Μια από τις τελευταίες πατόζες (αλωνιστικό συγκρότημα) του τόπου μας σε ώρα δουλειάς
Φωτογραφίες του Νίκου Ζαβιτσάνου από την αλωνιστική μηχανή του Σπύρου Απ. Κοντογιώργη στον Αη Δονάτο
Δεν πάει πολύ καιρός που γράψαμε για τις παλιές «πατόζες» (αλωνιστικές μηχανές) που δούλεψαν στον τόπο μας, σε μια προσπάθεια ανάδειξης της ξεχασμένης σήμερα ιστορίας τους. Τα σχόλια των αναγνωστών μας, τόσο τα δημόσια όσο και τα προσωπικά στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο, μας βοήθησαν στην συμπλήρωση και την περαιτέρω επεξεργασία της ανάρτησης. (Δες εδώ).
Όπως μας πληροφόρησε ο Κώστας Κοντογιώργης μια από τις τελευταίες πατόζες που δούλεψαν στον τόπο μας ήταν και αυτή του Αποστόλη Κοντογιώργη και των παιδιών του από την Απόλπαινα. Αυτή λοιπόν την πατόζα μπορείτε να την θαυμάσετε σε ώρα δουλειάς, στις αρχές ακόμη της δεκαετίας του 2000, στο οροπέδιο της Εγκλουβής Αη Δονάτο, μέσα από τις εξαιρετικές φωτογραφίες του αγαπητού Νίκου Ζαβιτσάνου, που μας γράφει (σχολιάζει) επίσης:
| «Εγώ αν και γεννηθείς τον Οκτώβριο του 1968 θυμάμαι το τρακτέρ και την αλωνιστική μηχανή του Δευτεραίου όπως ακριβώς την περιγράφει παραπάνω ο Θοδωρής Αραβανής (Δες σχετικά στα σχόλια της εδώ ανάρτησης): «Το τρακτέρ είχε ένα μπάσο καλοκουρδισμένο ήχο και το φουγάρο του, όταν δούλευε η μηχανή, έβγαζε κυκλικές τούφες καπνού σε κάθε χτύπο της λειτουργούσας μηχανής. Η σιδερένια ρόδα, στα πλάγια του τρακτέρ απ΄ όπου ξεκινούσε ο κινητήριος ιμάντας της πατόζας, ήταν πλατύς και στέρεος και το όλο σύνολο τρακτέρ και αλωνιστική μηχανή όταν λειτουργούσε είχε ρυθμό σταθερό». Μίλησα με τον Σωκράτη Γεωργάκη, απο τον Κάβαλο, του οποίου ο πατέρας, Αλέξανδρος Γεωργάκης, δούλευε χρόνια στο Δευτεραίο και μου επιβεβαίωσε όλα τα παραπάνω.
Αλωνιστική μηχανή είχε πράγματι και ο Αποστόλης Κοντογιώργης με τα παιδιά του από την Απόλπαινα. Τα τρακτέρ που είχαν τότε τα έχουν ακόμη, πολύ πιθανόν να έχουν και την πατόζα. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχα τραβήξει βίντεο και φωτογραφίες από αυτή την αλωνιστική μηχανή σε ώρα λειτουργίας της στο οροπέδιο της Εγκλουβής. Σύντομα θα είναι στη διάθεση του αναγνωστικού κοινού.» |
Συμπληρώνει ακόμη ο Νίκος Ζαβιτσάνος: «Είχα καταλάβει ότι θα είναι η τελευταία χρονιά -και πράγματι ήταν- που βγαίνει αλωνιστική μηχανή στα χωριά της Λευκάδας και νοιώθω τυχερός που αποτύπωσα αυτά που και εσείς βλέπετε. Οι φωτογραφίες ελήφθησαν, όπως γράφω στο ημερολόγιό μου, την Τρίτη 17 Ιουλίου 2001. Διακρίνεται ο Σπύρος σε κάποιες φωτογραφίες και ο Γεράσιμος Κοντογιώργης, Εγκλουβισάνος, πρώην μέλος στο ΔΣ του ΤΑΟΛ.»
Πάρα πολύ καλό.
Το φαίνεσθαι που είναι και το είναι που φαίνεται.
»Η οντολογία του ανεξίτηλου στον πολιτισμό».
Είναι το κυματοειδές του εδάφους πίσω από το ΄΄θέμα» της λειτουργίας του αλωνιστικού συγκροτήματος , το σημείο φυγής ο ορίζοντας ανάμεσα στους λόφους ως φόντο της φωτογραφίας ως τέχνης, για να αναδείξει το φωτογραφικό θέμα ( το αλώνισμα ), μέσα στο χρυσό τοπίο του καλοκαιριού, το αλώνι υποδηλώνει τον τόπο, μαζί και το δέντρο ίσκιος για τον ανθρώπινο μόχθο ( άνθρωποι στο τοπίο )και ο άνθρωπος ως ανάδοχος της προόδου- εξέλιξης ( το μηχανοποιημένο), ο καρπός στα τσουβάλια για τον κόπο και το έσοδο της χρονιάς, και το άχυρο… τίποτα δεν πάει χαμένο.