Casino

Η υπόρρητη επεξεργασία του εγώ.
“Η
η πολιτική αρχίζει με την επιμέλεια του εγώ.
——-
Με προκάλυψη, του μεταπολιτευτικού πραγματικά κοινοβουλευτικού προοδευτισμού, το εμείς καιτην καταφυγή στις αναγκαίες συλλογικότητες και τις επενδεδυμένες επεξεργασακά θεωρήσεις απ αυτές τις συλλογικότητες, την δύναμη του μαζικού κάθε φορά απ τις δεκδικήσεις του οποίου υστερούσε ο απαραίτητος ρεαλισμός και στην ίδια την διεκδίκηση, διαμορφώθηκε ένα πολιτικοκοινωνική εκάστοτε κουλτούρα διάστασης του κυβερνητικού μορφώματος από την κοινωνική συλλογικότητα. Η κοινωνική συλλογικότητα έτσι διεκδικητικά, για την συσσωμάτωση κοινωνική και πολιτική, κατευθυνόνταν απέναντι στην κυβερνητική δομή , η οποία όμως δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η νομιμοποιημένη έκφραση αιρετά, της ίδιας της κοινωνικής συλλογικότητας.
Μέσα σε αυτή την αλλοτριωτική μεταβατικά κατάσταση, ότι σε επίπεδο προσώπου αναδικνυόνταν ως έκφραση της κοινωνικής συλλογικότητας, ήταν σε επίπεδο του αυθύπαρκτου εγώ αλλοτριωμένο και λειτουργούσε αλλοτριωτικά.
Το εγώ, έτσι του κάθε αλλοτριωμένου στην πυραμιδοειδή κορυφή της κοινωνικής διεργασίας, αυτό το εγώ λοιπόν παρέκαμπτε την αναγκαιότητα της υπορρήτης αυτοστοχαστικής διαδικασίας, ( υπόρρητη επεξεργασία του εγώ κατά τον Κ. Καστοριάδη), ως προ’ι’όν της αλλοτριωμένης μεταβατικής σχέσης από το εμείς στο εγώ.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος της μονιμότητας ουσιαστικά των αιρετών αρχόντων στην μεταπολιτευτική διαπροσωπική και στελεχιακή οργάνωση της διακονίας για την διακυβέρνηση της χώρας, που σύμγφωνα και με ξένους παρατηρητές, ορίζουν και κάπως κληρονομικά σε έπίπεδο προσώπων τα χαρακτηριστικά που φέρει η πολιτευτικόκυβερνητική οργάνωση της χώρας.
Και έτσι λίγο το κληρονομικό, λίγο το συντεχνιακοσυλογικό,λίγο το ιδεολογικά όμορο, λίγο το οικογενειακοφιλικό, λίγο το κοινωνικόδιαπροσωπικό, λίγο το προσωπικόμεγαλο’ι’δεατικό , στοιχείο εμπεδόθηκαν , ως η μηχανιστική για την επάνδρωση διαχείρηση στελέχωση , μιας σύνθετης απαιτητικής ολιστικά δομής, που αποτελούν τα σύγχρονες κρατικές οντότητες σε συνθήκες πιότερης πολιτικής συσσωμάτωσης των πολιτών ( συμμετοχικότητας των πολιτών) στα κοινά, όπως έξάλου και ευτυχώς η κοινοβουλευτικές πολιτειακές οργανώσεις απαιτούν και μάλιστα διαδικαστικά το υποβάλλουν.
Η υπόθεση όμως του εγώ ( με την έννοια της υπορρήτου επεγεργασίας ) έμεινε στα αζήτητα από τους θεράποντες του διαχειρισμού του συλλογικού ( και η μεγαλύτερη συλλογικότητα είναι το κράτος), μια και ως μηχανηστική για την αναβίβασή των ως διαχειριστές του συλλογικού, ήταν ξενωμένη από τέτοιες επεξεργασίες, και ακουμπούσε στις δυναμικές των συλλογικοτήτων ( κληρονομικότητες, όμοροι ιδεολογισμοί, οικογενειακό φιλικές σχέσεις κλπ αναφερόμενα παραπάνω).
Το κύριο κεκτημένο του πολιτικού στοιχείου και μάλιστα στην Ελληνική εκδοχή του ( το σημείο τομής συλλογικού και ατομικού ), είναι αρχετυπικά το Σωκκρατικό, όπως ερμηνεύτηκε απλουστευτικά από τον Μισέλ Φουκώ στον 20ο αιώνα , ότι : »η πολιτική αρχίζει με την επιμέλεια εγώ». Ή αλλέως τα κοινά Σωκρατικά δαιμόνια για τον ίδιο τον κοινωνισμό.
Σε κάθε εποχή και στην παρούσα, οι ( και πάντα αυτό ίσχυε για όλους) θεράποντες της συλλογικής κοινωνικής διαχείρησης , ως κρατική στην ιστορία της εποχής αρχή, καλά είναι να σκέπτονται και στην παρούσα συγκυρία – της μη αμφισβητούμενης κοινωνικής και οικονομικής καθημερινής δυσπραγίας μέχρι στατιστικού καθημαγμού των πολιτών – και το όλο μεγαλύτερο πλήθος των πολιτών ( μάλλον γενίκευση θα ισχύει εδώ) που ο καθένας καταφεύγει αναγκαστικά στην »υπόρρητη αυτή επεξεργασία του εγώ», όλο και περισσότερα για να αναδεχθεί το ίδιο του το μετασχηματισμένο πλέον από την δυσκολία των τελευταίων χρόνων, εγώ. Είναι ένα στοιχείο πιότερης πολιτικοποίησης των πολιτών και μιας μορφής Ελληνικότητας ( στην αρχετυπική της βάση) της πολιτικοποίησης των πολιτών, ( ως για την τομή συλλογικού και ατομικού).
Μπορεί – οι αναγκαίες υπόρρητες επεξεργασίες των πολιτών και των κρατούντων τούτη την δύσκολη συγκυρία- να εισφέρουν στην λιγότερη αλλοτριοτική και αλλοτριωμένη παρελθοντική για όλους λειτουργικότητα καθημερινά.