Εγκαινιάστηκε το τέμπλο στο Μοναστήρι των Αγίων Πατέρων

Του Κώστα Πατρίκιου

Πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο 1 Αυγούστου 2015 το απόγευμα τα εγκαίνια του νέου τέμπλου στο Μοναστήρι (Ησυχαστήριο, όπως επίσημα αποκαλείται) των Αγίων Πατέρων που βρίσκεται κουρνιασμένο σε ένα βράχο πιο πάνω από τον οικισμό της Νικιάνας Λευκάδας.

Το τέμπλο είναι δωρεά του απόδημου στην Αμερική Κολυβιάτη Χριστόφορου Ηλία Βρεττού.

Με την ευκαιρία των εγκαινίων τελέστηκε Ιερά Παράκληση από τον επιβλέποντα το Μοναστήρι π. Κακλαμάνη Βασίλειο.

Το Μοναστήρι (Ησυχαστήριο), είναι αφιερωμένο στη μνήμη των Αγίων Πατέρων που, σύμφωνα με την παράδοση, πήραν μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. -εξού και το όνομα της Νικιάνας, όπως φημολογείται- και λειτουργούσε μέχρι πριν κάμποσες δεκαετίες ως το μοναδικό γυναικείο Μοναστήρι στο νησί μας. Μια προσπάθεια αναβίωσης πριν λίγο καιρό δεν ευόδωσε τελικά.

Γράφει ο Παναγιώτης Κουνιάκης στο πόνημά του «Η νήσος Λευκάς από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ΄ ημάς: Ήθη-Έθιμα-Εξέλιξις και Δράσις των πολιτικών αυτής ανδρών», 1928:

«Ύπερθεν της τοποθεσίας «Νικιάνα» κειμένης, επικληθείσης ούτω, εκ της εκεί αποβάσεως τριών Πατέρων εκ της εν Νικαία συγκροτηθείσης Συνόδου και αποτελεσθήσεις εκ 318 Θεοφόρων Πατέρων, λείψανον τούτο των Βυζαντινών χρόνων. Λέγεται ότι οι τρεις ούτοι Πατέρες εξέλεξαν την τοποθεσίαν εκείνην, δια το ερημικόν και απρόσιτον αυτής. Ονομάζοντο δε Ιάσων, Σωσίας και Σωσίπατρος. Ίδρυσαν Ναόν και εμόνασαν εκεί μέχρι του θανάτου των».

Και στο βιβλίο του «The Ionian Islands in the year 1863» του Άγγλου γεωλόγου και περιηγητή David Thomas Ansted διαβάζουμε για το Μοναστήρι:

«… After quitting my friends, the monks, I went back from Scarus towards the town, by a shorter and more precipitous road than that by which I had come, and, an the way, stopped to look at a very striking and picturesque block of the conglomerate of the hills, which had fallen down, and stuck out from the mountain side in a singular manner. The exposed part of this vast block, as it projects from the ground, measured full fifty feet square, and nearly twenty feet thick. Underneath it was a large space, which had been walled in to make a shed for cattle, part of the stone forming the roof. Near the top, in a recess in the stone, was a little chapel, constructed in honour of three saints, whose portraits had once been painted on three little boards hanging up in front of an altar. Nothing remained of the paintings but parts of the gilt rings of glory that had once encircled the heads of the figures. All the rest had been long since kissed sway; but my companions, like many other persons, still most reverently saluted the dirty boards. The most curious thing was the presence of a well in the heart of the boulder, the water of which fills a cistern, said to be the coffin of one of the saints, and performing marvellous miracles. This must be a small, natural, artesian spring, derived from some crevise, perhaps connected which the falling of the rock from above. Besides this gigantic boulder, looking like the cap stone of a vast cromlech, there are many large stones, on the side of the hill, that have fallen down after being undermined by atmospheric action…».