Όταν τα παιδιά ζωγραφίζουν την εργατική Πρωτομαγιά

Γράφει η Ευαγγελία Κούρτη

Άκρως επίκαιρη με πολλά ωστόσο αναπάντητα ερωτήματα για τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου όσον αφορά τα βασικά δικαιώματα, Εργασία – Υγεία – Παιδεία, η εκδήλωση του Συλλόγου Διδασκόντων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων Δήμου Λευκάδας με θέμα την Εργατική Πρωτομαγιά, που έλαβε χώρα στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Λευκάδας την Πέμπτη 30 Απριλίου.

Για πρώτη φορά γιορτάστηκε φέτος η Εργατική Πρωτομαγιά στον χώρο της Εκπαίδευσης, με πρωτοβουλία των παραπάνω φορέων, ως μια υπόμνηση στις τωρινές και στις μελλοντικές γενιές πως ό,τι γεννά το μυαλό και το χέρι του ανθρώπου είναι για να υπηρετεί τον ίδιο τον άνθρωπο, να ομορφαίνει την ύπαρξή του και να τον οδηγεί στην πραγματική ζωή και όχι στην επιβίωση.

Εορτασμός, λοιπόν, με πολλαπλά μηνύματα και αποδέκτες τους γονείς και τους μικρούς μαθητές όλων των Δημοτικών Σχολείων της Λευκάδας που δούλεψαν και αναζήτησαν μαζί με τους δασκάλους τους το νόημα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, αφού η επίσημη Πολιτεία το κρατάει καλά κλειδωμένο στα συρτάρια του εκπαιδευτικού της αλληθωρισμού.

Έτσι λοιπόν εμπνεόμενοι από το πνεύμα της θυσίας της ημέρας αυτής, οι μικροί μαθητές απέδωσαν με το ξεχωριστό μπρίο, τη ζωντάνια και τη φαντασία τους το νόημα και τη σημασία μιας μέρας φορτισμένης με το ιστορικό βάρος, το σημαδεμένο από αιματηρούς αγώνες για κατακτήσεις και ελευθερίες απανταχού των εργατών της Γης, μια μέρα-σύμβολο για όλα τα έθνη.

Η εκδήλωση, με την σπονδυλωτή παρουσίαση -αφήγηση και απαγγελία ποιημάτων από μαθητές σε συνδυασμό με βίντεο, ομιλία και μουσικό πρόγραμμα-, ξετύλιξε το νήμα από την 1η Μάη του 1886 ως τα ανεκπλήρωτα όνειρα της σημερινής γενιάς.

Από τις πνευματικές παρακαταθήκες του λαού μας έρχονται οι φωνές των ποιητών (Παλαμάς, Βάρναλης, Ρίτσος, Αλεξάνδρου, Σιμόπουλος, Γκάτσος και τόσοι άλλοι) που αγκάλιασαν την εργατική τάξη και οι απαγγελίες των παιδιών μεστές από συγκίνηση φώτισαν το δίκιο και τ’ άδικο.

Ο «Επιτάφιος» και οι «Γειτονιές του Κόσμου» του Γ. Ρίτσου ποιήματα-εμβατήρια, σταθμοί στη νεοελληνική μας ποίηση.

Μα οι θυσίες των εργατών στο Σικάγο, στο Λονδίνο, η εξέγερση των αγροτών στο Κιλελέρ, οι νεκροί καπνεργάτες το Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, οι 200 κομμουνιστές στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, εκτελεσμένοι από τους ναζιστές, είναι ο άσβεστος φάρος που φέγγει από τα βάθη των αιώνων, όπως αναφέρθηκε στην ομιλία.

Ωστόσο, από τις φεουδαρχικές κοινωνίες του Μεσαίωνα και την απάνθρωπη βιομηχανική επανάσταση, όπου η έννοια της μισθωτής εργασίας ήταν ταυτόσημη με τη σκλαβιά, βαδίζουμε στον 21ο αιώνα και η νέα εκδοχή του «ευ ζην» προτάσσει την κακώς αμειβόμενη εργασία, τους ανασφάλιστους-εθελοντές εργαζόμενους, τη διά βίου μάθηση για την… ανακοπή της καλπάζουσας ανεργίας, τη συρρίκνωση του -πλέον- εργασιακά δυναμικού πληθυσμού: της νεολαίας.

Τα δικαιώματα των εργαζομένων καταπατώνται βάναυσα, και, ενώ ολόκληροι λαοί στενάζουν από τα δεσμά της σύγχρονης δουλοκτητικής παγκοσμιοποίησης, με το μεταναστευτικό κύμα από τις σπαρασσόμενες χώρες να διογκώνεται, η Παγκόσμια Κοινότητα δεν προλαβαίνει να αγοράζει και να πουλάει στα Διεθνή Χρηματιστήρια τα τιμαλφή: αξίες, ανθρώπους, ιδέες, εργασιακά και άλλα δικαιώματα, βεβαίως σε τιμή κόστους…

Στο μετέωρο μα επιτακτικό συνειδησιακά ερώτημα που μένει να απαντήσουμε, παραθέτω τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρεχτ, όπως αυτά ακούστηκαν στην ομιλία: