Aνοιξιάτικοι Ερωδιοί (του Κώστα Μαμαλούκα)

Η Άνοιξη είναι η γενέτειρα της ζωής. H εποχή πού εισβάλλει ορμητικά. H εποχή που ή φύση επαναστατεί. Αλλά συγχρόνως, πιο πολύ από τις άλλες εποχές, αποτελεί μια διαχρονική σύνδεση του παρόντος και απωτάτου παρελθόντος.

Ενώ τα αρχαία μνημεία σαν απολιθωμένα υφίστανται τις διεισδύσεις της, οι μακρινές γραμμές των βουνών, οι θαλασσινοί άνεμοι, η γαλανή θάλασσα, η πολυχρωμία των ανθέων είναι και τώρα ίδια όπως και πριν αιώνες.

Το παρελθόν όσο μακρινό κι αν είναι, έχει μέχρι το οποιοδήποτε παρόν κάποιες προεκτάσεις.

Μέσα στην Άνοιξη, ενώ δίπλα μας μια παπαρούνα αντιστέκεται στον άνεμο, βλέποντας τις ίδιες λευκές ακτές πού ΄βλεπε κι ο αρχαίος μας πρόγονος, οι φωνές του παρελθόντος γίνονται ευκολότερα αντιληπτές.

Όταν ή Άνοιξη εκρήγνυται σιωπηλά
Οι ερωδιοί είναι ήδη κυρίαρχοι των βάλτων
Νεανικές αποχρώσεις πράσινου σκαρφαλώνουν στά δέντρα
Τρυφερές αποχρώσεις πράσινου αγκαλιάζουν τούς θάμνους
Οφιόμορφα βλαστάρια κυρτώνουν τους λαιμούς των
Στον ήλιο.
Όταν ή Άνοιξη εκρήγνυται σιωπηλά
και η τελευταία ρίζα υπακούει
Δεν υπάρχει απόχρωση πού να μην αφυπνίζεται
H παπαρούνα κατακτά ακόμη και την άμμο.

…………………………………………………………….

Όταν ή Άνοιξη εκρήγνυται σιωπηλά
Οι ερωδιοί
Ασυνείδητοι δυνάστες των μυθικών δρόμων
Με υπολογισμένα βήματα απολαμβάνουν τήν άγνοια
Νεανικών μίσχων καλαμιών
Κι άλλων μικρών ανώνυμων λουλουδιών
Ριζωμένων στην ψυχή τής εαρινής λάσπης.
Αιώνες πριν
Στην ίδια λάσπη χαράκτηκαν
Τα ίχνη των βουκόλων του Ομήρου
Αιώνες πριν
Η ίδια Άνοιξη περίμενε τον Οδυσσέα

Όταν ή Άνοιξη εκρήγνυται σιωπηλά
Ακτή ομίχλης βασανίζει τούς ορίζοντες
Αιώνες πριν
Την ίδια ακτή αναζητούσε πλοίον του μύθου
Αιώνες πριν
Το ίδιο πάντα νησί περίμενε τον Οδυσσέα.

Κώστας Μαμαλούκας

10.IV.1991