Μια παλιά φωτογραφία: Μήτρος Γιαννούλης

Η κορνίζα είναι ξύλινη, με μικρές φθορές. Παλιά, σαν αυτές με τις γαμπριάτικες φωτογραφίες που σώζονται ακόμη σε πολλά σπίτια. Στη φωτογραφία απεικονίζεται ο Μήτρος Γιαννούλης με ρούχα στρατιωτικά. Δείχνει να είναι ρετουσαρισμένη, όπως συνηθίζονταν την εποχή εκείνη. Το ρολόι στο αριστερό χέρι είναι, μάλλον, πρόσθετο. Στο κάτω δεξί μέρος φέρει την σφραγίδα του φωτογραφείου: «ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΜΕΓΕΘΥΝΣΕΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑΣ & ΥΙΟΣ, ΦΩΤΟ – ΑΠΟΛΛΩΝ, ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ 17, ΤΗΛΕΦ. 22-831 – ΑΘΗΝΑΙ».

Το χαρτί στο πίσω μέρος της κορνίζας είναι σκοροφαγωμένο. Τα καρφάκια που κρατούν το τζάμι είναι σκουριασμένα. Το μαύρο φόντο στα αριστερά της φωτογραφίας χρησιμοποιήθηκε για να καλυφτεί κάποιο άλλο πρόσωπο που απεικονίζονταν στην αρχική φωτογραφία. Αναγράφεται επίσης στο πίσω μέρος, ανορθόγραφα και λαθεμένα, ένα όνομα: Ζωΐ Καταπόδη – Λευκάδα. Πρόκειται για τη Ζωή Κατωπόδη, αδελφή του εικονιζόμενου Μήτρου Γιαννούλη και του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) Πάνου Γιαννούλη. Ήταν, μάλλον, η εντολοδόχος της παραγγελίας στο φωτογραφείο.

Γεννήθηκε στη Λευκάδα. Οργανώθηκε στο ΕΑΜ Νέων στο Γυμνάσιο Λευκάδας από το καλοκαίρι του 1942. Εντάχτηκε στην ΕΠΟΝ το Φλεβάρη του 1943. Πιάστηκε από τους Ιταλούς και κρατήθηκε αρκετούς μήνες στις φυλακές Λευκάδας. Δραπέτευσε κι εντάχτηκε αμέσως στον ΕΛΑΣ. Έλαβε μέρος σε αρκετές μάχες. Σκοτώθηκε το 1944 σε εμφύλια συμπλοκή στο Νυδρί Λευκάδας.

Γράφει ο Τάσος Γιάννη Κονιδάρης (συγγενής ενός εκ των «Οπλαρχηγών» της Δεξιάς της εποχής εκείνης Ε.Ο.Ν.Ν. – Ένοπλες Ομάδες Νοτίου Νήσου) στο βιβλίο του «Η Λευκάδα στη σκιά του εμφυλίου πολέμου 1943-1947» (Εκδόσεις Ι. Σιδέρης, 1984) για το περιστατικό του θανάσιμου τραυματισμού του Μήτρου Γιαννούλη:

«… Το ντουφέκι άρχισε γύρω στο μεταμεσήμερο· η ομάδα του ΕΛΑΣ που κινήθηκε Νυδρί-Βλυχό αποτελούμενη από μονιμοελασίτες με επικεφαλής τον Μήτρο Γιαννούλη, πλησίαζε το ποτάμι, κάνοντας παράλληλα και ένα είδος ανίχνευσης εδάφους, όπου ξαφνικά έπεσε πάνω στον ίδιο τον Χρήστο Καλατζή πλαισιωμένο μόνο από τον εικοσάχρονο ανεψιό του Γεράσιμο Καλατζή. Τη στιγμή τούτη παίχτηκε και η έκβαση της μάχης ή καλλίτερα τούτου του κλεφτοπόλεμου. Ο ψυχωμένος αντάρτης του ΕΛΑΣ Αντρούτσος (σ. συγγραφέα: ψευδώνυμο του μονιμοελασίτη αντάρτη Βασιλάκη από το Ξηρόμερο) έπεσε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Οπλαρχηγό· μη γνωρίζοντας ποιον έχει απέναντί του -μπορούσε να ήταν άντρας του ντόπιου ΕΛΑΣ-, μολονότι πρόλαβε από πλεονεκτική θέση και έθεσε τον Καλατζή κάτω από τον άμεσο έλεγχο του όπλου του, καθυστέρησε ελάχιστα σε ερωτήσεις και απειλές· και μάλλον η σιγουριά της πλεονεκτικής του θέσης ανέστειλε για λίγο την αποφασιστικότητα του άντρα· αυτό ήταν όλο. Κάποιος από το μετερίζι απέναντι τον άφησε στον τόπο. Στο πέσιμο του Αντρούτσου βγαίνει μπροστά με θάρρητα ο Μήτρος Γιαννούλης, αδελφός του καπετάνιου· η συμπλοκή γενικεύτηκε. Ο Μήτρος με την ορμή που τον διέκρινε άφησε τον εαυτό του ακάλυπτο· τραυματίζεται θανάσιμα και πέφτει.» (Όπως αναφέρει πιο κάτω ο ίδιος ο συγγραφέας υπέκυψε λίγο αργότερα στο καΐκι που τον μετέφερε στην πόλη).

Για το πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ Πάνο Γιαννούλη, αδελφό του Μήτρου Γιαννούλη, υπάρχουν πολλές αναφορές στην παρούσα σελίδα. Δες π.χ. ΕΔΩ. Απλά υπενθυμίζουμε:

Γεννήθηκε στη Λευκάδα. Ήταν από τους πρώτους που εντάχτηκε στο ΕΑΜ της πόλης. Τα τέλη Οκτωβρίου μεταφέροντας μια γραφομηχανή έπεσε σε ενέδρα των Ιταλών και στη συμπλοκή που ακολούθησε σκότωσε δυο Ιταλούς. Τον Σεπτέμβρη του 1943 όταν δημιουργήθηκε η πρώτη ομάδα του μόνιμου ΕΛΑΣ στη Λευκάδα αποτελούμενη από 52 άτομα ήταν ο Καπετάνιος της. Πέρασε στο Ξηρόμερο και σχηματίστηκε το ανεξάρτητο Τάγμα Λευκάδας του ΕΛΑΣ. Αργότερα εντάχτηκε στο 2/39 Σύνταγμα και ήταν Καπετάνιος του 10ου Λόχου του ΙΙΙ Τάγματος του 2/39 Συντάγματος. Διακρίθηκε σε πολλές μάχες και ιδιαίτερα στη Μάχη της Αμφιλοχίας στις 10 και 11 Ιούλη του 1944. Αξιόλογη ήταν η δράση του το Δεκέμβρη του 1944 στις μάχες με τους Ζερβικούς στην Ήπειρο.

Μετά τη Βάρκιζα αναγκάστηκε να βγει στην παρανομία και το καλοκαίρι του 1946 σχημάτισε ομάδα από Λευκαδίτες που εξοπλίστηκαν και μάχονταν στο Τμήμα του Δημοκρατικού Στρατού στη Λευκάδα. Τον Ιούνιο του 1947 η ομάδα αυτή (12-14 άτομα) στην προσπάθειά τους να φύγουν από τη Λευκάδα και να περάσουν στην Ήπειρο για να ενωθούν με το Δημοκρατικό Στρατό έπεσαν σε ενέδρα 300 παρακρατικών και χωροφυλάκων και εξοντώθηκαν. Ο Γιαννούλης έπεσε στη θάλασσα για να ξεφύγει. Δεν τα κατάφερε και πνίγηκε. Τα κεφάλια των άλλων τα έφεραν στη Λευκάδα οι κανίβαλοι και τα κρέμασαν στη μέση της πλατείας της πόλης. Το όνομα του Γιαννούλη έχει περάσει στους θρύλους του Λευκαδίτικου λαού.

Σημείωση:
Αφορμή για την ανάρτηση στάθηκε η κατά πλειοψηφία απόφαση (1 κατά, 2 λευκά) του Δημοτικού Συμβουλίου Λευκάδας για την τοποθέτηση των προτομών των αδελφών Πάνου και Μήτρου Γιαννούλη στην πλατεία της πόλης της Λευκάδας που βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και φέρει το όνομα του Πάνου Γιαννούλη.