Κινηματογραφική Λέσχη Ορφέα: «Η ολοκαίνουργια Καινή Διαθήκη»

Την Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017 στην Αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου

Στην Αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας συνεχίζει φέτος (47η Περίοδος) τις προβολές της η Κινηματογραφική Λέσχη του «Ορφέα» μετά την ολοσχερή καταστροφή του Δημοτικού Κινηματογράφου «Απόλλων» από την καταστροφική πυρκαγιά του καλοκαιριού.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΟΡΦΕΑ
47Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Κωμωδία 2015 | Έγχρ. | Διάρκεια: 112΄

Βελγο-γαλλική ταινία, σκηνοθεσία Ζακό Βαν Ντορμέλ με τους: Μπενουά Πελβούλρντ, Γιολάντ Μορό, Κατρίν Ντενέβ, Πιλί Γκροΐν

Ο Θεός υπάρχει και ζει στις Βρυξέλλες. Κυνικός, σαδιστής και αυταρχικός, διασκεδάζει σκαρώνοντας φάρσες και καταστροφές στην ανθρωπότητα. Η μικρή του κόρη, όμως, επαναστατεί, δραπετεύει από το διαμέρισμα στο οποίο είναι κλεισμένη και κατεβαίνει στον κόσμο αποφασισμένη να τον αλλάξει και να ξαναγράψει την Καινή Διαθήκη.

Αχαλίνωτα εφευρετική φαντασία και ανατροπές γελοίες, χωρίς αντίκρισμα κυριαρχούν στην μπουρλέσκ σουρεαλιστική κωμωδία του αιρετικού Βέλγου βαν Ντορμέλ που επιχειρεί να ξαναγράψει τη δημιουργία του κόσμου, χωρίζοντας την αφήγηση σύμφωνα με τα κεφάλαια της Βίβλου. Τι συμβαίνει όταν κάποιος μαθαίνει άξαφνα ότι ο χρόνος ζωής του μειώνεται; Γύρω απ” αυτήν την κεντρική ιδέα στρέφεται η ταινία που αρχικά μοιάζει ευχάριστη μέσα στην αφέλεια και την ασχήμια της, πολύ γρήγορα βέβαια όχι μόνο κουράζει αλλά εκνευρίζει αφάνταστα. Το ελεγχόμενο ντελίριο του βαν Ντορμέλ πάνω στο χρόνο που μας μένει να ζήσουμε κινείται στο πλαίσιο του «ό,τι του καπνίσει», κάτι ανάμεσα σε φάρσα, γκάφα και φανταστικό, σε δράμα και ποίηση, με το Θεό, υπαρκτό πρόσωπο. Ο Θεός, Μπενουά Πελβούρντ, είναι ένας βρωμιάρης που ζει στις Βρυξέλλες κλεισμένος στο σκοτεινό δωμάτιο του υπολογιστή του με τη γυναίκα και τη δεκάχρονη κόρη του, που, για να εκδικηθεί τον πατέρα της που τη δέρνει με τη ζωστήρα, αποκαλύπτει στους ανθρώπους, με SMS, το μεγάλο μυστικό του Θεού για το πόσος ακριβώς χρόνος απομένει στον καθένα να ζήσει…

Δυνατές, έντονες χρωματικά, παράλογες και ανόητες εικόνες, ένα σύνθετο μωσαϊκό από φλας μπακ και ονειρικές ενότητες, σκηνές στην παραληρηματική αυτή ταινία που πέφτουν στην ευκολία και την επανάληψη. Το παράλογο, οι σινεφίλ αναφορές και οι κάποιες στιγμές λαμπρότητας δεν είναι αρκετές να σώσουν αυτή την αναιδή κατασκευή με την αφελέστατη σκέψη. Μια ασκήμια που κόβει την ανάσα.

Μετά την αποκάλυψη της κόρης του Θεού, κανείς δεν συμπεριφέρεται όπως πριν. Απ” όλες τις παραληρηματικές συμπεριφορές και τα καπρίτσια, ο σκηνοθέτης εστιάζει σε κάποιες που ο ίδιος μάλλον θεωρεί χαριτωμένες. Οπως ο έρωτας της, τραγικά κακοφιλμαρισμένης, Κατρίν Ντενέβ για ένα γορίλα…Η αισθητικά καταστροφική ταινία – σάτιρα (;) του βαν Ντορμέλ, στερείται χάρης και κομψότητας και δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να φέρει την κάθαρση στο αχαρακτήριστο αυτό φιλμ… (rizospastis.gr)