Εβδομαδιαία στήλη «Το Κέρας της Αμάλθειας»: «Η ψυχολογία του ανέργου»

Άνεργοι στην Ελλάδα (Πηγή φωτογραφίας)

Μακάρι όσα θα έγραφα σήμερα να ήταν μυθεύματα της φαντασίας μου! Χίλιες φορές μακάρι!

Αλλά, δυστυχώς! Είναι πέρα για πέρα αληθινά!

Και όχι μόνο ευσταθούν αλλά έχουν στιγματίσει τη ζωή και τη ψυχολογία δεκάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας.

Βέβαια, και να τα (περι-)γράψω, θα κεντρίσουν την προσοχή των καρεκλοκένταυρων που μας κυβερνούν; Πολύ αμφιβάλλω!

Αυτοί ζουν σε ένα δικό τους «επέκεινα», σε ένα δικό τους απομονωμένο «παράδεισο», όπου κατοικούν και βασιλεύουν δράκοι και νεράιδες, βασιλόπουλα και ρήγισσες!

Εδώ ο κόσμος «στριμώχνεται», εδώ η χώρα διαλύεται, η ανεργία τσακίζει κόκαλα, και αυτοί σφυρίζουν αδιάφορα, σχεδόν προκλητικά, στους δικούς τους ρυθμούς, της…παιδικής ανεμελιάς, της χαύνωσης και της χαλιμάς!

Κόσμος και κοσμάκης και, μάλιστα, φαμελίτης ο πιο πολύς, υποφέρει από μεγάλα πονέματα και νταλκάδες -τόση αναδουλειά και στέρηση είχε να πέσει, βλέπετε, πολλές δεκαετίες στη χώρα μας- και, παρόλα αυτά, τα εγχώρια τζάκια και τα ξένα αρπακτικά στραγγίζουν κάθε ικμάδα του ιδρώτα του λαού, τρεφόμενα είτε από τα καύκαλα της ψωροκώσταινας είτε από την ανημπόρια της και το σφιχτό της κουμάντο.

Κλέβοντας, μ’ άλλες λέξεις, το υστέρημά της και τον αγωνιώδη κόπο της…

Άλλοτε με τα καλοπιάσματα κι άλλοτε με τις φοβέρες.

Πουθενά, πάντως, έστω και λίγα ψίχουλα ψυχοπόνιας..!

Πολύ κακότροποι και κατεργάρηδες αυτοί οι κεφαλαιούχοι…

Το ίδιο, αναπόδραστα, ισχύει και για τις κυβερνήσεις μας, φυσικά…

Διότι στην πράξη όλες τους φέρονται είτε σαν πιόνια των κεφιών του ντόπιου κεφαλαίου είτε σα βαστάζοι των αλλοδαπών συμφερόντων…

Γι’ αυτό και σφυροκοπούν ανελέητα τη φτωχολογιά…

Θα μου πείτε, τώρα, ότι αυτά τους λένε να κάνουν κι αυτά κάνουν…

Και θα έχετε απόλυτο δίκιο..!

Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο!

Σπάνιο, λοιπόν, πολύ σπάνιο… φαινόμενο το μεροδούλι σήμερα!

Μεγάλοι οι σκόπελοι, απροσπέλαστοι, γι’ αυτό και ροβολούν οι νέοι μας -και όχι μόνο- στην Εσπερία..!

Ξενιτεύονται, «ξεριζώνονται κυριολεκτικά» ένα πράγμα, μπας και «αναμετρηθούν» -κάτω από πιο αξιοπρεπείς όρους- με τη βιοπάλη και ορθοποδήσουν, φέρνοντάς τα, έστω και κουτσά – στραβά, λιγάκι βόλτα.

Μήπως και ανασηκώσουν λίγο τον τράχηλο, βρε αδερφέ!

Δύσκολα, πολύ δύσκολα κυλούν οι μέρες μιας μέσης ελληνικής οικογένειας σήμερα…

Με βερεσέ και υπερωρίες όχι προσφάι αλλά ούτε μία οκά ψωμί δεν εξασφαλίζει…

«Ταπής» και ρέστος έχει μείνει ο κοσμάκης, τι να λέμε…!

Δεν ξέρει αν θα βγει ο μήνας που τρέχει…! Ούτε καν ο επόμενος!

Ζει στην καταφρόνηση, τα βλέπει όλα ανάποδα και στραβά..!

Δεν βολεύεται καμία κατάσταση, όταν έχεις πεινασμένα στόματα να θρέψεις… Πάει και τελείωσε..!

Κάποιοι τους, μάλιστα, δεν απολαμβάνουν «ούτε κι αυτή τη ρεγκούλα», που λέει κι ο λαός.

Αμ, τον ύπνο τους; Πού τον βάζεις;

Πάει, τον χάσανε κι αυτόν προ πολλού..!

Με το ζόρι, βλέπεις, πορεύουν τα έξοδά τους!

Αλλά, παρόλη τη δυσανεξία τους, δεν επιτρέπουν σε κανένα κρυφό τους μαράζι να παιδεύει τις σκέψεις τους και τις έγνοιές τους!

Κι ας παλεύουν άνισα με τις δυσχέρειες της χαμοζωής!

Όλη μέρα δίνουν τη μάχη τους και σε διπλή πόστα αν είναι ανάγκη..!

Ακόμη και με την ψυχή στα δόντια ορισμένες φορές ή παίζοντας και τη ζωή τους την ίδια κορώνα – γράμματα…

Όλη δε τη νύχτα στριφογυρνούν στα στρώματά τους!

Δεν τους χωράει ο τόπος!

Αν είχαν μπροστά τους μια θάλασσα βαθιά να πέσουν, θα το έκαναν αυτοστιγμεί, θα έπεφταν δηλαδή μέσα να πνιγούν, χωρίς να δειλιάσουν ή να το διαπραγματευτούν καν!

Και για χάρη ποιου, άλλωστε, να το ανέστειλαν;

Είναι μεγάλη ντροπή να πιλατεύεσαι τόσο πολύ για να επιβιώσεις και να μένεις μια ζωή ζήτουλας και ψωμοζήτης, αξιοθρήνητος διακονιάρης και επαίτης…

Η ανεργία, που λες…

Ναι, η ανεργία…

Α πα πα πα!

Κακό πράγμα, αδερφέ μου, η ανεργία!

Πολύ κακό!

«Κονταίνει» κάθε σκέψη, κάθε ανάσα των ανθρώπων…

Αφού πρώτα, βέβαια, εξανεμίσει τη σερμαγιά τους καλά – καλά!

Αλήθεια, πού πάνε τόσα και τόσα αγαθά που παράγουν τα χέρια και τα μυαλά μας;

Πείτε μου, πού;

Οι πολλοί να βολοδέρνουν θεονήστικοι και αποκαμωμένοι, με ένα μεροδούλι – μεροφάι να βγαίνει όπως κι όπως, και οι λίγοι, οι χορτάτοι, να καλοπερνούν, ληστεύοντας το μόχθο και τον ιδρώτα όλων των λοιπών;

Ε, όχι, αυτό πάει πολύ!

Μιλάμε για τεράστια εκμετάλλευση και αδικία!

Τι ψευτοζωή είναι και ετούτη!

Πόσο γυάλινη!

Σε πολλά σπίτια επικρατεί η «παγωνιά» κι η βουβαμάρα…

Η καρδιά των ανθρώπων σαλεύει τόσο δυνατά που κοντεύει να σπάσει, έτσι ανήσυχη και φοβισμένη!

Κάθε μέρα, χιλιάδες άποροι συνάνθρωποί μας γυρνάνε στις οικίες τους κατηφείς και ντροπιασμένοι!

Είναι τραγικό το αίσθημα να επιστρέφεις κάθε μέρα σχεδόν με άδεια τα χέρια!

Σε παίρνει τόσο πολύ το παράπονο που, εκείνη τη στιγμή, δεν ξέρεις εάν εξυπηρετεί σε κάτι το να ξεσπάσεις στο κλάμα ή να «καταπιείς» τον πόνο σου, μόνο και μόνο για να δείξεις στους γύρω σου ότι οι δυσκολίες δεν σε πτοούν και ότι, δεν μπορεί, θα σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και θα γυρίσει μια μέρα -για σένα και την οικογένειά σου- ο τροχός!

Βέβαια, οι «κοντινοί» σου άνθρωποι πάντοτε αντιλαμβάνονται τη βαρυθυμία σου, μόνο και μόνο από τη μισοήμερη μισοάγρια ματιά που τους ρίχνεις.

Από το πόσο πολύ συλλογισμένος τους θωρείς…

Εσύ, απ’ την άλλη, σφίγγεις τα δόντια, δαγκώνεις τα χείλια και στρέφεις τα θολωμένα, τα υγρά από δάκρυα, μάτια από την άλλη πλευρά.

Πού και πού, μάλιστα, τα σηκώνεις και προς τον ουρανό, σα να απευθύνεις μία ύστατη έκκληση στο Μεγαλοδύναμο να λυπηθεί την ανέχεια σου και να σε λυτρώσει από την «παραλυτική» ανημπόρια σου κι από τη φτώχεια που σε δέρνει.

Απορείς πού σκόρπισε την τόση καλοσύνη Του!

Θες να πάρεις τις στράτες και τις γειτονιές, μη τυχόν σε δουν τα αγαπημένα σου πρόσωπα να σκουπίζεις με την ανάστροφη των χεριών σου τα μάτια σου, τόσο μάταια που κοπιάζεις…

Ψάχνεις -είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο- να ξαλαφρώσεις.

Όχι μόνο τους άλλους απ’ τη μιζέρια που τους μεταδίδεις αλλά και τον εαυτό σου από τους τόσους και τόσους μπελάδες που τον φόρτωσες…

Μα και να ξεστρατίσεις, σοκάκι δεν βρίσκεις που να μην το έχεις ποτίσει με δάκρυα πικρά!

Όταν κάθε μέρα λες «το ψωμί ψωμάκι» και γυρνάς τον κόσμο με τα λιπόσαρκα ποδαράκια σου, μπας και βρεις τον τρόπο να βγάλεις έναν -έστω έναν!- τίμιο παρά, αυτό είναι πίκρα που δεν απαλείφεται, δε φεύγει από την καρδιά τόσο εύκολα, όσο και να το παλέψεις.

Κάθε μέρα διανύεις έναν μαραθώνιο, χτυπάς πόρτες και πόρτες, κάνεις «τσούρμο» τα τηλέφωνα, αλλά, στο τέλος, όπως συμβαίνει συνήθως πάντοτε, γυρνάς άπρακτος.

Με άδεια τα χέρια.

Και ενώ ξέρεις με πόση αγωνία σε καρτερούν οι δικοί σου άνθρωποι -τους έχεις κοψοχολιάσει με τις καθημερινές σου «οδύσσειες» (!)- εσύ πονοκεφαλιάζεις με τι μούτρα θα γυρίσεις σπίτι, να τους αναγγείλεις -για ακόμη μια φορά- τα δυσάρεστα!

Πώς να χαμογελάσουν τα χειλάκια σου, όταν το καζάντιο (=η περιουσία που δημιουργεί κάποιος με την εργασία του) έχει φυλλορροήσει αρκετά πιο πριν το συνειδητοποιήσεις κι ο ίδιος στην τσέπη σου;

Όταν στις πλάτες σου κουβαλάς και τα βάρη μιας ολόκληρης φαμίλιας εκτός από τα δικά σου;

Όταν σε τρώει η έγνοια του πώς θα χορτάσεις τα πεινασμένα στόματα της οικογένειάς σου;

Πάντα ξεπνοημένος γυρνάς σπίτι, αφού από την παίδεψη και την ανάγκη του ψωμιού έχεις αποκάμει και δεν έχεις τη δύναμη ή το χρόνο να χαρείς τις μικρές «θωπείες» της ζωής…

Όποιο ξεστράτισμα ή ξαλάφρωμα του λογισμού φέρνει βάλσαμο στο νου και στην καρδιά, αυτό γίνεται μόλις κάποια μετρημένα στα δάκτυλα απόβραδα, κατά τα οποία λίγο η γαλήνη του φεγγαριού, λίγο το κρασάκι, λίγο τα «ριζίτικα» τραγούδια, λύνουν τη γλώσσα, απελευθερώνουν τους κρυφούς σεβντάδες, αναδύουν ευφρόσυνη αγαλλίαση, ανοίγουν τα φτερά, προσφέρουν βάλσαμο!

Όλο τον υπόλοιπο καιρό, όμως, δίνεις πραγματικό αγώνα επιβίωσης.

Αγώνα τόσο εξαντλητικό που δυσκολεύεσαι να βρεις τα κουράγια να αντιτάξεις αγωνιστική οργή και πάλη…

Μονίμως φεύγεις και γυρνάς σκυθρωπός…

Λες και πας ή έρχεσαι από κάποια κηδεία..!

Η έξαψη στο πρόσωπό σου οφείλεται στην ανάγκη σου να μοιραστείς την έγνοια και τους φόβους σου με κάποιον, αλλά κάπου εκεί κολλάς, γιατί δεν ξέρεις με ποιον!

«Οκέι», να εκμυστηρευτείς τα βαθύτερά σου τραύματα σε κάποιον, ηχεί απόλυτα λογικό, πάσο, αλλά σε ποιον;

Λέγονται εύκολα ετούτα τα πράγματα;

Όχι, φυσικά!

Αναπόφευκτα, όλη νύχτα δεν ησυχάζεις, φέρνεις διαρκώς τα μάτια σου γύρες, το χάραμα σε βρίσκει σχεδόν πάντοτε «στο πόδι», κακοξενυχτισμένο, να ντύνεσαι στ’ αθόρυβα και να το βάζεις ξανά και ξανά και ξανά για το κυνήγι του επιούσιου άρτου..!

Με κομμένη την ανάσα..!

Να ρωτάς, να παρακαλάς, να ζητιανεύεις για μια δουλειά, την οποιαδήποτε δουλειά, κάπου, οπουδήποτε κι αν σου πουν, οπουδήποτε κι αν σε στείλουν, λες και είσαι παραγιός, λες κι είσαι κάλφας (=βοηθός, τσιράκι), κάποιος τυχαίος περαστικός ή ένας «αιώνια»… μαθητευόμενος τεχνίτης (το…αιώνιο «παιδί για τα θελήματα» της μαστοράτζας…).

Για μια γλυκιά κουβέντα πάσχεις και εσύ, για έναν λόγο προσεγμένο και εμψυχωτικό που θα σε παρηγορήσει…

Ναι, αλλά από ποιον να τον αγροικήσεις; Από πού κι ως πού;

Ποιος να σε συμπονέσει, ποιος να σου απευθύνει δυο παστρικά λόγια ελπίδας και ενθάρρυνσης τούτες τις σκληρές στιγμές;

Ώσπου, τελικά, το παίρνεις απόφαση˙ ναι.

Όλα για τους ανθρώπους είναι…

Και τα καλά αλλά και τα κακά…

Δεν πρέπει να απελπίζεσαι και να χάνεις τα θάρρη σου ούτε να σκιάζεσαι από την τραχιά ζωή!

Άλλωστε, «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει»…

Η ίδια η ζωή τραβάει μπροστά με τους δικούς της νόμους, τις δικές της επιταγές, κι ας είναι όλα ετούτα, μερικές φορές, πλήρως αναντίστοιχα προς τις δυνατότητές μας ή τα «θέλω» μας…

Ε, το ίδιο μπροστά καλούμαστε να προχωρήσουμε μαζί της και εμείς..!

Αυτό το δίδαγμα, μας δίνει!

Ήρθαμε σε ετούτη τη ζωή για να αντέξουμε κάθε στίβο της σκληρό, για να σηκώσουμε αγόγγυστα κάθε της αντιξοότητα…

Άμα ήταν έτσι εύκολα κάθε τι να μας χαριζότανε, τότε δεν θα μιλάγαμε για επίγεια ζωή αλλά για εδεμικό παράδεισο..!

Όσες αναποδιές και να ’ρθουν, ο χειμώνας κάποια στιγμή θα παραμερίσει, για το έμπα της άνοιξης…

Υπομονή και αγώνας χρειάζεται! Σκληροτράχηλος και πείσμων!

Υπομονή και ασάλευτη πίστη ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες..!

Άλλωστε, και οι πικραμυγδαλιές ακόμη ανθίζουν!

Άρα, και οι πικρολαλιές, αργά ή γρήγορα, θα παραχωρήσουν σίγουρα τη θέση τους στα χαμόγελα..!

Υπομονή μόνο… και επιμονή..!

Κι αστείρευτη πίστη για την τελική νίκη..!