Σαν σήμερα, το 1962, ένας νεκρός και 30 τραυματίες στο Ξηρόμερο…
Από τις σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ καπνοπαραγωγών και χωροφυλακής
Σαν σήμερα, στις 8 Σεπτέμβρη του 1962, ένας νεκρός και 30 τραυματίες είναι το αποτέλεσμα των σφοδρών συγκρούσεων μεταξύ καπνοπαραγωγών και χωροφυλακής στο Ξηρόμερο της Αιτωλοακαρνανίας.
Στο πρωτοσέλιδο εφημερίδας της εποχής (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Φύλλο της Κυριακής 9 Σεπτεμβρίου 1962) διαβάζουμε:
| «Εξέγερσις καπνοπαραγωγών κατεστάλη αιματηρώς ΜΑΧΑΙ ΑΓΡΟΤΩΝ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΞΗΡΟΜΕΡΟΝ Εφονεύθη εις, ετραυματίσθησαν 29. Απεκλείσθη επί ώρας η εθνική οδός ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ ΕΣΤΑΛΗΣΑΝ ΔΙ΄ ΑΕΡΟΠΛΑΝΩΝ |
| Η κυβέρνησις αντιμετώπισε χθες δι΄ αιματηράς ημιστρατιωτικής επιχειρήσεως εξέγερσιν καπνοπαραγωγών του Ξηρομέρου, κατελθόντων εις μαχητικάς εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά των προσφερομένων χαμηλών τιμών των προϊόντων των.
Εις νεκρός αγρότης και 29 τραυματίαι (εκ των οποίων 12 χωροφύλακες και 17 χωρικοί), πολλοί φέροντες βαρέα τραύματα, είναι ο απολογισμός των αστυνομικών επιχειρήσεων εναντίον των αγροτών, τέσσαρες χιλιάδες των οποίων είχον από ενωρίς την πρωΐαν καταλάβει διάφορα σημεία της εθνικής οδού Ηγουμενίτσης – Αγρινίου – Αθηνών και είχον σταματήσει την κυκλοφορίαν. Εις τας κατά των καπνοπαραγωγών επιχειρήσεις εχρησιμοποιήθησαν ισχυρόταται δυνάμεις της Χωροφυλακής, μεταφερθείσαι δι΄ αεροπλάνων, στρατιωτικών αυτοκινήτων και πούλμαν, φέρουσαι στρατιωτικόν οπλισμόν και κράνη.» |
Νεκρός είναι ο 27χρονος αγρότης Παναγιώτης (σ.σ. το μικρό όνομα είχε γραφεί λάθος) Δημήτριος Βλάχος από το χωριό Λεπενού, από σφαίρα στο κεφάλι: «εδέχθη πλήγμα εις την κεφαλήν, το κρανίον του εθραύσθη και η εγκεφαλική ουσία εχύθη επί του καταστρώματος της γέφυρας», συνεχίζει το ρεπορτάζ της εν λόγω εφημερίδας. Ο 11χρονος Σταύρος Μπίλιος τραυματίστηκε επίσης από σφαίρα στην κοιλιά. Η «αληθής μάχη» μεταξύ των δυνάμεων της Χωροφυλακής από τη μια μεριά, που χρησιμοποίησαν τα όπλα τους προς εκφοβισμό και επιτέθηκαν με γκλομπς και δακρυγόνα, και των εξαγριωμένων αγροτών από την άλλη που ήταν οπλισμένοι με «ράβδους και λίθους», έλαβε χώρα στη γέφυρα του χωριού Σφήνα.
[«Μπλόκον εις την δημοσίαν οδόν Αμφιλοχίας-Αγρινίου…
Ένοπλοι άνδρες της Χωροφυλακής με πολεμικήν εξάρτυσιν ελέγχουν την δημοσίαν οδόν Αμφιλοχίας-Αγρινίου, όπου εσημειώθησαν τα επεισόδια και συλλαμβάνουν τους «υπόπτους» καπνοπαραγωγούς»]
Την άλλη μέρα πάνω από χίλιοι αγρότες συνοδεύουν τον νεκρό Δ. Βλάχο στην τελευταία του κατοικία:
«Παρά την αποκατάστασιν επιφανειακής ηρεμίας, την οποίαν το απόγευμα της Κυριακής διέκοπταν αι πένθιμοι κωδωνοκρουσίαι όλων των εκκλησιών όλων των χωρίων της περιφερείας και οι θρήνοι και αι αραί των υπερχιλίων αγροτών που συνέρρευσαν εις το χωρίον Λεπενού δια να παραστούν εις την κηδείαν του πληγέντος από φονικήν σφαίραν εις τον εγκέφαλον Δημητρίου Βλάχου, ο καπνοπαραγωγικός κόσμος της περιοχής τελεί υπό πρωτοφανή έξαψιν, συγκεντρούται εις τας πλατείας δια να εκφράση την αγανάκτησίν του δια το αίμα που εχύθη και διαδηλώνει την απόφασίν του να κατέλθη εις «πορείαν θανάτου» μέχρι του Μεσολογγίου, αδιαφορών δια τας συνεπείας…».
Και την ΄΄βαθιά τομή» αρνήθηκαν ( δημοκρατική αλλαγή άρθρων του συντάγματος που ζήτησε ο Κ. Καραμανλής) και τον ίδιο τον Κ. Καραμανλή φάγανε το 1963.
Και την ένωση Κέντρου και τον Γεώργιο Παπανδρέου φάγανε.
Και όλες τις κυβερνήσεις αποστασίας τις είχαν για πρω’ι’νό .
Και το μποτσόνι της μπύρας Fix δεν ήθελαν να αλλάξουν.
Και για να μην αλλάξει το μπουκάλι σε όγκο της μ΄πύρας fix ( δηλαδή να μην υστερήσει η ολιγαρχία απ τον ευρωπα’ικ’ο ανταγωνισμό μπύρας), δεν δίστασαν να κάνουν τα Ιουλιανά και την εκτροπή του 1967, αφού πρώτα φάγανε τον Καραμανλή, μέσω της δολοφονίας Λαμπράκη το 1963.
Για να επαληθευτεί η αυτοεπαληθευόμενη προφητεία του Χο’ι’δά ( Συμβούλου του Παλατιού), σύμφωνα με την οποία :» οι στρατιωτικοί θα φάνε τον Καραμανλή».
Και αφού από το καλοκαίρι του 1964 ο Γ. Παπανδρέου είπε σε νεαρό τότε Γενικό ΓΡαμματέα υπουργείου, ότι : ανεβαίνουμε τον Γολγοθά».
Οι απόπειρες εκσυγχρονισμού- εκδημοκρατισμού- φιλελευθερισμού- καλύτερου κοινοβουλευτισμού – για τις οποίες μοχθούσαν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας τότε ( και η κοινοβουλευτική τότε ΔΕξιά με λάθη, και η ένωση Κέντρου με τα όποια δικά της Λάθη καιη ΕΔΑ ως αντιπολίτευση το 1958 με τον Γιάννη Πασαλίδη , ήταν παγιδευμένες από την ολιγαρχία κυρίως λίγων οικογενειών, την κοντόφθαλμη πολιτική του παλατιού και την στρατοκρατική αντίληψή του που έδινε το δικαίωμα στην κυοφορία των συνωμοσιών απ το στράτευμα, απέναντι στην ίδια την κοινοβουλευτική εξέλιξη της χώρας.
Και η χωροφυλακή τότε ( στρατιωτική αστυνομία παλαιότερα οομαζόνταν πρίν ονομαστεί χωροφυλακή), οπλισμένη βάραγε στο ψαχνό.
Υπάρχει ομολογία σημαντικού παρακρατικού της εποχής, ότι: » όποιος τα χρόνια εκείνα άντιδρούσε χαρακτηριζόνταν από εμάς ( υψηλά ιστάμενους παρακρατικούς δηλαδή) ζωντανό πτώμα. Έμενε δηλαδή να αποφασιστεί ο χρόνος που θα γινόνταν κυρίως πτώμα.
Και δεν δίσταζαν- μέσω της χωροφυλακής- να ξαπλώνουν πτώματα ακόμα και στην Σφήνα Αιτολωακαρνανίας καπνοπαραγωγούς.
Συνεχίζοντας βέβαια οι παρακρατικοί για να δροσίζονται εν τη τρυφηλότητα διαβλιωσης να απολαμβάνουν μπύρα Fix ( αποκλειστική προμηθεύτρια της Βασιλικής Αυλής), όπως έγραφε το μποτσόνι της Μπύρας FIX τότε και για χρόνια.