Παρουσιάστηκε στην Πρέβεζα το βιβλίο «Μνήμη, αιώνια αντίσταση» της Ελπίδας Κακαβούλη-Παπαδημητρίου

Δάκρυα για ένα μεγάλο ιστορικό «ΓΙΑΤΙ;» – Ένα βιβλίο για μια άλλη Πρέβεζα…

Συγκίνηση, δάκρυα και πικρές θύμησες! Ένας βουβός, ιστορικός πόνος για εκείνους που αγωνίστηκαν, πόνεσαν, χάθηκαν… Η παρουσίαση του βιβλίου της Ελπίδας Κακαβούλη-Παπαδημητρίου «Μνήμη, αιώνια αντίσταση» στη Θεοφάνειο Αίθουσα Τέχνης το βράδυ του Σαββάτου, αποτελεί μία εξαιρετική πρωτοβουλία που ξεκινά να ξετυλίγει την ιστορία μίας άλλης Πρέβεζας, όπως σωστά επισήμανε ο εμφανώς συγκινημένος στην εισήγησή του (το οικογενειακό του περιβάλλον υπέστη σωρεία διώξεων), Νίκος Λιβιεράτος, ιατρός. Μίας Πρέβεζας των αγώνων, των διώξεων, των διωγμών, της αδικίας, της περηφάνειας, της αξιοπρέπειας και της λυσσώδους αντίστασης για ένα καλύτερο κόσμο και προκοπή, καθώς μέχρι σήμερα έχει καταγραφεί μόνο το πώς γλεντούσαν, τραγουδούσαν και έκαναν καντάδες οι Πρεβεζάνοι.

Το βιβλίο αποτελεί μία προσωπική μαρτυρία της κας Ελπίδας Κακαβούλη-Παπαδημητρίου για την Κατοχή, τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών της Πρέβεζας το 1944, τις εκτελέσεις της Παργινόσκαλας, τα δύσκολα χρόνια του μετεμφυλιακού καθεστώτος και της Χούντας του ’67. Ένα παιδί, βιώνοντας τον απύθμενο πόνο της απώλειας στο οικογενειακό του περιβάλλον απευθύνει ένα μεγάλο «ΓΙΑΤΙ;». Τα γεγονότα εξιστορούνται μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, που στην πιο τρυφερή ηλικία είδε συμπατριώτες του να βασανίζουν μπροστά στα μάτια του συγγενικά-αγαπημένα πρόσωπα.

Ο Γιάννης Ρέντζος, Φυσικός, Δρ Πολιτισμικής Γεωγραφίας, αναφέρθηκε και στις απώλειες της δικής του οικογένειας κατά τη διάρκεια των Σεπτεμβριανών και τόνισε ότι το βιβλίο αποτελεί προϊόν μικροϊστορικής έρευνας. Στάθηκε επίσης στην κομμουνιστική υπερηφάνεια της συγγραφέως που μένει πιστή μέχρι και σήμερα στο ΚΚΕ, όπως επίσης και στο βαθύ ερώτημα του βιβλίου, το γιατί η πολυπόθητη ειρήνη στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο μετετράπη σε κοινωνικό πόλεμο, κάνοντας παράλληλα μία αναδρομή στα ιστορικά γεγονότα.

Η φιλόλογος Σόνια Τσιπουρίδου, ανέγνωσε ένα σημείωμα της Γιούλης Κόκκορη (Δημοσιογράφος, ιστορικός- ερευνήτρια), η οποία δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην Πρέβεζα και η Χαρίκλεια Γουρνάρη αναφέρθηκε στο γυμνασιάρχη Χρήστο Κοντό, τον οποίο κατά τη διάρκεια των φρικτών βασανιστηρίων του (του έκοψαν τη μύτη και τα αυτιά), τον ρώτησε ένα διαβόητος βασανιστής στις φυλακές του Παντοκράτορα: «Δάσκαλε τι γράμματα μάθαινες στα παιδιά;» και η απάντησή του ήταν: «Τα μάθαινα ελληνικά γράμματα. Να αγαπούν την πατρίδα τους και να είναι ειρηνόφιλοι».

Ο Κώστας Κύρλας, ιατρός-καρδιολόγος, στη σύντομη ομιλία του παρομοίασε το βιβλίο με τις Τρωάδες. Ενώ περιγράφει τον πόλεμο, γυρεύει την ειρήνη, ενώ περιγράφει το μίσος γυρεύει την αγάπη και αποζητά μία απάντηση στο «ΓΙΑΤΙ;», ενός μικρού παιδιού.

Συνέδεσε τα γεγονότα με το σήμερα, τονίζοντας ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός τα μικρά παιδιά δυστυχώς θα συνεχίζουν να βλέπουν τέτοιες εικόνες (αναφέρθηκε και στην περίπτωση του μικρού Αϊλάν).

Σύντομη παρέμβαση έκανε ο Αντρέας Καραμάνης, μέλος της Τ.Ε. Πρέβεζας του ΚΚΕ, όπως επίσης και ο Κώστας Κωτσαντής, εκπροσωπώντας την Τοπική Επιτροπή του κόμματος, ενώ η συγγραφέας παίρνοντας το λόγο στο τέλος της εκδήλωσης τόνισε: «71 χρόνια μου βασανίζουν το μυαλό και την ψυχή. ΓΙΑΤΙ;».

Εξαιρετικός ήταν ο συντονισμός της εκδήλωσης από τον εκπαιδευτικό Κώστα Καζούκα, ενώ το μουσικό κομμάτι «έντυσε» ορχήστρα με τον Πάνο Συρόκα (η οικογένεια του οποίοι επίσης αναφέρεται στο βιβλίο για τους διωγμούς που υπέστη).

(Πηγή: atpreveza.gr)