Κ(ου)ζούντελη: Ανάσες δροσιάς σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της πόλης της Λευκάδας

Μπήκε ανεπιστρεπτί το καλοκαίρι, όπου να ΄ναι θα αρχίσουν σιγά-σιγά να σφίγγουν για τα καλά και οι ζέστες.

Για όσους αναζητούν ανάσες δροσιάς, ηρεμία και πιο χαλαρές καλοκαιρινές στιγμές, μακρυά από τη βαβούρα των πολυσύχναστων παραλιών, των μοντέρνων καφετεριών, των μεγαλώνυμων Cafe-Bars και όπως αλλιώς λέγονται, ο κατάλληλος χώρος είναι η Κ(ου)ζούντελη. Σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της πόλης της Λευκάδας.

Ένα μέρος όπου ο χρόνος δείχνει εν μέρει να έχει σταματήσει.

Με την οικιστική ανάπτυξη των τελευταίων ιδιαίτερα δεκαετιών ο δρόμος της Κουζούντελης (Κουζούμπεη, Rue Couzoumbey) δεν αποτελεί σίγουρα πλέον την εξοχή της Λευκάδας, όπως άλλες εποχές που ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους δρόμους περιπάτου για τους παλιούς Λευκαδίτες.

Εκείνο όμως που παραμένει σε ένα μεγάλο βαθμό αναλλοίωτο στο χρόνο είναι το φυσικό περιβάλλον με τις αιωνόβιες ελιές, τα μεγάλα πλατάνια, τις λεύκες και τα ταπεινά για τη σημερινή εποχή παραδοσιακά καφενεία, που συνεχίζουν να προσφέρουν δροσιά και στιγμές χαλάρωσης.

«Στου Αμερικάνου», το παλιό καφενείο του Γιάννη Σολδάτου (το όνομα παραμένει), βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες, όπου δοκιμάσαμε για πρώτη φορά την παραδοσιακή σουμάδα*. Ήταν τις πρώτες απογευματινές ώρες κι ενώ βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη ένα παιδικό πάρτι, αφού ο χώρος ενδείκνυται με την άπλα του και τον προστατευτικό του φράκτη τα μέγιστα για αυτού του είδους τις εκδηλώσεις.

Παλιό επιστολικό δελτάριο με το δρόμο της Κουζούντελης (Φώτο Νικ. Τσιρίμπαση) (Δες εδώ)

* Η σουμάδα είναι ένα λευκό αναψυκτικό ποτό, που προέρχεται από γαλάκτωμα αμυγδάλου. Στην αρχαιότητα ήταν γνωστό ως θιάσιον ή θιάσον (από τα αθάσια, που είναι τα αμύγδαλα) και στους βυζαντινούς χρόνους ως θασόρροφον.

Κουζούντελη Λευκάδος, Φεβρ. 1925. Μαρία, Νάσος (πρωτοδίκης Λευκάδας 1921-1925), Πίτσα Παπανικολάου (Δες εδώ)

Για την παρασκευή της σουμάδας τα ξεφλουδισμένα αμύγδαλα αφού αλεστούν ή κοπανηθούν αφήνονται για κάποιο χρονικό διάστημα μέσα σε νερό το οποίο απορροφά το χυμό τους. Μετά τον αποστραγγισμό τους, το νερό βράζεται με προσθήκη ζάχαρης μέχρι να «δέσει» το σιρόπι. Στη συνέχεια το σιρόπι αυτό διαλύεται σε νερό όπως η βυσσινάδα και προσφέρεται κρύο ως αναψυκτικό.

Κουζούντελη, Φεβρουάριος 1925 (Δες εδώ)