Κηδεύτηκε χθες στην Λευκάδα ο μπάρμπα Λάμπρος Παπαδόπουλος

Τον Λάμπρο Παπαδόπουλο, τον μπάρμπα Λάμπρο, ο οποίος «έφυγε» σε ηλικία 90 χρόνων από την ζωή, αποχαιρέτησαν το απόγευμα της Τρίτης 4 Σεπτέμβρη 2018, συγγενείς, χωριανοί, φίλοι και συναγωνιστές του. Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στις 5.30 το απόγευμα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στην πόλη της Λευκάδας.

Στην κηδεία παραβρέθηκε μεταξύ άλλων αντιπροσωπεία της Τομεακής Οργάνωσης Λευκάδας του ΚΚΕ με επικεφαλής την Γραμματέα Ευτυχία Καραβασίλη.

Τον μπάρμπα Λάμπρο αποχαιρέτησε ο φίλος του από την νεαρή ηλικία Ηλίας Τσάκαλος, ενώ για τις θύμησες από τα παιδικά του χρόνια μίλησε ο Κώστας Κατωπόδης (ο πατέρας του είχε γειτονικό μαγαζί με αυτό του μπάρμπα Λάμπρου στο παζάρι της Λευκάδας), κάνοντας λόγο για το ήθος, την εργατικότητα, την τιμιότητα και τον δωρικό, όπως τον χαρακτήρισε, χαρακτήρα του εκλιπόντος, εκμυστηρευόμενος συνάμα ότι ο μπάρμπα Λάμπρος σημάδεψε τα παιδικά του χρόνια κι ήταν αυτός που του έμαθε κολύμπι στο Κάστρο.

Ο Η. Τσάκαλος ανέφερε μεταξύ άλλων στον επικήδειο:

«Ο μπάρμπα Λάμπρος, ο γιος της θειά Μαρίνας από το Πινακοχώρι, κατέβηκε στη Χώρα (σ.σ. πόλη της Λευκάδας) σιμά στον αδελφό της μάνας του, τον μπάρμπα του τον Χριστογιάννη τον Παπαδόπουλο. Ήρθε να ζήσει μαζί του, παιδί και διάδοχός του στο φτωχικό μαγαζάκι με τις βαφάδες και τις σκούφιες απέναντι από την Παναγία των Εισοδίων. Πικραμένος από τον θάνατο του αδελφού του Άγγελου και αμετάκλητος στις αρχές που πλήρωσαν οι άνθρωποί του πρόσφατα στον εμφύλιο προσπάθησε να φκιάξει απ΄ την αρχή αυτό το μαγαζάκι που ίσα και στέκονταν στα πόδια του. Να ζήσει τα παιδιά του και να σταθεί έχοντας συναλλαγή με τον φτωχόκοσμο των χωριών μας και της πόλης μας.

Με το παλιό αυτοκινητάκι του, ένα Ford Taunus, έκανε τον γυρολόγο στα χωριά μας και στο Ξηρόμερο, προσπαθώντας να φτάσει αυτός στην πελατεία του και να συναντήσει όλο αυτό τον πικραμένο, νικημένο, φτωχό, αλλά περήφανο κόσμο της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60. Συχνά το τίμημα των συναλλαγών του, αυτά που έπαιρνε δίνοντας ό,τι είχε, ήταν αυγά, τραχανάς, αμύγδαλα, τυριά, λάδι. Ό,τι είχε και μπορούσε η κάθε γυναικούλα με τα μαύρα για να πάρει ένα μπράτσο (πήχη) πανί που να μην είναι αγανό, αδύνατο. Πάλεψε με τις βαφάδες, το ντρίλι, τα γνέματα, τους μουλινέδες, τις σκούφιες, τις τσίχλες, τις αρκέλες και τα υφάσματα για τα χωριάτικα και ευρωπαϊκά των φτωχών νοικοκυράδων. Να βγάλει το ψωμί του, να θρέψει την οικογένεια, να μορφώσει τα παιδιά του, να σταθεί με αξιοπρέπεια και να δώσει το «παρών» μέσα στην κοινωνία, στον αγώνα για την δικαίωση του ανθρώπου, των ανθρώπων που χάθηκαν, για τα ιδανικά του εξανθρωπισμού των ανθρώπων μέσα από τον πολιτικό χώρο της Αριστεράς.

Δυνατός και οπλισμένος από την σοφία τόσων ανθρώπων που διάβαιναν από τα μάτια του τού περίσσευε απ΄ την ψυχή του να χαμογελάει για να χαρεί για τον κόπο που έκανε. Ήταν πολύ δυνατός άνθρωπος με θέληση να ζήσει και να μεταφέρει στον κόσμο ό,τι είδε και ό,τι έμαθε. Δεν κρατούσε μυστικά γι΄ αυτά που γνώριζε. Απλόχερα τα μοίραζε στους ανθρώπους και με το απαραίτητο διδακτικό καλαμπούρι του. Σωστή κινητή γνώση για ό,τι παρήλθε, για τις θύμησες των προηγουμένων, για όλη τη ζωή που είχε κτίσει και που είχε κερδίσει στην συναναστροφή απ΄ τις γυναίκες πελάτισσές του. Ήταν να τον χαίρεσαι όταν συνεννοούνταν με τις γυναίκες. Και στον καφενέ, ανάμεσα στο πικέτο, το τζογολί, το τριτσέτο, πάντα χαμογελούσε και έδινε στο παιγνίδι την αξία που είχε γι΄ αυτόν σαν μέσο κοινωνικής συναναστροφής. Πείσμωνε καμιά φορά πάνω στο παιγνίδι, αλλά και πεισμωμένος ήταν ωραίος, χαμογελαστός, πάντα ο Λάμπρος που τον σεβόμαστε όλοι μας…».