Έκοψε το ρεύμα η ΔΕΗ στη «Χαλυβουργική» – Στον αέρα οι 170 εργαζόμενοι
Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ
Έκοψε το ρεύμα στη «Χαλυβουργική» η ΔΕΗ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, καθώς της χρωστά 32 εκατομμύρια ευρώ. Παράλληλα η επιχείρηση χρωστά στις τράπεζες 400 εκατομμύρια ευρώ.
Στον αέρα οι περίπου 170 εργαζόμενοι, οι οποίοι από το 2015 απασχολούνταν εκ περιτροπής για τη συντήρηση του εργοστασίου.
Το γεγονός αναδεικνύει την ευθύνη διαχρονικά των κυβερνήσεων και της διοίκησης που το οδήγησαν στο μαρασμό.
Για το «λουκέτο» στη «Χαλυβουργική», το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ με ανακοίνωσή του επισημαίνει:
«Το «λουκέτο» στη «Χαλυβουργική», μετά τη διακοπή ηλεκτροδότησης του εργοστασίου, δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία.
Είναι το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, που οδηγεί βιομηχανίες στρατηγικής σημασίας να κλείνουν, ενώ θα μπορούσαν να στηρίξουν την ανάπτυξη προς όφελος του λαού, στο πλαίσιο μιας οικονομίας που θα υπηρετούσε τις λαϊκές ανάγκες.
Είναι, επίσης, απόδειξη ότι τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι αγώνες των εργαζομένων, αλλά οι επιχειρήσεις ανοίγουν και κλείνουν, αποκλειστικά με κριτήριο τη μεγαλύτερη καπιταλιστική κερδοφορία και με θύματα κάθε φορά τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους.
Οι εργαζόμενοι της «Χαλυβουργικής», αλλά και συνολικά οι εργαζόμενοι της χώρας μπορούν να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με τα ίδια προβλήματα για τα οποία αγωνίστηκαν οι συνάδελφοί τους στο διπλανό εργοστάσιο της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», με τον 9μηνο ηρωικό απεργιακό αγώνα, ο οποίος στοχοποιήθηκε και ενοχοποιήθηκε, με βρώμικο πόλεμο, ότι δήθεν ευθύνεται για το κλείσιμο του εργοστασίου.
Το δικαίωμά τους στη σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά με δικαιώματα δεν χαρίζεται από κανέναν. Κατακτιέται με τον αγώνα, την ταξική πάλη και σε σύγκρουση με το σύστημα της εκμετάλλευσης, τα αδιέξοδα και την αναρχία του οποίου τα «φορτώνονται» οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Η κυβέρνηση έχει ευθύνη να διασφαλίσει τις θέσεις εργασίας των εργαζομένων στη «Χαλυβουργική», τα μισθολογικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα».
(902.gr)
Η κυβέρνηση είναι σίγουρο ( σιγούρα που λέγανε παλαιότερα) ότι θα κάνει ότι μπορεί για να εισπράξει η κρατική επιχείρηση ΔΕΗ τα βερεσέδια , γιατί έτσι θα αυξηθούν τα κρατικά πλεονάσματα.
Επίσης θα καλύψει η κυβέρνηση τα ασφαλιστικά- συνταξιοδοτικά των εργαζομένων εφ όσον ως ιδεολογική πρόταση έχει την κοινωνική γενικευμένη ασφάλιση.
Να μην ανησυχούν οι εργαζόμενοι για την δουλειά και τα εισοδήματα , μια και το Ευρωπαικό κοινοτικό κεκτημένο που έχει νομοθετήσει για την μη φτωχοποίηση των πολιτών ( Καν. ΕΟΚ ) θα αντιμετωπίσει το θέμα. Να είναι απολύτως σίγουροι οι άτυχοι εργαζόμενοι γιατί τους προστατεύει η Ευρωπαική κοινότητα.!!!!
Και απ το Ελληνικό κράτος και απ το υπουργείο οικονομικών θα βρούν κατανόησει οι εργαζόμενοι που έχασαν την δουλειά τους εν προκειμένω. Διότι θα τους δώσει παράταση πληρωμής φόρων και ρυθμίσεων φόρων ( το ορθολογικό ηλεκτρονικό Taxis ) και έτσι δεν θα πληρώσουν πρόστιμο 15% τον μήνα ( 180% το χρόνο ) αν χάσουν ΄τις ρυθμίσεις φόρων.
Ακόμη δεν έχουν να φοβούνται οι εργαζόμενοι για να βρούν άλλη εργασία αφού η χώρα βγήκε απ τα μνημόνια και όδεύει αναπτυξιακά σύμφωνα με τις επίσημες κυβερνητικές απόψεις και διαβεβαιώσεις.
Καμμία ανησυχία για τους εργαζόμενους το Ευρωπαικό κοινωνικό κεκτημένο- που η Ελλάδα είναι μέχρι τα μπούνια ( μπγούνια ) χωμένη θα τους αγκαλιάσει με την ζεστή εργασιακή νέα κατάσταση, με την απαραίτητη ασφαλιστική και συνταξιοδοτική στοργή , νέες δουλιές και νέοι κοινωνικοί ορίζοντες θα ανοίξουν σε αυτούς.
Το δώρο Χριστουγέννων η νομοθεσία έχει ως απώτερη ημερομηνία καταβολής την 21/12 κάθε έτους.
Αν δεν το πήραν ως ιδιωτική επιχείρηση – όχι δημόσιο που δεν το δίνει βάσει νόμου του Ευρωπαικού κεκτημένου πάντα- μην ανησυχούν οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση.. θα τους το στείλει το Ευρογκρούπ, κατόπιν των συναφών αναγκαίων συζητήσεων πρωτα στο Γιουρογουόρκινγκ γκρουπ.
Και το σπουδαιότερο, δεν μπορεί να πεταχτεί στον τενεκέ των αχρήστων η χρόνια προοδευτική δημοκρατική κυβερνητική νυν ιδεολογία για την προστασία της εργασίας. Κομματική σφραγίδα (τελωνείο που έλεγε και ο Ζαμπέτας).
Στο σχέδιο Μάρσαλ για την βοήθεια στην Ελλάδα- η βάση του είναι το Δόγμα Τρούμαν – απέβλεπε στο να υπονομεύσει την δημιουργία αστικής τάξης γενικά και μέσω βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα. Για τούτο και οι υπεύθυνοι εφαρμογής του Σχεδίου Μάρσαλ τόνιζαν συνεχώς ότι : » Αν μπορεί η Ελλάδα να φκιάξει και να κατέχει βαριά βιομηχανία τότε δεν έχει την ανάγκη της βοήθειας του Σχεδίου Μάρσαλ ». Η έμφαση του σχεδίου Μάρσαλ ήταν η απόκτηση απ την Ελλάδα το πολύ ελαφράς και μεσοελαφράς βιομηχανίας, μαζί με την κύρια έμφαση στους καταναλωτικούς σκοπούς και στις τότε υποδομές ( λογαριασμός προκαταβολών και πιστώσεων ) ιδιαίτερα στον εξηλεκτρισμό. Για τούτο και η αρχική επένδυση για την ηλεκτροδότηση της χώρας έγινε από την Αμερικανική εταιρεία EBASCO που μετέπειτα μετετράπη σε ΔΕΗ.
Ακόμη απαγορεύτηκε τα κονδύλια του σχεδίου Μάρσαλ να εξαγοράσουν κρατικό χρέος της Ελλάδας και αποκλείστηκε δια ροπάλου το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα της εποχής.
Η δημιουργία της χαλυβουργικής το τέλος της δεκαετίας του 1950 – ουσιαστικά απόκτηση υψικαμίνων- απ την Ελλάδα ήταν μια σημαντική προσπάθεια και η μόνη που θεωρούνταν εμπλοκή της χώρας με την βαριά βιομηχανία. Και ήταν μια επίμονος και διαρκή επιδίωξη της αναπτυξιακής στόχευσης της δεκαετίας του 1953 και μετά και θεωρήθηκε και σημαντική επιτυχία – και ήταν μια διαρκή προσπάθειας του τότε πρωθυπουργού Κων/νου Καραμανλή , που διαρκώς τόνιζε την ανάγκη εκβιομηχανίσεως της χώρας. Και προς αυτή την κατεύθυνση και με τις λίγες δυνάμεις της χώρας σε πρώτες ύλες και σε ενέργειακούς πόρους και σε τεχνικό εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, η αναπτυξιακή βιομηχανική προσπάθεια των κυβερνήσεων 1955-1962 προχώρησε βιομηχανικά την Ελλάδα. Το κύριο επιχείρημα των αναπτυξιακών προγραμμάτων της Ελλάδος τα χρόνια εκείνα, με το οποίο μπορούσε να ζητεί να της επιτραπεί να προχωρήσει σε μιας μορφής βαριά εκβιομηχάνιση ήταν ότι η ανάπτυξη και δόμηση της Ελλάδος απαιτεί το σίδερο και το τσιμέντο που καλά είναι να παράγεται με ικανή προστιθέμενη εγχώρια αξία ( δηλαδή να παράγεται το σίδερο στην Ελλάδα ) για να επιταχυνθεί η αναπτυξιακή προοπτική . αυτός είναι και ο λόγος ανάπτυξης ικανότατης εγχώριας τσιμεντοβιομηχανίας και της Χαλυβουργικής ( δημιουργία υψικαμίνων ουσιαστικά )μαζί με το άπιον του Μπάσεμερ για την εξανθράκωση του κλίκερ ( ρευστού καυτού σιδηρομάγματος ) και την μορφοποίηση του τελικού προίόντος. Ταυτόχρονα βέβαια η παραγωγή σιδήρου με αυτή την μέθοδο απαιτεί και αρκετή ηλεκτρική ενέργεια και ταυτόχρονα ικανές ποσότητες κωκ ( κόκκινου άνθρακα υψηλής περιεκτικότητας) πέρα απ τα σιδηροχώματα ως πρώτη ύλη και για τούτο οι εγκαταστάσεις έπρεπε να εξυπηρετούνται μέσω θαλάσσιων υποδομών για τις μεγάλες ποσότητες εφοδιασμού σε πρώτες ύλες που απαιτούσε το όλο βιομηχανικό αυτό σχέδιο, για τούτο και εγκαταστάθηκε στο θριάσιο Πεδίο, που μπορούσε και μέσω των θαλάσσιων μεταφορών να έχει και εξαγωγικές δυνατότητες.
Μπορεί να πεί κανείς ότι η Χαλυβουργική εφοδίασε περίπου κατ αποκλειστικότητα χρόνια την ανοικοδόμηση και τις υποδομές της χώρας για πολλά χρόνια από το 1959 και μετά. Και ταυτόχρονα πρόσθεσε και τεράστια εγχώρια αξία και υπεραξία , επιταχύνοντας έτσι την αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας.
Στον ιδεολογικό και πολιτικό πυρήνα της εποχής σύμφωνα με τον οποίο, η ανάπτυξη της Ελλάδας θα απέτρεπε την ενίσχυση των αριστερών δυνάμεων στην χώρα , απομακρύνοντας την Ελλάδα απ το φάσμα της αριστεράς ιδεολογίας, η χαλυβουργική απετέλεσε και προυπόθεση μαζί και αποτέλεσμα. Και ήταν και απ τις λίγες χαραμάδες- για αυτό τον λόγο- για την δημιουργία βαριάς βιομηχανίας που επέτρεψαν οι δυτικοί σύμμαχοι, μια και η Ελλάδα μαζί με την Τουρκία και το Ιράν αποτελούσαν την γραμμή του »Βορείου Συνόρου» του Δυτικού κόσμου απέναντι στην Σοβιετική τότε θεωρούμενη απειλή.
Στα επόμενα χρόνια μετά την παύση της λειτουργίας των υψικαμίνων για την παραγωγή σιδήρου, χρησιμοποιήθηκε και για την καύση ποσοτήτων κατασχόμενων ναρκωτικών και απ την Ελλάδα και απ την Ευρώπη, αλλά και την καύση των φακέλων χρόνων της αστυνομίας για τους πολίτες και για άλλες χρήσεις βοηθητικές του κράτους.
Για χρόνια εργάστηκε και ταυτόχρονα εκπαιδεύτηκε και ειδικεύτηκε στην Χαλυβουργική μεγάλος αριθμός εργατών και τεχνικών μέσα στα πλαίσια της όλης λειτουργίας της, και αυτό απετέλεσε ένα σημαντικό στοιχείο εγχώριας τεχνογνωσίας για την βιομηχανία της χώρας, που ταυτόχρονα εξήγαγαν και αυτή την τεχνογνωσία σε άλλες χώρες. Και δεν είναι λίγοι αυτοί , ιδιαίτερα οι πανεπιστημνατότηες ιακής εκπαίδευσης στο πέρασμα του χρόνου και για τις τεχνικοεπιστημονικές δυνατότητες της Ελλάδος.
Κατά την ομολογία των γεναρχών της χαλυβουργικής , ο βασικός οικονομικός παραστάτης του όλου αυτού βιομηχανικού δεδομένου ήταν ο οικονομολόγος Άγγελος Αγγελόπουλος , επίτροπος οικονομικών στη ΠΕΕΑ τον Μά’ι’ο του 1944 στους Κορυσχάδες Ευρυτανίας, μετέπειτα ακαδημαϊκός ( ενδιάμεσα είχε διωχθεί ως μη εθνικόφρων απ το πανεπιστήμιο Αθηνών). Και ο οικονομολόγος που την αρχή της δεκαετίας του 1990 επικεφαλής ( με κρατική εντολή) της επιτροπής για την μελέτη του Οικονομικού προβλήματος της χώρας συνόψισε ότι : » Το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό ».
Το ευρωπαικό κεκτημένο της μη φτωχοποίησης των πολιτών -εφοσον τα ευρωπαικά συντάγματα προστατεύουν την εργασία χρόνια- δεν το ήξερε και δεν το ξέρει καμμία ώς τώρα Ελληνική κυβέρνηση της εποχής της χρεωκοπίας από το 2010.
Τέτοια θέματα βέβαια δεν περνούν ούτε απ το μυαλό του νεο-κευνσιανιστή εκ Πρεβέζης και ας τα σπούδασε όπως λέει επαίρεται! Αλλά και πώς αυτά τα περί μη φτωχοποίησης των πολιτών παραμελήθηκαν και απ την κατ εξοχήν αριστεροκοινωνική κυβερνητική ιδεολογία μια και χρόνια ήταν το φιλολογικό ιδεολογικό μετερίζι της, και αυτό είναι περίεργο.
Έτσι παρουσιάζεται το σκηνικό να διαγνώσκονται δύο περίεργες αντιφάσεις -ίδιας κατεύθυνσης -στο όλο οικονομικό πολιτικό
τοπίο διαχείρησης της χώρας.
Πρώτα από αμνησία μάλλον ο εκ Πρεβέζης οικονομικός κυβερνητικός ινστρούκτορ ξέχασε ή δεν θυμάται τα όσα λέει ότι διδάχτηκε. Και κατόπιν η κυβερνητική πολιτικοπρακτική και αυτή ξέχασε ή δεν θυμάται τον προσδιοριστικό ιδεολογικό της πυρήνα και προαπαιτούμενο. Το συμβάν είναι το φαινόμενο είναι επάλληλο δηλαδή μέσα στην κυβερνητική πρακτική ( αυτή που δεν θυμάται ή ξέχασε) εμπεριέχεται και ο εκ Πρεβέζης που και αυτός δεν θυμάται ή ξέχασε).
Το τι δεν θυμούνται -δηλαδή την αποτροπή της φτωχοποίησης των πολιτών -είναι το ευρύτερο επάλληλο εξωτερικό στρώμα του φαινομένου αυτού μια και την αποτροπή της μη φτωχοποίησης δεν την θυμάται ή την ξέχασε και η Ευρωπαική Ένωση.
Δηλαδή γενικεύεται το φαινόμενο της αμνησίας
Αμνησία έπαθε η Ευρωπαική Ένωση, αμνησία έπαθε η Ελληνική κυβέρνηση και αμνησία έπαθε μέλος της κυβέρνησης.
Τελικά οι πολίτες της Ελλδας πέσανε πάνω στην μούσα αμνησίας.
Υπάρχει όμως και ένας παιάνας θύμησης αντίστοιχα που συνιστούν οι παραπάνω θεραπεύουν ( Ευρώπη-κυβέρνηση-πρεβεζάνος). Ο Παιάνας καθημερινά της ανάπτυξης με την οποία προχωράει η Ελλάδα.
Τώρα πώς γίνονται δομές σε και με αμνησία να θυμούνται, είναι περιεργο. Λκαι είναι , και αυτό το περίεργο, ένα Ευρωπαικό κεκτημένο