Μια ανάβασις στη Λάμια (Μαζύ με τα παιδιά του «Τηλυκράτους»)

Η Λάμια από το νησάκι του Άη Νικόλα

Είχα πληροφορηθή πως την περασμένη Κυριακή ο «Τηλυκράτης» επρόκειτο να εκδράμη ως την κορυφή της Λάμιας. Να μια ευκαιρία είπα να χωθώ κι΄ εγώ σ΄ αυτή την περιπέτεια της ορειβασίας που μόνον από κουβέντες των παιδιών που ξαναπήγαν είχα ακούσει.

Δεν ήταν και δύσκολο. Μια παράκληση στο φίλτατο Πρόεδρο του Συλλόγου και δεν θα μου αρνηθή. Έρριξα τα μούτρα μου και την πέτυχα. Μα ποιος ξυπνάει πρωί; Κι΄ όμως οι τρουμπέτες της φάλαγγος μ΄ έκαμαν να διώξω τη νύστα μου. Τους έφθασα στο φρούριο που περίμεναν τον μπάρμπα Χρήστο με το πέραμα. Μετράω τριάντα παιδιά γεμάτα κέφι και ζωηρότητα που αδημονούν γιατί αργεί ο περατατζής. Διοικητικοί σύμβουλοι παρόντες και εποπτεύοντες οι κ.κ. Χρήστος Λάζαρης και Κ. Κατσής βοηθούμενοι από τους κυρ. Α. Μπουρσινόν και Γ. Γιαννουλάτον.

Το Πέραμα

Αμφιέσεις και σκεύη εκδρομής απροσδόκητα. Εδώ γυλόττα, γκέτες, σάκκος, δίκανο, παγούρι, εκεί κάλτσα σπορ απέξω απ΄ το τσάρλεστον πανταλόνι, κυάλια, φωτογραφική μηχανή, άλλος κυνηγετικό σάκκο, μπαστούνι, μια μπουκαλίτσα μπύρα στο χέρι και δε συμμαζεύεται. Προ παντός όμως Ρεζεντά¹, σερενάτα και ιδέα που παίρνει το μυαλό. Τίποτε πες δεν λείπει. Ούτε το ιώδιο και το οξυζενέ με δύο επιδέσμους.

Ρεζεντά, γνωστό ταγκό του 1930 σε μουσική και στίχους Λόλας Βώττη

Εν τω μεταξύ καταπλέει ο Σούκας σέρνοντας το πέραμα ή το πέραμα κουβαλώντας το Σούκα. Πηδούν όλοι σαν τα κατσήκια και πιάνουν το σύρμα προεξάρχοντος του Βαλλιανιάτη. Ούτε τορπιλοβόλο δεν μας πιάνει. Αμέσως γραμμή κ΄ εκκίνησε με βήμα γοργό. Οι δύο σαλπιγκταί απ΄ την κούραση κάνουν κοκοράκια και τότε σώζει την κατάσταση ο Ρεκατσίνας με το ταμπούρο. Εν τω μεταξύ η τάξις διασαλεύεται. Ο Ματαράγκας με ιαχές αγαλλιάσεως σηκώνει απ΄ το δρόμο ένα αρνάκι αρτιγέννητο που κοντεύη να παγώση απ΄ το κρύο εγκαταλελημμένο στην τύχη του από κάποιο κοπάδι.

Ο Τεκές, στους πρόποδες της Λάμιας

Τέλος προχωρούμε οδοιπορικώς και χωρίς σαλπίσματα απ΄ τον Τεκέ στους πρόποδας της Λάμιας. Διατάσσεται ολιγόλεπτος στάσις. «Όσοι δεν έχουν παλτά να βγάλουν τα σακάκια των λέγει ο κ. Λάζαρης». Διαιρείται η διμοιρία σε τρεις ομάδες. Η μία υπό τον κ. Κατσήν η άλλη υπό τον κ. Μπουρσινόν και η τρίτη υπό τον κ. Λάζαρην και ξεκινάμε αλληλοδιαδόχως από διαφόρους κατευθύνσεις για την κορυφή. Είνε, να ξέρετε πολύ δυσκολότερον απ΄ ότι φαίνεται ν΄ ανεβής στη Λάμια χωρίς περιπλανήσεις και αναρριχήσεις και ναύρεις την κορφή, αν δεν έχεις ξαναπάγει. Και γι΄ αυτό εμπιστευώμαστε στους αρχηγούς κι΄ αρχίζει το ξεθέωμα μολονότι δε βιαζώμαστε πολύ.

Σκαρφαλώνουμε ένα μαστό και δεύτερο μέσα από κοντοπρίναρα και μιτερά λιθάρια που μ΄ όλα ταύτα γλυστράνε απ΄ τη δροσιά που και που και προχωρώντας συναντώμεθα με την ομάδα του κ. Κατσή και σταματάμε λίγο. Κάτω απλώνεται η διώρυγα με τις λιμνοθάλασσες και πειό δεξιά καθώς γυρίζουμε ο Αδριατικός, η Πρέβεζα, ο Αμβρακικός, το Άκτιο, η Σάλτενη. Μπροστά μας κάτου φαίνεται σαν ταμπακέρα ο Τεκές, με τες επάλξεις και τες κανονοθυρίδες του, απάνω στο μικρό αλλ΄ απρόσιτο φυσικό βάθρο του σα μεσαιωνικός πύργος. Πειό πέρα το Κάστρο της Λευκάδος.

Το ερημοκλήσι του Άη Νικόλα μεσοπέλαγα

Λες κι΄ είνε δεμένα τα δύο κάστρα με μια κορδέλλα λευκή που φθάνει ως την πόλι. Η Λευκάδα βουτηγμένη μέσα στους αιώνιους υδρατμούς της. Δεξιώτερα η κάτασπρη κορδέλλα της Γύρας που σώνεται στον Άη Γιάννη και πειό πάνω η Φανερωμένη, οι Τσουκαλάδες. Χαμηλά και δεξιά μας η πλάκα, το Διαβασίδι, το ερημοκλήσι του Άη Νικόλα. Κι΄ είν΄ όλα σαν ονειροφαντασιά, καθαρά και διάφανα.

Ο Σίδερης περνάει φιλμ στο κόντακτου² για να τραβήξη φωτογραφίες μα βιάζεται, του παίρνει φως η πλάκα και κρίμα στον κόπο του. Εν τω μεταξύ καταπλέει ο Μπουρσινός τελευταίος της ομάδος του διότι … τα βαρέα σκάφη μένουν πάντα πίσω απ΄ τ΄ ανιχνευτικά και όλοι μαζύ φθάνουμε στην κορυφή, ντυνώμαστε και ξεκουραζώμαστε περιμένοντας το Βαλαμόντε που απεσχίσθη και περιπλανήθη. Μετά μισή ώρα απ΄ τις τρουμπέτες, το ταμπούρο και μια δικανιά που ρίχνεται προς χάριν του, προσανατολίζεται και προβαίνει πίσω στην αντικρινή κορφή απ΄ την οποία μας βλέπει κι΄ έρχεται.

Πέρνουμε λιγάκι πρόγευμα απολαμβάνοντες τες κορφές τα διάσελα και τα ρουμάνια που εκτείνονται πίσω από τη Λάμια, και αφού μείναμε μια ώρα στη κορφή δίδεται η παραγγελία της καταβάσεως με Αρχηγό τον κ. Μπουρσινό ενώ αι Δ.Σ. μένουν λιγάκι πίσω και μας ακολουθούν εξ αποστάσεως κυνηγόντας μαζί με τον κ. Γουργαριώτη.

Ο Άη Αντώνης, σε μιαν Αετοφωλιά μέσα στο βράχο

Εμείς φθάνομε χαμηλά και βρισκόμαστε στον Άγι Αντώνη, σε μιαν Αητοφωλιά μέσα στο βράχο που κάποιος ευσεβής την έκαμε προσκύνημα χτίζοντας με υπομονή ένα στενό και επικίνδυνο μοναπατάκι στην πλευρά του βράχου που ανεβάζει ως την σπηλιά του ναΐσκου. Κάνομε το σταυρό μας διαδοχικά και ύστερα βγένομε απέξω να τραγουδήσομε, όταν μας διακόπτουν ομοβροντίες των κυνηγών που διεξάγουν πόλεμον εκ του συστάδην γύρω από δύο πέρδικες τες οποίες εν τέλει κυριεύουν και επανέρχεται η καρδιά μας στη θέσι της.

Ώρα για φαγητό λένε οι Αρχηγοί της εκδρομής καταφθάνοντες και μαζευώμαστε γύρω από μια ελιά κοντά στο δρόμο της Βονίτσης όπου και συμποσιάζωμεν κάτω από τες ευεργετικές ακτίνες του ηλίου, επακολουθεί κατόπιν χορός, πετόσφαιρα κλπ. Αργότερα μας επισκέπτονται ο Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου κ. Καλυβιώτης, ο Ταμίας κ. Θερμός μετ΄ άλλων κυρίων και όταν οι επισκέπται μας φεύγουν δια του αυτοκινήτου προπεμπόμενοι με φωνητικάς εκδηλώσεις ετοιμαζόμεθα για αναχώρησιν.

Έχει γεμίσει το στήθος μας οξυγόνον, μας έφυγαν από το σώμα τόσες τοξύνες απ΄ την εφίδρωση της αναβάσεως και μας έχει κάνη ο ήλιος ροδοκόκινους. Περάσαμε μια αξέχαστη μέρα, νειόσαμε τη χαρά του βουνού, είδαμε την απεραντοσύνη του ορίζοντος, θαυμάσαμε την ζωντανή ζωγραφική του Δημιουργού, καταλάβαμε τον εαυτό μας αμέριμνο, ανάλαφρο σαν νάχαμε φτερά, μα τι κρίμα! μονάχα για μια μέρα. Φύγαμε.

Η πλατεία Δικαστηρίων

Μπαίνουμε στην πόλι με σάλπισμα γοργό που ξαφνιάζη τους ανίποπτους συμπολίτας ως που να προβάλουμε να μας ιδούν και προχωρούμε δια της αγοράς στη πλατεία δικαστηρίων όπου θα διαλυθούμε. Η μαρίδα όμως, η μαρίδα μας ενοχλή φοβερά και δε βρίσκεται ένας, χωροφύλαξ, πολίτης, πατέρας τέλος πάντων να παραμερίση αυτά τα παιδάκια που οργιάζουν γύρω μας σαν κανίβαλοι, κ΄ αυτό γίνεται μόνον εδώ στη Λευκάδα χωρίς να προσπαθή κανείς να το διορθώση.

Με τι καρδιά ύστερα να κάνη ο «Τηλυκράτης» ή το Γυμνάσιο όμορφες παρελάσεις μ΄ αυτή τη πληγή τη μάστιγα των μικρών παιδιών που λες και βρίσκονται πεταγμένα στο δρόμο, χωρίς επίβλεψι, χωρίς κανέναν πόνο για δαύτα, χωρίς χαληνό.

Κύριοι συμπολίται με λίγη καλή διάθεση το κακό εξαφανίζεται και τα παιδάκια σας γίνονται συμπαθητικά αγγελούδια όπως τους πρέπει, και όχι δεμονάκια του δρόμου ή της πλατείας μας, αντί να προκαλούν τη χαρά σ΄ όποιον τα βλέπει γίνονται στίγμα του πολιτισμού μας και δυστύχημα της πόλεως.

(Δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στην εφημερίδα «ΕΡΓΑΤΑΓΡΟΤΙΚΗ ΛΕΥΚΑΣ» – 7 και 14 Φεβρουαρίου 1932. Διατηρήθηκε η ορθογραφία.)
_____________________________________
¹ Tango του 1930 σε μουσική και στίχους Λόλας Βώττη. Από τα «Παναθήναια 1931». Ένα από τα πολύ γνωστά tango του 1930 με έναν από τους πιο γλυκούς τενόρους τον Ορέστη Μακρή. Στα λόγια του τραγουδιού στην αρχή φαίνεται η απογοήτευση του προδομένου έρωτα και στο τέλος η απόγνωση και η κακία του. Το έγραψε η Λόλα Βώττη και το είχε αφιερώσει στην ξαδέλφη της την Πάολα. (Δες εδώ).
² Φωτογραφική μηχανή Kodak. Αντιπρόσωπος «εν Λευκάδι» ήταν ο Αθανάσιος Τσιρίμπασης. «… Με μηχανή ΚΟΔΑΚ αποκτάται ζωντανάς τας εικόνας των σκηνών και επεισοδίων της ξηράς και θαλάσσης ταξειδίων σας, ως και ολοκλήρου της ζωής σας, παντοτινά αντικρύζοντας ότι δικό σας ευχάριστο… Επισκεφθείται το πρατήριον των μεγάλων καταστημάτων ΚΟΔΑΚ του οποίου τα πολύχρωμα μοντέλλα εις διαρκήν έκθεσιν ευρίσκονται εν Λευκάδι εν τω βιβλιοχαρτοπωλείω Ν. ΤΣΙΡΙΜΠΑΣΗ.»