Σαν σήμερα το 1800 ιδρύεται η Πολιτεία των Επτά Ηνωμένων Νήσων
Η σημαία της Πολιτείας των Επτά Ηνωμένων Νήσων
Σαν σήμερα το 1800 υπογράφεται ανάμεσα στη Ρωσία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, με την οποία ιδρύεται η Πολιτεία των Επτά Ηνωμένων Νήσων (Επτάνησα). Το νεοσύστατο κράτος θα ήταν αυτόνομο, με εγγυητή της ανεξαρτησίας του τη Ρωσία, αλλά φόρου υποτελές στο σουλτάνο.
Το έμβλημα της Επτανήσου Πολιτείας
Η Επτάνησος Πολιτεία (Ιταλικά: Repubblica Settinsulare), υπήρξε από τις 21 Μαρτίου 1800 έως τις 8 Ιουλίου 1807, ένα κρατίδιο υπό ρωσική και οθωμανική κυριαρχία. Το κρατίδιο αυτό δημιουργήθηκε μετά την κατάληψη των Επτανήσων (των τότε Γαλλικών διαμερισμάτων της Ελλάδας Départements français de Grèce) από Ρωσο-Τουρκική συμμαχία. Η Επτάνησος πολιτεία ήταν το πρώτο (έστω και μερικώς) αυτόνομο κρατίδιο σε ελληνικά εδάφη, μετά την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Οθωμανούς στα μέσα του 15ου αιώνα. Το 1807 με τη Συνθήκη του Τιλσίτ, η Ρωσική Αυτοκρατορία παραχώρησε τον έλεγχο των νησιών στη ναπολεόντεια Γαλλία, η οποία τα κατέλαβε αλλά δεν άλλαξε τη συνταγματική μορφή της Πολιτείας. Οι Βρετανοί ξεκίνησαν τότε μια εκστρατεία για να κατακτήσουν τα νησιά, από το 1809 (Κύθηρα) ως το 1814 (Κέρκυρα), με αποτέλεσμα το σχηματισμό του αυτόνομου Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων το 1815 κάτω από την αποκλειστική προστασία της Μεγάλης Βρετανίας.
Με την Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο στις 17 Οκτωβρίου 1797 και την διάλυση της Δημοκρατίας της Βενετίας από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη τα Επτάνησα παραχωρήθηκαν στην Γαλλία, τερματίζοντας έτσι την μακραίωνη κατοχή τους από την Γαληνότατη.Οι ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης διαδόθηκαν στα νησιά του Ιονίου, η αριστοκρατική διοίκηση παύθηκε και σχηματίστηκαν κοινοτικά συμβούλια από ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων για την διοίκηση των νησιών. Όμως μετά την καταστροφή του Γαλλικού στόλου στο Αμπουκίρ της Αιγύπτου, η Ρωσία και η Τουρκία με την συγκατάθεση της Αγγλίας αποφάσισαν να συστήσουν Ρωσοτουρκική συμμαχία εναντίον των επεκτατικών βλέψεων του Ναπολέοντα στην Ανατολή. Εκμεταλλευόμενες την υποκινούμενη από την Αριστοκρατία δυσαρέσκεια των κατοίκων των Ιονίων Νήσων για τους Γάλλους, ο Ρωσοτουρκικός στόλος ξεκίνησε από τα Κύθηρα, τον Σεπτέμβριο του 1798, την κατάληψη των Επτανήσων, που συμπλήρωσε στις 20 Φεβρουαρίου 1799. Έτσι αφαίρεσαν από την Γαλλία την σημαντικότατη αυτή ναυτική βάση στην ανατολική Μεσόγειο. Μετά από μακρόχρονες προτάσεις, συζητήσεις και αντιρρήσεις των Αυλών Ρωσίας και Τουρκίας υπογράφτηκε στην Κωνσταντινούπολη Συνθήκη στις 21 Μαρτίου 1800, στην οποία αποφασίστηκε η αυτονόμηση της Επτανήσου Πολιτείας, υπό την επικυριαρχία της Υψηλής Πύλης και η ανάθεση της προστασίας των Θρησκευτικών δικαιωμάτων των κατοίκων της, στον Αυτοκράτορα της Ρωσίας. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε το πρώτο ημιαυτόνομο Ελληνικό κρατίδιο τριακόσια πενήντα περίπου χρόνια, μετά την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Επτάνησος Πολιτεία.
Το Σύνταγμα που καταρτίστηκε στην Κωνσταντινούπολη και έγινε αποδεκτό από τον Σουλτάνο ονομάστηκε Βυζαντινό και ήταν ολιγαρχικό, παραχωρώντας όλη την εξουσία στις κληρονομικές αρχοντικές οικογένειες των νησιών, αυτές που ήταν καταχωρημένες στην Χρυσόβιβλο (Libro d’oro) τα τελευταία χρόνια της Βενετοκρατίας, αλλά και σε όσους από τους αστούς ήθελαν και μπορούσαν να γραφτούν. Το σύνταγμα αυτό που αποτελείτο από 212 άρθρα, συνέδεε τα Επτάνησα με ένα είδος ομοσπονδίας. Σε κάθε νησί προέβλεπε την ύπαρξη ανεξάρτητης εγχώριας κυβέρνησης, το Γενικό Συμβούλιο, αποτελούμενη από τους εκ κληρονομιάς ευγενείς. Το συμβούλιο αυτό θα συνεδρίαζε μία φορά τον χρόνο και θα εξέλεγε από τα μέλη του ή θα διόριζε όλες τις υπόλοιπες αρχές και εξουσίες όπως ήταν οι Σύνδικοι για την τοπική διοίκηση, οι Πρυτάνεις για την τοπική εκτελεστική εξουσία και τους Υπουργούς Γερουσιαστές που θα αποτελούσαν την ανώτατη κεντρική κυβέρνηση. Γερουσιαστές εκλέγονταν τρεις από κάθε ένα απ’ τά νησιά Κερκύρας, Κεφαλλονιάς και Ζακύνθου, δύο από την Λευκάδα, ένας από τα Κύθηρα και ένας εκ περιτροπής από την Ιθάκη και τους Παξούς, σύνολο δέκα τρεις. Η Γερουσία η οποία θα εξέλεγε από τα μέλη της τον Πρόεδρο ή Πρωθυπουργό με τον τίτλο του Πρίγκιπα, θα είχε έδρα της την Κέρκυρα.
Το νέο Σύνταγμα που αυθαίρετα συντάχτηκε στην Κωνσταντινούπολη από τους εκεί πρεσβευτές της Επτανήσου Πολιτείας, προκάλεσε την γενική δυσαρέσκεια. Το νέο κράτος θα ήταν υποτελές στον Σουλτάνο, οι ευγενείς έβλεπαν με δυσαρέσκεια την μερική έστω εκχώρηση προνομίων τους στους αστούς και ο λαός οργίστηκε με την αφαίρεση των πολιτικών του δικαιωμάτων που του είχαν παραχωρηθεί από τους Γάλλους δημοκρατικούς. Ταραχές και στάσεις ξέσπασαν στα νησιά. Εκδικήσεις και υποκινούμενοι φόνοι διατάρασσαν την ασφάλεια και την τάξη. Στην Ζάκυνθο ο Μαρτινέγκος αφαίρεσε την εξουσία από τους ευγενείς και διοικούσε το νησί κατά βούληση κηρύσσοντας το ανεξάρτητο. Όταν η Γερουσία έστειλε Τούρκικα πλοία για να επιβάλουν την τάξη ο Μαρτινέγκος ανάθεσε την στρατιωτική διοίκηση στον αξιωματικό του Βρετανικού στρατού Κάλλεντερ ενώ άνθρωποί του ύψωσαν στο κάστρο την Βρετανική Σημαία στις 24 Φεβρουαρίου 1801. Στην Κεφαλονιά ξέσπασε εμφύλιος ενώ στις 27 Μαΐου 1801 ολέθρια στάση ξέσπασε στην Κέρκυρα ανάμεσα στους κατοίκους και στρατιώτες της Τούρκικης φρουράς, εξαναγκάζοντας τον Πρίγκιπα Θεοτόκη να αναθέσει προσωρινά την στρατιωτική διοίκηση του νησιού στον Ρώσο συνταγματάρχη Αστφέρ.
Στις 10 Οκτωβρίου 1801 με μυστική συμφωνία στο Παρίσι μεταξύ Γαλλίας και Ρωσίας, αποφασίστηκε η αποστρατικοποίηση της Επτανήσου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χειροτερέψει η εσωτερική κατάσταση και να κινδυνεύσει η Επτάνησος να περιέλθει στην κατοχή της Τουρκίας. Για να σώσει την Πολιτεία, ο Πρίγκιπας Θεοτόκης αναγκάστηκε να φέρει σε συνεννόηση τους ευγενείς με τους δημοκρατικούς και τους αστούς και να ζητήσει εκ νέου τη μεσολάβηση της Ρωσίας. Ο Τσάρος τότε έστειλε στην Κέρκυρα πληρεξούσιο, τον Ζακυνθινό κόμη Γεώργιο Μοτσενίγο, έμπειρο διπλωμάτη της Ρωσίας στην Τοσκάνη, ο πατέρας του οποίου, κόμης Δημήτριος Μοτσενίγος, είχε διακριθεί στον αγώνα κατά της Τουρκίας στην περίοδο των Ορλωφικών. Ο Μοτσενίγος έφτασε στην Κέρκυρα τον Αύγουστο του 1802 και συγκάλεσε συντακτική συνέλευση με νέους Γερουσιαστές για την κατάρτιση νέου συντάγματος, το οποίο ψηφίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1803. Το νέο σύνταγμα καταργούσε το διαδοχικό δικαίωμα ευγενείας και έδιδε το δικαίωμα σε κάθε άτομο που διακρινόταν για την αρετή του, την μόρφωση και που παρουσίαζε τα εχέγγυα ικανού πολίτη, να μπορεί να εκλέγεται σε ηγετικές θέσεις και να μετέχει στην Γερουσία. Έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη και πρόοδο της Παιδείας, των Τεχνών του Εμπορίου και της Βιομηχανίας. Προέβλεπε την ακεραιότητα της ιδιοκτησίας τον σεβασμό του οικογενειακού ασύλου την ισονομία και θεμελίωνε τις τρεις μεγάλες εξουσίες του κράτους νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική. Ήταν το πρώτο Νεοελληνικό Σύνταγμα, με εξαιρετικά φιλελεύθερες, για την εποχή του, διατάξεις. Δυστυχώς η ισχύς του δεν έμελλε να διαρκέσει για πολύ.
Αν και το μικρό Ελληνικό κρατίδιο κατόρθωσε να ορθοποδήσει και να εξασφαλίσει μια ομαλή σχετικά πορεία προς το μέλλον έπεσε τελικά θύμα των τότε ρωσικών διαβουλεύσεων οι οποίες εξ’ άλλου και το είχαν δημιουργήσει. Μετά τις νίκες του Ναπολέοντα στο Αούστερλιτς και στο Φρίντλαντ και την σύναψη της συνθήκης του Τιλσίτ στις 8 Ιουλίου 1807, τα Επτάνησα παραχωρήθηκαν και πάλι στην Γαλλία. Οι Γάλλοι αυτοκρατορικοί άρχισαν να χάνουν τα Επτάνησα σταδιακά από το 1809 με την κατάληψη της Ζακύνθου από τον Αγγλικό στόλο. Στη συνέχεια οι Άγγλοι κατέκτησαν την Κεφαλονιά, Ιθάκη, Λευκάδα, και Κύθηρα το 1810 και τέλος την Κέρκυρα το 1814.
Με την συνθήκη των Παρισίων 5 Νοεμβρίου 1815 και την αποκατάσταση της ειρήνης στην Ευρώπη, τα Επτάνησα αποτέλεσαν το αυτόνομο Ιονικό κράτος κάτω από την αποκλειστική προστασία της Μεγάλης Βρετανίας και μετονομάστηκαν σε Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων.
(Πηγές: 902.gr και Βικιπαίδεια, λήμμα: Επτάνησος Πολιτεία)
«Τὸ Ἰόνιον Κράτος, τὸ ὁποῖον ἱδρύθηκε δὶ” εἰδικῆς συνθήκης μεταξὺ Ρωσίας καὶ Ὀθωμ. Αὐτοκρατορίας καὶ τοῦ ὁποίου ἡ κυριαρχία καταλύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους, ἀποτελοῦσε ἕνα σπάνιο πολιτιστικὸ δημιούργημα τῆς ἱστορίας, ἀκόμη πιὸ πολύπλοκο ἀπὸ αὐτὸ τῆς Βενετίας. Διότι τὰ Ἑπτάνησα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ κέντρο τῆς Μεσογείου γεωπολιτικῶς, εἶναι τὸ σημεῖο-ὅριο τοῦ χωρισμοῦ τοῦ ἀρχαίου ρωμαϊκοῦ κράτους σὲ ἀνατολικὸ καὶ δυτικό. Ὑπῆρξαν δηλαδὴ ἕνας πολιτιστικὸς Ἰανὸς μεταξὺ Βυζαντίου καὶ Δύσεως, διὰ τοῦ ὁποίου μπόρεσε ἡ Βενετία νὰ ἐπιτύχη ὅσα μᾶς λέει στὸ φὶλμ του ὁ κ. Greenaway. Οἱ κοινωνικὲς σχέσεις ἐκεῖ ἦσαν πολὺ πιὸ προηγμένες ἀπ” ὅ,τι σὲ πολλὲς εὐρωπαϊκὲς χῶρες τοῦ καιροῦ (φυσικὴ συνέπεια τῆς προηγμένης αἰσθήσεως ζωῆς τῆς Βενετικῆς Δημοκρατίας). Ἐξ οὗ ἡ οἰκονομικὴ εὐμάρεια καὶ ἡ πνευματικὴ ζωή, μουσικὴ καὶ ἄλλη (τὸ Ἰόνιον Κράτος εἶχε γραμμένη τὴν πολύτομη ἱστορία του πρὶν ἀποκτήσουν ἀνάλογες τὰ εὐρωπαϊκὰ κράτη, καὶ τὰ πρῶτα συγγράμματα κοινωνιολογίας τῆς βυζαντινῆς Ἀνατολῆς, πού ἀποτελοῦν τὴν βάση τῆς λεγόμενης Byzantinistik – κάτι ἀνάλογο δηλ. μὲ τὶς ἐργασίες τοῦ Μὰξ Βέμπερ -, ἐγράφησαν ἀπὸ Ἑπτανήσιους τὸ 1850). Ὁ Μέγας Ναπολέων ἔγραφε στοὺς στρατηγούς του, ὅτι τὰ Ἑπτάνησα ἀποτελοῦν γιὰ τὴν Δύση τὴν σπουδαιότερη κτήση στὸν μεσογειακὸ χῶρο. Ἐννοοῦσε βέβαια πολιτικὰ καὶ πολιτιστικά, ἀφοῦ στρατιωτικὰ ὁ ἴδιος ἔμπαινε ὅπου ἤθελε. Οἱ Ἄγγλοι ἀνέμπειροι κατ” ἀρχὴν γιὰ τὰ πολιτιστικὰ πράγματα τῆς Μεσογείου καὶ πιστεύοντας ὅτι τὰ Ἑπτάνησα εἶναι μόνο ἰταλικὰ (διότι αὐτὸν τὸν χαρακτήρα διεπίστωναν παντοῦ) ἔστησαν ὁλόκληρες πολιτιστικὲς βιομηχανίες, ὁλόκληρο Πανεπιστήμιο, τὴν Ἰόνιο Ἀκαδημία (τὴν ὁποία εἶχαν ἱδρύσει οἱ Γάλλοι νωρίτερα), προκειμένου νὰ τοὺς ἀλλάξουν τὴν φυσιογνωμία καὶ νὰ τὰ κάνουν «ἀμιγῶς» ἑλληνικά. Πράγμα φυσικὰ πού μάταιον ἀπεδείχθη (ἡ περιπέτεια τῆς «Ἀκαδημίας» ἀδόξως ἐτελείωσε καὶ ἡ ἱστορία της οὐδέποτε ἐγράφη), ἀφοῦ τὰ Ἑπτάνησα ἦσαν μόνον λίγο περισσότερο ἰταλικὰ ἀπ” ὅ,τι ἑλληνικά, ἤ μᾶλλον ἀκριβέστερα: ἦσαν λατινελληνικὰ καὶ σὰν τέτοιο πολύτιμο στοιχεῖο τὰ διατηροῦσαν οἱ Βενετοί… Ἡ ἐπίσημη ἱστοριογραφία βέβαια ὁμιλεῖ (τί ἄλλο; …) περί… «ἀποικιῶν» (!) τῆς Βενετίας, μόνο ὅμως πού ὅταν οἱ «μητροπόλεις» καταλύωνται, φεύγουν καὶ οἱ ἔποικοι ἀπὸ τὶς «κτήσεις», ἐνῶ ἀκριβῶς ἀπὸ τὰ Ἑπτάνησα κανένας Βενετὸς δὲν ἔφυγε καὶ ὑπάρχουν ἀκόμα παμπάλαιες οἰκογένειες βενετῶν εὐγενῶν σ” αὐτά, πού πρὸ πολλοῦ ἔχουν ἐκλείψει ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν πόλη… Ὁ κ. Greenaway μᾶς ἔδειξε κατὰ μεγαλοφυῆ τρόπο τί κατάφερε ἡ Βενετία γιὰ τὴν «Εὐρώπη», μόνο πού δὲν μᾶς λέει πῶς τὰ κατάφερε. Ἤ μᾶλλον μᾶς τὸ λέει λαθεμένα. Χωρὶς νὰ φταίη φυσικά, ἀφοῦ τέτοιες εἶναι γενικὰ οἱ «μεσογειακὲς κατανοήσεις» τῆς «Εὐρώπης»
…Εἶναι ὅμως πολὺ ἀμφίβολο ἂν ἡ Βενετία ὡς στοιχεῖο τοῦ ἀνατολικομεσογειακοῦ ὀργανισμοῦ, πού ἤξερε τόσο νὰ ἑλίσσεται μεταξὺ Σλάβων, Ἑλλήνων καὶ Τούρκων, μποροῦσε νὰ χρησιμοποίηση τὴν ἔννοια τῆς «μάζης» κατὰ τὸν… «φιλελεύθερο» τρόπο πού μᾶς δείχνει ὁ κ. Greenaway μὲ τὶς ἀτελεύτητες στρατιὲς τῶν γυμνῶν σωμάτων στὸ ἐξαίσιο φίλμ του. Τόση μεγάλη «μάζα» ἡ Βενετία δὲν εἶχε ἄλλωστε… Φαίνεται λοιπὸν πώς μὲ κάποιες λεπτότερες διαδικασίες καὶ λιγώτερο «ἄμεσες» ἐδούλεψε ὁ μεσογειακὸς ὀργανισμὸς στὸ παρελθόν, γιὰ νὰ μᾶς δώση τὰ βιβλία καὶ τοὺς πυραύλους, ἀλλά καὶ τὸν Ἅγιο Μάρκο καὶ τὸ Κρεμλῖνο… Ἀσφαλῶς ὁ κ. Greenaway θὰ μᾶς δώση ἐξ ἴσου μεγαλοφυῶς στὸ μέλλον καὶ τοὺς λεπτοὺς αὐτοὺς τρόπους, πράγμα πού θὰ εἶναι ἕνας σπουδαῖος πλουτισμὸς τῆς ἱστορικῆς μας συνείδησης, χρήσιμος πιθανὸν καὶ γιὰ τὸ μέλλον… Ἡ ἐπίσημη διοικητικὴ γλώσσα, τὸ δίκαιο καὶ ὁ ἓν γένει ρυθμὸς ζωῆς στὰ Ἑπτάνησα ἦσαν ἰταλικά, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνη ὅτι δὲν διατηροῦσαν ἕναν δικό τους χαρακτήρα ἑλληνικότητος. Οἱ δύο γλῶσσες ἐμιλοῦνταν (χωρὶς σχολεῖα) ἰδιωματικὰ ἀπὸ τὸν λαό, ἐνῶ οἱ ἀνώτερες τάξεις ἐσπούδαζαν ἐξ ἴσου τὸν Δάντη καὶ τὸν Ὅμηρο στὴν Πάδουα. Οἱ θρησκευτικὲς Ὁμολογίες δὲν εἶχαν μεταξύ τους προβλήματα, πρᾶγμα πού ἐπέτρεπε τὴν ἐκπροσώπηση τῆς ἑπτανησιακῆς Ἐκκλησίας στὴν Κων/πόλη ἀπὸ τὸν Βάϊλο.
Τὰ Ἑπτάνησα συνεπῶς δὲν ὑπῆρξαν ἁπλῶς μιὰ «στρατιωτικὴ βάση», ἀλλά ὁ σπουδαιότερος διαπραγματευτικὸς παράγοντας γιὰ τὴν ἑδραίωση τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς ἐπί τῆς Ἑλλάδος καὶ κατ” ἐπέκταση ἐπὶ ὅλης τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, πρᾶγμα πού συμβαίνει τὸ 1864 μὲ τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ Γεωργίου τοῦ Α” καὶ τὴν «ἐνσωμάτωση» τῶν νησιῶν στὸ ὑπόλοιπο κράτος. Ἔκτοτε τὰ Ἑπτάνησα ἀπετέλεσαν γιὰ τὴν «Εὐρώπη» μουσειακὸ ἁπλῶς ὑλικό, ὅπου μέσῳ τῶν «ἐθνικῶν κυβερνήσεων» τῆς πρωτευούσης ἀφαιροῦνται διαρκῶς μνημεῖα καὶ ἄλλοι πολιτιστικοὶ θησαυροί, τῶν Ἄγγλων ἀρκεσθέντων – κατὰ τὶς ὑποδείξεις παλαιῶν βρεταννῶν πολιτικῶν – στὴν ἔμμεση κατοχὴ δύο ἐξ αὐτῶν, τῆς Κέρκυρας (διὰ τοῦ μαζικοῦ τουρισμοῦ) καὶ ἐμμέσως τῆς Ζακύνθου (ὅπου διὰ τῶν «ἐθνικῶν ποιητῶν» διατηρεῖται ἡ«ἐθνικὴ» ἰδεολογία τῆς Ἑλλάδος, πρὸς τέλεση τῶν «ἐθνικῶν ἑορτῶν»…). Τυπικὰ ἡ κατάσταση τῶν δύο αὐτῶν νησιῶν φαίνεται καλύτερη τῶν ἄλλων, τὸ πρόβλημα ὅμως εἶναι ἂν τὸ 7 μπορῆ νὰ γίνη 2…»
Aπό τό βιβλίο «Τό Ανατολικό Ζήτημα Σήμερα»