Σαν σήμερα το 1981 η μεγαλύτερη διαδήλωση στην ιστορία της Δυτικής Γερμανίας
Σαν σήμερα το 1981 πάνω από 300.000 άτομα συγκεντρώνονται στη Βόννη, συμμετέχοντας στη μεγαλύτερη διαδήλωση στη Δυτική Γερμανία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι διαδηλωτές, που είχαν φτάσει από όλες τις γωνιές της Γερμανίας, καθώς και από γειτονικές χώρες, διαμαρτύρονταν για τη φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική της κυβέρνησης Σμιτ απέναντι στην απόφαση του ΝΑΤΟ, το Δεκέμβρη του 1979, η οποία προέβλεπε την εγκατάσταση 572 αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων «Πέρσινγκ ΙΙ» και πυραύλων εδάφους «Κρουζ» μέσου βεληνεκούς στη Δυτική Γερμανία και άλλες τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες.
Έτυχε να έχω πάρει μέρος σε αυτή τη μεγαλειώδη πράγματι για τα γερμανικά δεδομένα της εποχής εκείνης φιλειρηνική διαδήλωση. Ήταν ένα πρόβλημα που απασχολούσε έντονα τη γερμανική κοινωνία αφού με την εγκατάσταση των πυραύλων η Γερμανία γινόταν αυτόματα στόχος από τις δυνάμεις του «Συμφώνου της Βαρσοβίας». Μιας αμυντικής συμμαχίας της κοινότητας των σοσιαλιστικών χωρών που ιδρύθηκε το 1955 και διαλύθηκε το 1991, μαζί με την ΕΣΣΔ και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη.
Η Ελληνική Κοινότητα Μπρόιμπεργκ και Περιχώρων είχε μάλιστα δρομολογήσει και λεωφορείο για τη Βόννη όπου έγινε η διαδήλωση, στην οποία πήραν μέρος και χιλιάδες άλλοι μετανάστες από όλη τη Γερμανία.
Η ύλη του «Ριζοσπάστη» επικεντρώνεται την εποχή εκείνη στις βουλευτικές εκλογές που θα γινόταν στις 18 Οκτώβρη. Συντάκτης της εφημερίδας γράφει σε σχόλιό του για τη διαδήλωση στο Χόφγκαρτεν της Βόννης:
«… Η Ευρώπη μπορούσε να γίνει πυρηνική στάχτη αλλά τα κέρδη των αμερικανικών στρατιωτικοβιομηχανικών μονοπωλίων θα ήταν σίγουρα και η επικυριαρχία της Ουάσιγκτον εξασφαλισμένη. Έτσι πίστευαν και πιστεύουν οι ιθύνοντες της Ουάσιγκτον. Το πρόσχημα της δήθεν σοβιετικής απειλής έδινε το «άλλοθι» των νατοϊκών κυβερνήσεων για να εξαπατούν τους λαούς τους και να δικαιολογούν την υποταγή ή τη συνέργειά τους στο έγκλημα κατά της ύφεσης, κατά της ειρήνης και κατά της ίδιας της ανθρωπότητας που ετοιμάζουν τα γεράκια του Λευκού Οίκου και του Πενταγώνου.
Αλλά ήλθε εκείνη η λαοθάλασσα που εμφανίστηκε την περασμένη Παρασκευή στη Βόννη. Μέσα στην καρδιά του μεγαλύτερου νατοϊκού εταίρου στην Ευρώπη συγκεντρώθηκαν 300.000 άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, από την ΟΔ Γερμανίας και από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και κει μπροστά στις αρχές, μπροστά σ΄ όλη την οικουμένη με τι χιλιάδες τα πλακάτ τους και με στεντόρεια τη φωνή τους αξίωσαν να μην έλθουν οι πύραυλοι και νετρονιοβόμβες στην χώρα τους και την υπόλοιπη Ευρώπη, να αποδεσμευτεί η ΟΔΓ από το ΝΑΤΟ. Γιατί η «ειρήνη» που υπόσχεται ο Ρήγκαν είναι ο θάνατος των λαών.
Πως να μην ανησυχούν λοιπόν, οι έμποροι του πολέμου και οι πολιτικοστρατιωτικοί τους εκπρόσωποι; Τριακόσιες χιλιάδες Γερμανοί δεν μαζεύονται εύκολα σε μια διαδήλωση, αν δεν υπάρχει τόσο σοβαρός λόγος. Κι ύστερα η … «αρρώστια» είναι μεταδοτική, όπως θάλεγε και ο κ. Λουνς».
Η Γυτική ρμανία ήταν το προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ ( των ΗΠΑ) στην Ευρώπη με την μεγαλύτερη βάση του ΝΑΤΟ σε ευρωπαικό έδαφος στην Φρανκφούρτη. Η Γερμανία όφειλε την μεταπολεμική επιβιωσή της ( ώς Δυτική Γερμανία) στην διαγραφή των οφειλών απ τον Β παγκόσμιο πόλεμο που έγινε το 1953 στο Λονδίνο, κατόπιν απαίτησης των ΗΠΑ, και μέσα σε αυτή την διαγραφή αφέθηκε να υπονοηθεί ότι συμπεριλαμβανόνταν και οι πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο υπερ της Ελλάδος απ την κατοχή. Και πάντα μέσα στα πλαίσια της συμμαχίας του ΝΑΤΟ.
Η διαγραφή των πολεμικών οφειλών της Γερμανίας απ τον πόλεμο υπήρξε και το έναυσμα για την προσπάθεια της όσο το δυνατό Εθνικής ανασυγκρότησης της Γερμανίας με το όραμα της επανένωσης των δύο Γερμανιών Δυτικής και Ανατολικής.
Το παγκόσμιο κύπελο τυ 1954 , που το κέρδισε η Δυτική Γερμανία ( νίκησε στον τελικό την πανίσχυρη Ουγγαρία του Πούσκας με 3-2) απετέλεσε και αποτελεί ακόμα την βάση της Εθνικής ενότητας των Γερμανών ώς λαού , και αυτό ακόμα σημαίνεται ως η Εθνική μεταπολεμική βάση της Γερμανίας . Και αυτό ( δηλαδή η ποδοσφαιρική αναφορά) αποτελεί και ένας άκρως πρωτότυπο στοιχείο Εθνικής βάσης ενός λαού στην Ιστορία, που καλά είναι κάποτε να απασχολήσει τους Εθνολόγους και Διεθνολόγους.
Αυτοί καλά είναι να έχουν κατά νού ότι , πρίν το περίεργο σκόρ 3-2 του τελικού του 1954, στα προημιτελικά του ίδιου παγκοσμίου κυπέλλου η Γερμανία είχε ηττηθεί από την Ουγγαρία με το εξευτελιστικό σκόρ 8-2. Και για τούτο το σκορ 3-2 του τελικού παραμένει στην ποδοσφαιρική ιστορία ένα απ τα μεγαλύτερα περίεργα και μυστήρια.
Μετά το 1953 και την διαγραφή του Γερμανικού πολεμικού χρέους, η προπολεμική και ναζιστική θεσμικά διακριτική συνεχής ολιγαρχική τάξη ( με τους μεταπολεμικούς επιγόνους αλλά και πολλούς από τους προπολεμικούς προπάτορες) επέβαλαν στις Γερμανικές κυβερνήσεις και μέσα στα πλαίσια της δυτικής αναφοράς, την προσπάθεια ανασυγκρότησης της βιομηχανικής παγιοποίησης, της ώς τότε απαρχαιωμένης από προπολεμικά και κατεστραμένης απ τον πόλεμο. Η προσπάθεια αυτή βρήκε αρχικά σύμμαχο και τις ΗΠΑ αλλά για τις βιομηχανίες και βιομηχανικά προιόντα, τα οποία δεν αποτελούσαν βιομηχανίες και προιόντα αθχμής και συμφέρουσας προστιθέμενης αξίας για τις ΗΠΑ. Και βρήκε σύμμαχο τις ΗΠΑ για να ενισχύσουν και την Γερμανική παρουσία ώς φυλάκιο καθ Ανατολάς απέναντι στην Σοβιετική ένωση. Η προσπάθεια των Γερμανών, μέσα στα όρια που επέτρεπαν οι ΗΠΑ ( για τούτο και η Γερμανία δεν είχε παρά ελάχιστες στρατιωτικές δυνάμεις) πήρε και εθνικά χαρακτηριστικά, που μπορούσαν προοδευτικά να χαρακτηρίζονται ώς για την δόμηση της
νέας βιομηχανικής Γερμανικής βιομηχανικής παγιοποίησης.
Διακριτικά βέβαια πάντα, και με την σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ , για να μην διαταραχτούν κάποιες μεταπολεμικές συνθήκες μεταξύ των νικητριών δυνάμεων του Β παγκοσμίου πολέμου, που με τα χρόνια βέβαια σιγά σιγά αλλοιωνόνταν ιδιαίτερα μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας ώς νικήτριες δυνάμεις. Την Σοβιετική ένωση ώς νικήτρια δύναμη και μετά τις συνθήκες την είχαν προκαλέσει ουσιαστικά με την εισαγωγή του Νέου Γερμανικού Μάρκου στο Δυτικό Βερολίνο το 1948 και κατά παράβασιν των μεταπολεμικών συνθηκών. Τότε η Σοβιετική ένωση του Στάλιν εφάρμοσε τον αποκλεισμό του Βερολίνου που διήρκησε 1 χρόνο και κατέληξε στην δημιουργία της Ανατολικής Γερμανίας.
Η προσπάθεια της ανασυγκρότησης της βιομηχανικής παγιιοποίησης της Δυτικής Γερμανίας συνολικά και σε βιομηχανίες εμπορικής αιχμής πήρε πολλά 1 γεννεά , και είναι αλήθεια ότι η Δυτικογερμανική πολιτική και οι ολιγαρχικές τάξεις της Γερμανίας (με πρωτοκαθέδρα τον Σύνδεσμο Γερμανών Βιομηχάνων ) επέδειξαν τεράστια μεθοδικότητα και προγραμματισμό και γνώση ιστορικής επίγνωσης του εγχειρήματος , μαζί με την θεσμική επιστημονική οικονομική τάξη της χώρας. Η Γερμανία μετά το 1953
( διαγραφή χρέους ), είναι η μόνη χώρα στον Δυτικό κόσμο που άφησε ελάχιστα περιθώρια υποτιμητικής διολίσθησης στο νόμισμά της – το Γερμανικό Μάρκο- και ταυτόχρονα με φαινόμενα να ανατιμά το νόμισμά της σε εποχές που άλλες χώρες προχωρούσαν σε προγραμματισμένη νομισματική διολίσθηση και υποτίμηση.
Και πάντα η εγχρηματοποίηση της οικονομίας στην Δυτική Γερμανόια ήταν πάντα κατώτερη ή το πολύ ίση,με τον βαθμό αύξησης της παραγωγικότητας της οικονομίας.
Καλά είναι να σκεφτεί κάποιος βέβαια ότι το 1953 που τον Απρίλη έγινε η υποτίμηση της δραχμής κατά 50% στην Ελλάδα, την ίδια χρονιά διαγράφτηκε και κατά 50% αρχικά το Γερμανικό πολεμικό- Δημόσιο ουσιαστικά- χρέος στο ΛΟνδίνο.
Τα κριτήρια επιτροπείας των ΗΠΑ απέναντι στην Δυτική Γερμανία και την Ελλάδα ήταν διαφορετικά. Διαφορετικά στο βαθμό που ορίζονται ώς διαφορά στο οικονομικό πεδίο μεταξύ της νομισματικής υποτίμησης για την Ελλάδα και διαγραφή του Δημόσιου χρέους της Γερμανίας.- Για όποιον θέλει να μελετήσει τις συνέπειες και τις οικονομικές προεκτάσεις στον χρόνο-.
Δύο είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της διαχρονίας της μεταπολεμικής – μετά το 1953- κατάστασης της βιομηχανκής Τάξης της Γερμανίας. Το πρώτο είναι η καζούρα που οι ίδιοι πάθανε με την βιομηχανική αδυνατότητα σε γραμμές παραγωγής , να χρησιμοποιήσουν στην αυτοκινητοβιομηχανία του την δική τους εφεύρεση τον μονοκόματο χυτό στροφαλοφόρο ελαφρύ άξονα των κινητήρων αυτοκινήτων, που τα δικαιώματα τα πούλησαν στην FIAT και έτσι η Ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία μεγαλούργησε σε πωλήσεις με την παραγωγή ελσφρών προσθιοκίνητων αυτοκινήτων με πρώτη εφαρμογή το FIAT TYPE 128 και το fiat 127.
Και το δεύτερο είναι ότι. όταν οι Γερμανική βιομηχανική τάξη κατάλαβε ότι είναι έτοιμη με συγκροτημένη την δυνατότητα νεωτέρων γραμμών βιομηχανικής παραγωγής- αλλά τους έλειπε η δυνατότητα σχεδιαστικής εμπειρίας για τα μικρά ελαφρυά αυτοκίνητα- δεν δίστασαν να αναθέσουν σε Ιταλούς την σχεδίαση του ελαφριού προσθιοκίνητου VW GOLF 1 – που θα το κατασκεύζαν αξιόπιστα στις βιομηχανικές γραμμές τους παραγωγής- και θα αποτελούσε την αφετηρία για την κυριαρχία ουσιαστικά του Γερκανικού ομίλου – γκρούπ VW- AUDI- PORSCHE- SKODA- SEAT-, μέσα σε μια γενιά μετά το VW GOLF 1 του 1974.
Μια ενδεικτική αναφορά της οικονομισματικής Γερμανικής κουλτούρας- ο γερμανικός οικονομικός και κοινωνικός εμπειρισμός ώς τάση επιστημονική- είναι ότι το 1968 τον Οκτώβρη και με σταθεροποιημένη την τότε Γερμανική οικονομία , και διαβλέποντας τις νομισματικές επερχόμενες αναταράξεις από τις περιπέτειες που διαφαίνονταν για το Αμερικάνικο Δολάριο , είναι η ανατίμηση του Γερμανικού Μάρκου κατά 8%, με στόχο να αποροφήσουν τους επερχόμενους κλονισμούς από τις υποτιμητικές αναγκαίες προσαρμογές – που θα ακολουθούσαν την Δολλαριακή περιπέτεια που τελικά έσκασε με την άρση της Μετατρεψιμότητας του Δολλαρίου τον Δεκαπενταύγουστο του 1971. Και τα επόμενα χρόνια ακολουθήθηκε από την Πετρελαική κρίση.
Πολλοί τότε οικονομολόγοι κατηγόρησαν την Γερμανική κυβέρνηση για μια πολιτική που υποσχόνταν μείωση της ώς τότε όποιας επιτευχθείσης ευημερίας του Δυτικογερμανικού λαού, και την μείωση των εξαγωγών της απ την ανατίμηση του Μάρκου.
Η Γερμανική όμως πολιτική και Βιομηχανική τάξη ( κυρίως αυτή) , παρέμειναν ακλόνητοι στις αποφάσεις του,και γεγονός είναι ότι προκλήθηκαν και κοινωνικές δυσκολίες και εξτρεμισμός πόλεων.
Εκεί σε αυτό το κλίμα θα πρέπει να αναζητηθεί και η δράση τρομοκρατίας πόλεων και η απαγωγή και δολοφονία του προέδρου των Γερμανών Βιομηχάνων Σλάγιερ.