελώς τυχαία!!!!) έπεσε και αυτή από το πουθενά, σύμφωνα με τους εγκεφάλους της τότε κοινωνικής και οικονομικής ζωής (δηλαδή τους πολιτικούς κρατούντες ουσιαστικά). Ακόμη από έτη 1999-2001 και πριν την σωτήρια μέρα της 01/01/2002 (ημερομηνία εισαγωγής του ευρώ εν Ελλάδι) σε μια απροσδιόριστη και άκρως περίεργη νομισματική κυβερνητική της εποχής απόφαση, καθορίστηκε ισοτιμία για την προσαρμογή της χώρας εις την Ευρωζώνη, κοντά στα 300-340 δραχμές για το λογιστικό (αέρα πατέρα) ισοδύναμο Ecu.

Ποτέ η κυβερνητική λογοδοσία από το 1999 μέχρι σήμερα – και ιδιαίτερα τα έτη 1999-2002 – δεν μπήκε σε κόπο ούτε ίδρωσε καθόλου να εξηγήσει στους Έλληνες πολίτες γιατί και με ποια κριτήρια καθορίστηκε η νομισματική ισοτιμία του ιστορικού νομίσματος της χώρας με το νέο εισαχθέν το 2002 μέγεθος ευρώ (γιατί το ευρώ.. νόμισμα με την έννοια του γενικού ανταλλακτικού ισοδυνάμου δεν ήταν). Είχε προηγηθεί από τα έτη 1997 έως το 2000 το Eldorado Ελληνικής χρηματιστηριακής εκδοχής, όπου σύμφωνα με την επίσημη κρατικοοικονομική πολιτική εκλογή, τα αποταμιεύματα των Ελλήνων πολιτών έπρεπε να υπαχθούν εις την κουλτούρα της υπεραξιωσίς των, δια των χρεωγράφων και κάθε λογής άλλων τίτλων και μάλιστα άυλων (δηλαδή σε όρους παραγωγικούς .. να γίνουν αέρας κοπανιστός) και μέσω του χρηματιστηρίου, θα δώσουν την ευκαιρία εις τους Έλληνες να τρώνε εσαεί με χρυσά κουτάλια εκσυγχρονιστικής σχεδιάσεως και κοπής. !!!!!! Ξυπνώντας έτσι το ένστικτο της κερδοσκοπίας και του ανέξοδου πλουτισμού, μέσω του χρηματιστηριακού αέρα των ετών 1998-2000 και αφού οι αποταμιεύσεις των πολιτών είχαν εγχρηματοποιήσει εκταμιευόμενες (για να επενδυθούν εις το χρηματιστήριο) μια οικονομική ζωή χωρίς παραγωγικό αντίκρυσμα, με την νομισματική κυκλοφορία και την νομισματική ταχύτητα της δραχμής σε όρια δυσθεώρητα, τότε ήταν η κατάλληλη εποχή, για την εισαγωγή του όποιου νέου πληθωριστικού και πληθωρισμένου πλέον μεγέθους (δίκην νομίσματος) .. και αυτό ήταν αρχικά το λογιστικό ισότιμο ecu και συνέχεια αυτό που ονομάστηκε «νόμισμα Ευρώ»!!!!!

Καμία ενημέρωση δεν έγινε πλατιά για τους Έλληνες πολίτες σχετικά με το τι είναι, τι σηματοδοτεί, τι θα επιφέρει η αλλαγή νομισματικής βάσης αναφοράς σε μια χώρα και γενικά τα κριτήρια με τα οποία θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν αυτό το ισχυρότατο ισοτιμιακά μέγεθος (ευρώ) που επιβάλλετο ουσιαστικά σαν το γενικό ισοδύναμο των κοινωνικών ανταλλακτικοτήτων εις την Ελληνική κοινωνική ζωή, αλλά και το τι προσδιορίζει και σε ποιούς περιορισμούς και δυνατότητες υπάγεται αυτό το ισοδύναμο, ως ευρωπαϊκό κοινό «νόμισμα».

Η λειτουργία ενός μεγέθους ή ενός σημείου ή συμβόλου το οποίο θέλει να παίξει τον ρόλο του νομίσματος σε ένα κοινωνικό συναλλακτικό γίγνεσθαι, πρέπει να φέρνει προς τα έξω (να δείχνει δηλαδή) τις σημασίες των κριτηρίων του ως ταυτό (δηλαδή εξηγεί τα κριτήρια που το καθιστούν ως νόμισμα).

Η πολιτική και κυβερνητική τάξη της εποχής εισαγωγής του ευρώ, αλλά ακόμα και σήμερα, απέφυγε και αποφεύγει να ορίσει τις ισοτιμιακές σχέσεις του ευρώ ως γενικού ισοδυνάμου εις την Ελληνική κοινωνική θεσμισμένη συναλλακτικότητα. Αντ΄ αυτών όρισε diktat για τους πολίτες μια αριθμητική ισοτιμία 340,75 δραχμές = 1 ευρώ.

Η κατάρρευση ούτω των ανταλλακτικοτήτων και συναλλακτικοτήτων της Ελληνικής κοινωνικοοικονομικής ζωής .. ήταν θέμα της επερχόμενης χρονικής συνέχειας. (Η ξένωση των πολιτών από το ίδιο το νόμισμα ήταν το προφανές μέσα εις την καθορισθείσα diktat για αυτούς ισοτιμίας, εγκαινιάζοντας και την αύξουσα αποσυσσωμάτωση των πολιτών από τις συναλλακτικές αξιακότητες). – Βλέπε υπεραξίωση των ακινήτων τα έτη 2000-2007.

Η σημερινή σπάνις του ευρώ εν Ελλάδι (με ότι αυτή σηματοδοτεί ως κοινωνικά φαινόμενα ανεργίας, φτώχειας και υποσιτισμού των 6/10 των μαθητών) δεν είναι το αποτέλεσμα της κοινωνικής δυσπραγίας και συναλλακτικότητας εις την χώρα, αλλά της ίδιας της λειτουργίας ενός μεγέθους υπεραξιωμένου, υπερπληθωρισμένου και πληθωριστικού όταν αυτό το μέγεθος εισήχθει (όπως εισήχθει!!!!) για να παίξει τον ρόλο του «νομίσματος» Εν Ελλάδι.

Ποίος-ποίοι, γιατί και με ποια κριτήρια καθόρισαν εν Ελλάδι το ευρώ = 340,75 μονάδες ιστορικού νομίσματος;;;

Και όλα τα παραπάνω σε διάρκεια μικρότερη του ενός τρίτου της ελάχιστης χρονικής διάρκειας μιας ιστορικής περιόδου (30 περίπου χρόνια).