Εβδομαδιαία στήλη «Το Κέρας της Αμάλθειας»: «Ημέρες προσφοράς και αδιάλειπτης διακονίας»

Σε λίγες μέρες φτάνουν τα Χριστούγεννα! Αλήθεια, πόσο ευλογημένη περίοδος του έτους είναι!

Τέτοιες ημέρες είθισται να δίνουμε περισσότερο απτές -απ’ ό,τι το συνηθίζουμε- αποδείξεις αγάπης, φιλανθρωπίας, συνεισφοράς και κοινωνικής αλληλεγγύης!

Και πολύ σωστά κάνουμε, διότι πρέπει και λιγάκι να ασχολούμαστε και με αυτή την -άκρως παραμελημένη- διάσταση των εορτών. Το πώς και ποιον, δηλαδή, θα διακονήσουμε (με την έννοια του ποιος έχει περισσότερο την ανάγκη μας), πώς θα τον περιποιηθούμε, τι θα τον φιλέψουμε, ποιες βαριές δουλειές θα διεκπεραιώσουμε, για να τον αναπαύσουμε, κ.λπ., κ.λπ. …

Ο πόνος είναι άφθονος τριγύρω μας… Κάποιοι έχουν υποταχθεί μοιρολατρικά στα προβλήματά τους, κάποιους τους δηλητηριάζει -κάθε μέρα κι από λίγο- η μελαγχολία…

Το πέλαγος της ζωής είναι αχανές. Είναι επόμενο, λοιπόν, κατά τον μακρύ (;) αυτόν πλουν, να μας βρίσκουν και πολλές φουρτούνες… Οι ταραχώδεις αυτές συναισθηματικές καταστάσεις που οδηγούν τους συνανθρώπους μας σε μεγάλη αθυμία όσο και σε βαθιά απόγνωση˙ είναι τέτοια η πίκρα, που τους παραλύει κάθε διάθεση να στηθούν ξανά στα πόδια τους, να αντιπαλέψουν με ό,τι τους πυρακτώνει, τους δοκιμάζει, τους στραγγίζει…

Τέτοιες δύσκολες ώρες περιμένουν πώς και πώς ένα ανθρώπινο χάδι να σπογγίσει τα δακρυσμένα τους μάτια, ένα χέρι βοηθείας να αφαιρέσει από τους καταπονημένους ώμους τους τον σταυρό, ένα μελίρρυτο στόμα να τους απευθύνει μια παρήγορη κουβέντα, να τους δυναμώσει…

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να εξυπηρετείς με προθυμία ανθρώπους που βογκάνε, που υποφέρουν… Εκεί «έξω» αφθονούν οι περιφρονημένοι, οι «αποσυνάγωγοι», οι φτωχοί, οι υποσιτισμένοι, οι ανάπηροι, οι άρρωστοι, οι τυφλοί, οι άστεγοι, οι κατάκοιτοι, οι ηλικιωμένοι, οι φιλάσθενοι…

Τι μας κοστίζει να τους οικονομούμε με λίγο φαγητό, με λίγη διακονία, με λίγη συντροφιά… Όχι, τυπικά, για το «θεαθήναι» ή από υπερηφάνεια -αυτά, δυστυχώς, είναι «ελατήρια» κοσμικά και, γι’ αυτό, απορριπτέα- αλλά από αφειδώλευτη αγάπη, από επαγρύπνηση και νήψη, από πνευματική «αρχοντιά»…

Κάποιοι που έχουν την καχυποψία… στο αίμα τους μειδιούν ειρωνικά ή ισχυρίζονται ότι, όταν προσφέρεις ελεημοσύνη, καλομαθαίνεις τον ανήμπορο συνάνθρωπό σου και, έπειτα, θα σου ζητάει διαρκώς και διαρκώς και δε θα σε αφήνει ούτε λεπτό να ησυχάσεις!

Αυτοί που σκέφτονται κατά αυτόν τον τρόπο, συνήθως δεν εξετάζουν τους δικούς τους λογισμούς, τις δικές τους πράξεις πρωί – βράδυ, ώστε να παρακολουθούν τον εαυτό τους και να τον βάζουν στη θέση του… Αν δεν «ελέγχεις» όσα κάνεις κι όσα λες με την αντικειμενικότητα ενός μακρινού παρατηρητή, ούτε τη δική σου ζωή βλέπεις «καθαρά» ούτε και κρίνεις σκόπιμο το να παλεύεις για να τη διορθώσεις… Άλλωστε, πολλάκις έχει επιβεβαιωθεί στη ζωή ότι όσο πιο αυστηρός είναι κάποιος με τον εαυτό του, τόσο πιο στοργικός γίνεται με τους γύρω του…

Η αγάπη μας, επομένως, για να είναι ουσιαστική και πλέρια, πρέπει πρώτα να ξεριζώσει όλα τα ζιζάνια και τις τσουκνίδες (τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα) που την ασχημαίνουν και την καταδυναστεύουν, να ξεκόψει από τις κακές επιθυμίες και τις εμμονές της, από κάθε δειλία, αναστολή ή επιφυλακτικότητα που την στοιχειώνει και, κατόπιν, να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, να πυρποληθεί από πραότητα και μακροθυμία για αυτούς, να «τοκιστεί» από αρετές, να αποκτήσει ιεραποστολικό χαρακτήρα, να εμποτιστεί από φιλότιμο, να γίνει φιλόστοργη και αυτοθυσιαστική.

Όταν διακονούμε, δεν κουραζόμαστε, όσες ώρες κι αν δουλεύουμε. Μας δημιουργείται τέτοια πνευματική κατάσταση χαράς που, όσο κι αν εργαστούμε, δεν καταβαλλόμαστε, αφού αξιοποιούμε φιλότιμα τον χρόνο μας.

Δινόμαστε ολοκληρωτικά στον πλησίον και τις ανάγκες του. Η καρδιά μας φουντώνει από ζήλο για προσφορά και από το πνεύμα της θυσίας. Έτσι, δεν το ρίχνουμε ποτέ στο ρεμπελιό αλλά ούτε και εκτραχηλιζόμαστε στις κακές έξεις της φιλοχρηματίας, της φιληδονίας, της φιλαρέσκειας ή σε άλλα «κούφια» πράγματα…

Η χαρά του συνανθρώπου μάς περιλούζει με μία άφατη γλυκύτητα, με μία ανυπέρβλητη αγαλλίαση…

Τα μάτια μας γίνονται δυο βρύσες που τρέχουν συνέχεια δάκρυα…

Η ανάπαυσή του μας τονώνει τόσο που μας τρέφει πνευματικά για πολύ καιρό μετά την τέλεση της αγαθοεργούς πράξης…

Τέτοιες μέρες, λοιπόν, η καρδιά μας θερμαίνεται από φιλευσπλαχνία και καλοσύνη…

Μας δίνεται, συνεπώς, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αγωνιστούμε για τον συντετριμμένο συνάνθρωπό μας, να τον συντρέξουμε, να του προσφέρουμε πρόθυμα και αγόγγυστα ό,τι χρειαστεί και να γευτούμε τη χαρά της θυσίας προς όφελός του…

Όταν είμαστε ελεήμονες και πονόψυχοι, όταν δίνουμε ό,τι μπορούμε και λυπόμαστε που δεν μπορούμε να δώσουμε περισσότερα, τότε και οι δυνάμεις μας αυξάνονται αλλά και η ανάγκη μας για φιλανθρωπία γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη…

Αυτό, άλλωστε, απαιτεί και το πνεύμα των ημερών αυτών… Καθημερινό μόχθο, άγρυπνη φροντίδα για τον πλησίον, εσωτερική παρόρμηση, καρδιακή προσφορά…

Αυτή η έμπυρος διάθεση για αρωγή θα μας κάνει σβέλτους και ακαταπόνητους και θα μας κρατήσει μακριά από τους μάταιους καταναλωτικούς περισπασμούς που θα μας πολιορκήσουν εκ νέου…

Μόνο επιδαψιλεύοντας αγάπη και στοργή, όμως, θα λυτρώσουμε έμπρακτα τους αδελφούς μας από τις θλίψεις τους και θα αναπαυτούμε πραγματικά και οι ίδιοι…

Αυτό, άλλωστε, επιβάλλει και η φωνή της συνείδησης…

Διότι εάν μείνουμε ασυγκίνητοι μπροστά σε τόσο πόνο και δεν φιλοτιμηθούμε να ανταποκριθούμε, τότε θα δείξουμε και την «πάστα» από την οποία είμαστε ο καθένας μας καμωμένος, δυστυχώς…

Και μια τέτοια εκδοχή, πιστέψτε με, δεν θα τιμήσει κανέναν μας απολύτως, μέρες που είναι… Μα απολύτως κανέναν μας…

(Φωτό: Ρέμπραντ, Προσκύνημα των βοσκών, 1646)